Zonder Jou.

Date?

"Een water en espresso alsjeblieft." De ober knikte en liep weg. Gauw wierp ik een blik op mijn horloge en zag in dat het klokslag zeven uur was. "Hey.. selaam". Zei een bekende stem. Langs mij liep Assia. Ze glimlachte en straalde.. iets aparts uit. Ik kon er mijn vinger niet op leggen..

"Ik heb al koffie en water besteld." Zei ik meteen. Assia knikte en deed haar jas uit. Gauw stond ik op en nam ik haar jas aan. Ik schoof de stoel naar achteren en ze keek me lachend aan. "Dank je wel, je bent een echte heer." Zei ze. Ik moest lachen. "Wen er maar niet aan collega." Zei ik.

Ze naam plaats en de ober keerde terug met mijn bestelling. Assia bestelde water en we namen meteen het menu door. We bestelden onze eten meteen en de ober ging weer weg.

"Hoe gaat het met jou en de familie Karim?". Zei Assia. Ik keek haar aan en glimlachte. "Ok.. het gaat ok." Zei ik. En dat was ook zo. Het ouderlijke huis stond leeg. Ondanks dat het nu wel een maandje geleden is maakte het de klap niet zachter. Niemand had dit zien aankomen. Het allerergste was de wens van mama die door mijn hoofd spookte. Amira.

Zij besloot wat langer te blijven en logeerde bij een tante. Maar ze wilde zo graag afspreken en liet geen dag gaan zonder me te appen of bellen of ik wat nodig had. Dat waardeerde ik enorm.

"Als ik wat voor je kan doen..". Zei Assia zachtjes. Ik glimlachte. "Hoe gaat het bij jou?". Vroeg ik. Assia glimlachte. "Eigenlijk heel goed hamdoulilah." Zei ze. Ze nam een slok van haar water en ik wierp een blik op haar handen. "Je ring?". Vroeg ik. Ze zweeg even. "Laat ik maar zeggen dat vorige week inclusief vandaag best intens waren." Zei ze. Ik keek op. "Uitgezonderd de situatie met Priscilla?". Vroeg ik. Ze glimlachte en knikte. In korte lijnen vertelde ze hoe en wat en ik luisterde met volle bewondering naar haar.

"Weet je,.. Assia. Ik ben ongelooflijk trots op jou. Hoe jij je uit die zware put hebt gekrabbeld. Ik heb daar enkel bewondering voor." Zei ik. Ze bloosde lichtjes en keek weg. "Ik meen het." Zei ik. Ik was oprecht serieus. "Dank je wel, alleen soms heeft een persoon geen keus." Zei ze. Ik knikte. "Dat klopt, maar kijk eens naar jou. Je bent behalve bloedmooi, sterk en slim." Ok, dit had ik eruit gegooid zonder erbij na te denken. Assia werd helemaal rood en nam gauw een slok water. Ik dronk mijn sterke koffie weg en gelukkig werden we gered door de ober die onze eten op tafel legde.

We begonnen te eten en Assia keek me soms vluchtig aan. "Wat is er?". Zei ik. Ze moest glimlachen. "Ik haatte jou, helemaal in het begin." Zei ze ineens. "Wat een verassing! Je bent niet de enige." Zei ik met een knipoog. "Je bent.. telt niet meer." Zei ze. "Oh.. en nu? Heb je nog steeds een bloedhekel aan mij?". Zei ik. Assia lachte en schudde haar hoofd.

"Ik.. eh vind je aardig." Zei ze. "Sjonhejonge.. ik voel me wangen gloeien hoor." Grapte ik. Assia moest hard lachen en ik ook. "Nee.. het is.. laat maar." Zei ze. "Lekker geheimzinnig. Laat maar." Zei ik met een knipoog. Ze keek weg en na onze hoofdgerecht kregen we een heerlijke toetje. Assia genoot ervan en ik keek toe. Ze was veranderd. In alles. De sombere Assia, vol pijn en verdriet is ontpopt in een prachtige vrouw die weet wat ze wil. En ik was niet alleen als collega trots op haar maar ook.. als.. tja als wat?

Na afloop liep ik met haar naar de auto en bedankte ze mij voor de heerlijke avond. "Ik had dit echt even nodig.". Zei ze. Ik knikte en glimlachte. "Ik ook eigenlijk.". Ik voelde ineens een hand op mijn arm en keek naar Assia. Gek genoeg kreeg ik dat gevoel van een aantal maanden terug. Ik wilde haar naar me toe trekken en knuffelen en kussen. "Eh ik ga.." Zei ze. Ik knikte en draaide me om. Gauw liepen we weg naar onze auto voordat er nog echt dingen zouden gebeuren die niet mochten.

"Karim?". Hoorde ik. Ik draaide me om en keek haar aan. Ze liep naar me toe pakte mijn hand. "Ik ga gewoon eerlijk tegen je zijn ok? En.. als je me nu wilt ontslaan moet je dat maar meteen doen. Ik.. vind je leuk. Ik weet dat het niet kan en mag daarom zeg ik het nu. Deze gevoelens voor jou maken me gek." Zei ze. Ik keek haar aan en glimlachte. Eindelijk.. ik trok haar naar me toe en legde mijn hand op haar hoofd. Ik voelde door haar haren en voelde haar hart letterlijk door haar jas bonken. Wat moet het vreselijk moeilijk voor haar zijn geweest om dit te zeggen vooral na alles wat ze heeft meegemaakt. Ze keek me aan en glimlachte. "Shit,.. ik moet me gedragen." Zei ze en deed een stap naar achteren. Ik glimlachte maar keek serieus. Ik dacht aan die wens van mama. Die beeld van Amira en mij. Dat was haar wens. Ik heb het niet eens geprobeerd met Amira. Ze zag dat mijn blik veranderde en keek ietwat ernstig. "Sorry.." Zei ze ineens.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee.. nee.. je hoeft geen sorry te zeggen en ik ga je al helemaal niet ontslaan. Doe niet zo gek." Zei ik. Ze glimlachte en knikte. De reactie die ze wenste had ik op dit moment niet voor haar. Shit! Ik glimlachte en pakte haar hand. "Assia.. momenteel.." begon ik. Assia keek me vragend aan. "Shit. Natuurlijk. Wat ben ik dom." Zei ze. Ik keek haar aan. "Je bent nog in de rouw en ik.. kom je hiermee lastig vallen.." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd maar aan de ene kant liet ik haar dat denken. De echte reden was niet het rouwen, maar dat Amira op z'n minst een kans verdiende..