Zonder Jou.

Bismillah.

25 april 2015,

Lieve Soufian.

Ik heb nooit afscheid van je kunnen nemen. Mijn hart en mijn verstand konden niet accepteren dat jij, mijn soulmate, mijn liefde er niet meer was. Maanden heb ik gehuild. Het heeft jaren geduurd voordat mijn hart een stukje bij stukje heelde. Jij zag mij. Uitgerekend jij. Dé populaire jongen van onze school. Ik was voor de hele school het lelijke eendje, behalve voor jou. Doordat jij mij zag, zag ik de wereld weer op een positiever manier. Ik kon genieten van de vogels die floten, van het zonnetje dat scheen en zelfs sombere dagen leken voor mij zomerse dagen. Alleen maar omdat jij daarvoor zorgde. Jouw aanwezigheid in mijn leven.

Onze liefde wilde we bezegelen met een huwelijk. Jij en ik, twee jonge mensen die de wereld echt wel aan konden. Wat er ook op onze pad zou komen, wij konden dat aan want we waren samen. Maar we hebben niet geleerd hoe het is om de wereld aan te kunnen als één van ons er niet is. Waarom zouden we ook? Wie had ooit gedacht dat jij, mijn allereerste liefde weg gerukt zou worden uit mijn leven? Er was geen plek voor zulke gedachten. We waren te gelukkig samen om aan negatieve dingen te denken..

Ik kon geen bloemen voor me zien. Bloemen brengen vrolijkheid. Voor mij niet, in mijn ogen leken alle bloemen doornen te hebben. Ik moet nog vaak denken aan die ene dag. Ik moet vaak denken aan jou, aan ons. Hoe zou het zijn geweest? Jij en ik? Misschien zouden we nu al een mini Soufiane of een mini Assia rond hebben lopen. Jou loslaten was het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven moest doen. Ik heb zware beproevingen gehad in mijn leven, maar jou daadwerkelijk loslaten was een marteling. Een strijd. Een strijd die ik alleen moest voeren.

Gelukkig zijn was voor jou belangrijk. Telkens als we het ergens over hadden kwam dat ter sprake. 'Als je maar gelukkig bent'. Vandaag is het dan zover. Na acht jaar heb ik dat stukje geluk gevonden. En hij mij. Geloof me, het was moeilijk. Maar dan denk ik aan jouw wijze mooie woorden over geluk en dan haal ik opgelucht adem, want dat is het enige wat jij wou. Dat ik gelukkig ben. En daarvoor wil ik je bedanken. Mijn liefste. Nu is het zover.

Je lieve Assia.

Ik keek naar de brief en een traan viel precies op mijn naam. Met een glimlach vouwde ik deze op en stopte ik het in een envelop. Ik plakte het dicht en keek om me heen. Ik was alleen, het was klokslag acht uur in de morgen en zo over een uur zou de boel los barsten. Stilletjes liep ik de slaapkamer uit met de envelop in mijn handen en pakte ik de sleutels en liep de deur uit. Ik reed weg, weg naar de plek waar Soufian en ik vaak kwamen. De zee. Het was koel en koud. Ik realiseerde me dat ik amper een jas aan had. Het maakte me niks uit. Ik liep met mijn blote voeten in het koude zand totdat deze het  vochtige zand raakte. Met de envelop vast geklemd in mijn handen keek ik naar de woeste golven die op en neer gingen. Ik bukte langzaam en legde de envelop erin. Die werd zo mee gevoerd door het schuim richting de zee. Met een glimlach en een traan nam ik officieel afscheid van Soufian.

Ik moest verder. Dit was definitief en dit moest ik gewoon doen. Al die tijd leek het alsof er iets ontbrak en toen realiseerde ik het me. Ik heb nooit waardig afscheid kunnen nemen van hem. En ja, ik weet het. Dit is ook geen afscheid maar voor mij wel. En SoebhanAllah, de zon scheen ineens. In de verte voerde de golven de witte  envelop met de stroming mee richting de diepe zee. Het was goed zo. Hamdoulilah...