Zonder Jou.

What's love got to do with it

"Alsjeblieft". Ik keek naar Soufian die het boek aannam. "Wow! Je hebt hem echt snel uit!". Zei hij. Ik moest glimlachen. "Ik ben ook best snel in lezen". Zei ik. Hij glimlachte en stopte het boek weg in zijn rugzak. Twee weken.. twee weken lang zat Soufian in mijn hoofd. Ik heb letterlijk voor dit moment geoefend. Wat ik moest zeggen, hoe ik het moest zeggen. Ik weet het, wanhoop ten top. Dat we samen in de klas zaten was net iets anders als dat we hier nu alleen stonden. En ja, ik had het boek ook in de klas willen terug geven, maar ergens wilde ik hem niet in de problemen brengen. Souad keek me al een paar keer per dag vies aan. Soufian was aardig voor mij. Ja, er waren momenten dat ik hem haatte. Maar hij had spijt. Hij had zijn excuses gemaakt en ik kon maar beter één vriend hebben op school dan helemaal niemand toch? Plus, ik vergat alle ellende van thuis door hem. Dat hij iets van een gevoel had losgemaakt bij mij was geen geheim meer voor mij.

"Ik breng hem morgen wel terug". Zei Soufian toen hij de boek weg had gestopt. Ik knikte en we keken elkaar even aan. "Eh.. ik ga naar huis. Tot morgen". Zei ik. Ik draaide me om en wilde weg lopen. "Eh zullen we samen naar huis wandelen?". Zei hij. Ik draaide me om en keek hem aan. "Lopend?". Zei ik. Soufian glimlachte. "De zon schijnt, het is goed weer en.. als je moe bent kun je achterop bij mij op de fiets". Zei hij. Ik keek hem aan en moest glimlachen. Ik werd zo rood als een tomaat. "Dat is het niet. Ik eh.. mijn moeder..". Ik begon te brabbelen. Tja, wat als mijn stiefvader ons ziet? Die hufter probeer ik al twee weken te vermijden en te negeren. Ik eet op me kamer, neem alleen een douche als ik weet dat ik niet alleen ben, en tegen mijn moeder praat ik al helemaal niet meer. "Ik begrijp je, maar we kunnen een omweg maken?". Zei hij. Weet je, het kon me wat! Ik zou samen gaan wandelen met Soufian. Menig meisjes hier zouden zich voor zijn voeten werpen, dus wat zeurde ik nu? En behalve dat, hij gaf me gewoon een fijn gevoel. Een gevoel dat ik ook bestond.

Dus heel ongemakkelijk liepen we naar huis. Met de bus was het al een half uur, laat staan lopend. Waar was ik toch aan begonnen realiseerde ik me na tien minuten. Hij was stil en ik wist niet waarover ik moest praten. "Heb je veel broertjes en zusjes?". Zei hij. Ik keek hem aan. Soufian was licht getint, hij had zwart haar en donkere ogen. Maar het waren vooral zijn kuiltjes die menig meisjesharten sneller deden slaan. Waaronder de mijne. Hij was lang, iets breed en droeg leuke kleren. "Ik heb een broertje, Zaki heet hij. En jij?". Zei ik. "Ik heb drie zussen en twee broertjes". Zei Soufian. "Wow, groot gezin". Zei ik. Soufian knikte. "We zijn heel hecht met elkaar." Zei hij. "Ik ook.. althans met mijn broertje". Zei ik. Soufian keek me aan. "Niet met je ouders? Ze kunnen lastig zijn hé?". Zei hij nogal lachend en plagend. Ik keek alleen maar serieus waardoor zijn blik ook veranderde. "Eh.. soms". Zei ik met een glimlach. "Soms?". Zei hij. Ik knikte en keek voor me uit. Het was even stil. "Mijn vader is vijf jaar geleden overleden. Auto ongeluk. Mijn moeder is hertrouwd dus ik heb een stiefvader." Zei ik toen maar. "Wat erg voor jullie". Zei Soufian. Ik knikte en keek hem aan. "Kun.. kun je het goed vinden met je stiefvader?". Vroeg hij. Ik zweeg, want er was niemand die mij deze vraag ooit gesteld had. Zelfs mijn eigen moeder niet. Ze trouwde en toen was het lang leve hun huwelijk. Maar nooit is het bij ma opgekomen om te vragen hoe wij erover dachten, was hij wel lief voor ons? Elke moeder met een gezonde verstand zou de keuze gemaakt hebben deze man te verlaten, maar nee over zes maanden zou ik zelfs grote zus weer zijn. "Assia?". Zei Soufian. Ik keek hem aan. "Nee." Zei ik toen maar kort en krachtig. Soufian knikte en stond even stil.

Ik keek hem aan en begreep niet waarom hij stil stond. "Vorige keer, toen ik je tegenkwam in de supermarkt. Je had een blauwe oog en je mondhoek was helemaal kapot. Je zei dat je gevallen was, ik geloofde het niet. Heeft je stiefvader dat gedaan?". Zei hij. Ik was even in shock van zijn vraag. Dat hij zich die situatie nog herinnerde vond ik al heel wat. Is dat de reden waarom hij ineens zo aardig deed? Had hij, net als de rest die mij toen zo zag medelijden? Ging hij met mij om uit medelijden? Ik voelde me een dom wicht. Ik draaide me om en begon snel te lopen. Wanneer zouden mensen mij als Assia zien? Ik.