Zonder Jou.

Mijn naam is Assia

'Alsweer? Hoe.. hoe moet ik het straks weer aan hem uitleggen??'. Ik keek naar mijn moeder. Haar diepbruine ogen waren hun glans allang verloren. Toen papa namelijk stierf. Die levendige ogen die ik me kon herinneren van mama zagen er anders uit. Er zat leven in, hoop, liefde, en.. rust. Dit allemaal is letterlijk in een vingerknip verdwenen toen mijn moeder zich drie jaar geleden bedacht te hertrouwen. Wat was ik kwaad. Ik wilde mijn vader. Mijn held. Wat was ik boos op mijn moeder en eerlijk gezegd nog steeds. Er waren momenten dat ik haar haatte. Dat ik mijn spullen wilde pakken en wilde verdwijnen. Pa stierf toen in tien was, mijn broertje Zaki was toen nog maar vijf. Wat wisten wij toen in die tijd. Ik mis papa ontzettend.

Ik ontwaakte uit gedachte toen ik de voordeur open hoorde gaan. Zijn geur drong mijn neus binnen en ik wilde enkel naar mijn kamer. Snel pakte ik mijn rugtas en wilde weglopen. Ik voelde de hand van ma om mijn pols en ze trok me naar haar toe terwijl ze het papiertje die ik van de directeur heb gehad in me hand drukte. 'Je legt het maar lekker zelf uit dit keer!'. Zei ze terwijl me pols losliet en naar de woonkamer liep. 'Wat moet er uitgelegd worden'. Zei z'n stem. Ik keek hem aan en zijn blik leek me met de dag meer angst in te boezemen. 'Ik.. eh.. eh.." stotterde ik. "Ben je je tong verloren". Zei hij nogal boos. Ik stond stijf van angst. Dat was niet zomaar, want ik wist wat er komen zou. Dit is een vicieuze cirkel. Dit is mijn leven. Zo zag het eruit. Grauw, grijs en somber. Ik sloot mijn ogen om de prikkende tranen niet hun gang te laten gaan.

Ik overhandigde hem het papiertje en hij griste het van me af. Zijn boze ogen gleden snel langs het briefje. Hij schudde zijn hoofd. Er ontsnapte een valselijk lachje en hij keek me aan. Ik kreeg een déjà vu van vanmiddag toen Soufian me zo aankeek. Hij zette een stap dichtbij en keek me aan. Ik voelde plots zijn hand tegen mijn wang en hij vloekte binnensmonds. "Jij en die rat van je broertje. Jullie kosten mij klauwen met geld en voor wat? Voor dit??". Hij wreef het briefje op mijn gezicht en scheurde het toen in stukjes. "Het is dat je vijftien bent en nog leerplichtig bent anders had ik je er allang uit gedonderd!' Snauwde hij en liep boos richting de woonkamer waar hij verder vloekte.

Mijn tranen gleden één voor één langs mijn wangen. Ik keek naar de stukjes papier op de grond en haastig ruimde ik het op. Ik had zo'n behoefte aan troost, aan een arm om me heen, maar ik wist dat ik dat nooit krijgen zou. Het gevloek over en weer in de huiskamer werd luider en luider waardoor ik mijn rugtas pakte en snel naar mijn kamer liep. In de hal stond ik stil toen Zaki bij de kapstok zijn oren bedekte. Ik stak mijn hand naar hem uit en hij kwam meteen naar me toe. Samen liepen we zo snel mogelijk richting mijn kamer en deed ik mijn deur meteen op slot. Geloof me, ook daar heb ik mijn redenen voor helaas. Zaki plofte neer op mijn bed en ik ging naast hem zitten. Ik veegde wat pindakaas weg bij zijn mondhoek en keek hem glimlachend aan. "Zodra ik wat ouder ben, ga ik werken en voor ons een huisje zoeken in sha Allah". Zei ik. Zaki glimlachte enkel en begreep er natuurlijk geen pepernoot van. Hij is tien, ik vijftien en zijn wilde dromen waren auto's en speelgoed en de mijne was maar één ding, namelijk dit huis uit. De zorgen die ik nu al had als vijftienjarige..

De volgende dag was zoals iedere schooldag. Getreiter, gepest en tot mijn verbazing werd ik wederom geroepen door de directeur tijdens een les. In de gang liep ik achter hem aan en prompt zie ik hem daar zitten in zijn kantoor. De angst overmande me ineens en de directeur keek me aan. "Je vader had wel even mogen bellen voor een afspraak". Zei hij. "Mijn stiefvader." Corrigeerde ik de directeur gauw. Hij fronste zijn wenkbrauwen en liep hoofdschuddend zijn kantoor binnen.

"Daar zijn we dan." Zei de directeur met een geforceerde glimlach. "We zijn hier om het feit dat uw dochter te vaak haar schoolboeken vergeet en zelfs een aantal keren te laat komt." Zei de directeur kijkend naar mij. Er ging een telefoon over. Ik herkende de beltoon meteen van de Nokia. Zonder schaamte nam mijn stiefvader op en de directeur keek hem verbaast aan. Het was een ongemakkelijk gevoel en ik schaamde me dood voor zijn actie, maar aan de andere kant was ik niets anders gewend. De directeur integendeel schraapte zijn keel op de hoop dat mijn stiefvader zou ophangen. Na een volle minuut hing hij op en keek me aan. "Was dat het?". Zei hij quasi geïrriteerd. Als hij niks om dit gesprek gaf, waarom was hij dan gekomen vroeg ik mezelf af. "U bent ervan op de hoogte dat dit een officiële en laatste waarschuwing is meneer Ben Salman? Dat betekent dat, als uw dochter.. excuseer uw stiefdochter nog één keer haar boeken vergeet of te laat komt zij officieel wordt geschorst of nog erger verwijderd wordt van school. Zulke praktijken tolereren wij hier niet." Zei de directeur die half rood aanliep. Hij was kwaad. En dat was vast niet eens door mijn situatie, maar merendeels door zijn actie van net. Respect was iets waar mijn stiefvader nooit van gehoord had. Hij schoof zijn stoel naar achteren en liep de deur uit. Zonder ook maar een woord te zeggen. De directeur keek me aan en in zijn blik zag ik dit keer iets anders. Het was diezelfde blik die ik meerdere keren bij mensen in hun ogen had gezien. Medelijden.