To Zbyt Skomplikowane - NaruSasu ✓

Rozdział 48 - Sypiące się domino

Sasuke

Po zajęciach czekałem przed szkołą na ławce. Pogoda jakby na złość psuła się. Od zachodu szły ciemne chmury, oznaczające burze. Jednocześnie wiatr wiał prosto w moją twarz, przez co uszy zaczęły mnie piec. Z moich włosów zrobił się jeden, wielki harmider. Czekała mnie rozmowa, którą w dziecinny sposób próbowałem uniknąć.  Miałem przez to wyrzuty sumienia, że dziś olewałem Uzumakiego. Z jednej strony chcę znać prawdę, ale z drugiej nie mam pojęcia, czy ona mnie nie dotknie za bardzo. Martwiłem się.

Siedziałem na ławce, podpierając łokciami o kolana. Było zimno, nie powiem. Głowę miałem przechyloną w dół, aby wiatr nie leciał bezpośrednio na moją twarz. Uczniowie nawzajem mijali się, wracając do swoich domów, ponownie jak nauczyciele. Nie liczni tylko wracali na zajęcia dodatkowe.

W pewnej chwili zawibrował mi telefon. Sięgnąłem po niego do kurtki i wyjąłem z kieszeni. Włączyłem go i spojrzałem na wiadomość, która było od Uzumakiego.

Naruto: Nie czekaj na mnie. Muszę zostać na wyrównawczych z biologii, bo dziś prawie Orochimaru łeb mi urwał. Przepraszam, że niepotrzebnie marzłeś na dworze.

Wyłączyłem z powrotem komórkę i schowałem do kieszeni.

– No to nieźle. – burknąłem po chwili i wstałem z ławki.

Z jednej strony cieszyłem się, chociaż nie powinienem. Nie chcę zbytnio o tym rozmawiać. Nawet niewiem, po co wspominałem o tym dziś na stołówce. Jednak reakcja Naruto na to dała mi znak, że jednak coś jest na rzeczy.

***

Wróciwszy do domu, zastałem Itachiego oraz Shisuiego, których było słuchać aż przy wejściu. Byłem pewny, że robili coś w kuchni. Najpewniej gotowali, bo co innego by mogli robić w tym pomieszczeniu. Kurtkę powiesiłem na wieszak, plecak zostawiłem w przed pokoju i wszedłem do kuchni.  Zastałem bardzo nietypowo sytuację. Trochę, bardzo.

– Urwę ci te kudły zaraz!

– Spróbuj szczęścia!

– Sądzisz, że nie dam rady?!

– Dotknij je, a obiecuję ci, że obudzisz się z łysiną na głowie!

– Tak, tak. Jesteś bardzo przekonujący...

– Ekhem! – ochrząknąłem i w tym samym czasie cała ich uwaga, skierowała się w moją stronę.

W kuchni panował totalny bałagan. Kawałki sałaty leżały na podłodze, tak samo jak rozsypana mąka na stole i na dłoniach chłopaków. Produkty na blacie walały się wszędzie, woda była rozlana i śmierdziało spalenizną. Byłem nieco zaskoczony tym, że Itachi do takiego stanu doprowadził naszą kuchnię. Zazwyczaj panował tu istny porządek i harmonia. Natomiast oni... Byli w nietypowej pozycji, jednak wolałem już tego nie komentować.  Shisui leżał na brudnej podłodze, cały upaprany mąką, a Uchiha siedział na jego biodrach z paczką proszku do pieczenia nad jego głową.

– Czy możecie mi wytłumaczyć, co wy odpieprzacie?

– Twój brat...

– Zamknij się! – uciszył go, Itachi. – Spokojnie, Sasuke. Nic się nie dzieje.

– No... Właśnie widać. – mówiąc to, nawiązałem do aktualnego stanu kuchni. – Na starcie mówię ci, że nie pomogę ci tego posprzątać.

– I dobrze. – poparł mnie Shisui.

– Oj, przymknij się! – zajęczał Itachi, wysypując na niego proszek do pieczenia. Shisui zaczął kaszleć, ponieważ produkt wleciał mu do buzi i nosa. Po chwili jednak odebrał od Itachiego proszek i zaczął w niego sypać produktem. To wszystko doprowadziło do wojny kuchennej, na co nie miałem ochoty patrzeć.