Zonder Jou.

Happiness.

"Wat?!" Ze keek me aan en haar ogen werden vochtig. "Het spijt me Amira." Zei ik. Ze stond op en hieldt een hand voor haar mond. "Klootzak! Gisteren... gisteren zei je nog dat we.." amira begon te huilen. Shit, ik had deze reactie totaal niet verwacht. Ik had wel iets iets verwacht, een klap in mijn gezicht ofzo maar ze was er zo te zien kapot van. "Sorry. We kunnen gewoon niet samen zijn Amira. En ik ben eerlijk tegen je geweest zonet. Je verdient de waarheid." Zei ik.

"De waarheid? Het zou je sieren als je dat vertelde voordat je gisteren al die lieve woorden tegen me zei!". Schreeuwde ze. Ik stond op en liep naar haar toe. "Blijf uit mijn buurt!". Zei ze en deed een stapje naar achteren. "Amira..". Ik wilde wat zeggen maar zat er met mijn woorden doorheen.

Na het gesprek met Walid en zelfs Assia ben ik me iets gaan beseffen. Ik kon niet verder met Amira. Haar de waarheid vertellen was de enige oplossing. Dus toen ik thuis kwam belde ik haar. Ze kwam met een brede glimlach op haar gezicht en toen ze mijn serieuze blik zag ging ze even zitten. Ik brandde toen los. Over de wens van mijn ouders. Over Assia zelfs... ik vertelde haar dat samen zijn voor haar geluk betekende maar voor mij niet. We moesten elkaar loslaten. Zelfs als vrienden..

Amira veegde haar tranen weg en pakte haar jas en tas. "Amira, alsjeblieft..". Zei ik. Amira liep naar de voordeur en stond even stil. "Ik wens je het allerbeste. Ik dacht echt dat je wat voor me voelde. Althans zo kwam dat over gisteren. Maar helaas, loze woorden. Of ik ben te verliefd op je dat ik me dat maar inbeelde. Ik wens je alle geluk Karim. Én.. ik geef teveel om je, om je geluk niet in de weg te laten staan. Beslama." Zei ze en na een paar seconden was ze compleet uit het zicht verdwenen.

Ik ging terug naar de bank en ging even zitten. Ik staarde voor me uit. Maar ergens diep in mijn hart weet ik dat ik het juiste heb gedaan. Sorry mama.. en papa zei ik met bijna betraande ogen..

Er was iemand anders die mijn hart sneller deed laten kloppen. Iemand aan wie ik mijn hart verloren ben. En het spijt me mama dat je haar nooit ontmoet hebt. Je zou haar geweldig vinden. Dat weet ik honderd procent zeker.

Ik was weg in gedachten maar meende elke woord. Assia was bijzonder. Vanaf dag één al. Hoe ze haar kracht gebruikte om dat vervolgens te storten in haar werk. Ze was niet alleen een fijne collega maar een mooie vrouw met een prachtige hart. Met deze woorden in mijn gedachten ben ik maar gaan slapen en besefte ik me iets. Ik ben verliefd op Assia.. en ik denk dat dit al een langere tijd speelde..

De volgende werkdag trof ik Assia en Walid aan op hun kantoor. Ik keek naar Assia en bleef even staan. Gewoonweg om haar goed op te nemen. Normaliter sprint ik altijd naar mijn kantoor maar dit keer had ik alleen oog voor haar. Ze keek me vluchtig aan en uit het niets gaf ik haar een knipoog. Ze keek me verward aan maar werd een beetje rood. Daarna liep ik naar mijn kantoor om de dag te starten.. met een flinke glimlach en een dosis vlinders in me buik.