Zonder Jou.

Met trillende handen..

Met trillende handen deed ik de voordeur open en gauw dicht. Alles was wazig ineens geworden sinds ik mijn 'liefdesverklaring' heb gedeeld met Karim. Waarom deed ik dat? Hoe durfde ik!! Ik moest letterlijk kotsen van mezelf! Waar kwam dat ook opeens vandaan. Karim was de hele avond zo'n charmante man en we hadden fijne gespreksstoffen. Zo had het gewoon moeten eindigen. En ik,.. de troela dat ik ben geef mijn hart bloot. Ik voelde woede opkomen. Zo gefrustreerd werd ik dat ik mijn tas op de tafel smeet.

Ik schudde mijn hoofd en keek in de spiegel die hing aan de muur boven de schoenenkast. Dit is een straf. Een straf die ik verdiende door Soufian zo te belazeren!! Zo in een schoenendoos te stoppen en doen alsof het klaar was.

Ik werd gewoon misselijk!

De volgende dag moest ik Karim weer onder ogen komen. Ik merkte gelukkig niet dat hij zich ongemakkelijk voelde na gisteren. We bespraken wat zaken en toen we klaar waren deed ik de deur dicht van zijn kantoor en pakte ik mijn mappen. "Karim,.. over gisteren. Vergeet alsjeblieft wat ik gezegd heb. Ik weet ook niet waarom ik dat zei, maar.. vergeet het gewoon." Ik werd hartstikke rood en Karim keek op. "Maak je er niet druk om. Het is al goed." Was het enige wat hij zei. Ik knikte en liep zijn kantoor uit. Was dat alles wat hij te zeggen had?

Ik was zo in gedachten dat ik tegen iemand aan botste. Het was Amira. "Sorry ik zag je niet." Zei ik meteen. Ze keek me aan en glimlachte. "Geen probleem hoor." Zei ze. "Eh kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ik. Ze lachte. "Ik zie hem al zitten, nee dank je." Ze liep meteen naar het kantoor van karim en deed de deur dicht. Ik voelde een walm aan jaloezie door mijn aderen stromen. Zo jaloers was ik nog nooit geweest! Niet eens in de tijd dat ik met Soufian was. Verdorie, dat kwam maar op één ding uit. Ik ben verliefd. Ik ben verliefd op Karim..

Ik had nooit gedacht dat ik weer liefde op deze manier zou kennen. Dat ik 'überhaupt' weer verliefd kon worden. En dat betekende ook maar één ding. Ik heb Soufian losgelaten. Officieel.

Die jaloezie verzachte en ik even staarde ik voor me uit. "Goedemorgen collega." Zei een bekende stem. Ik keek op en zag hem staan. "Walid???". Zei ik. Ik knipperde even met mijn ogen en hij moest glimlachen. "Hola." Zei hij. "Wa.. wat doe je hier?". Vroeg ik. "Nou jij bent ook blij om mij te zien." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Nee.. nee maar.. natuurlijk ben ik blij dat ik je zie." Zei ik. "Ik.. eh werk weer hier. Heeft Karim niks gezegd?". Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Karim hé. Zakelijk als wat." Zei hij. Ik moest glimlachen en keek hem aan. "Ik hoorde het van Priscilla, told you so..". Zei hij met een knipoog. Ik humde. "Je had gelijk." Zei ik. "Hoe is het Assia." Zei hij. Ik tilde mijn schouders op en ging weer zitten. "Druk. We zijn maar met z'n tweeën." Zei ik. Walid glimlachte. "Nu met z'n drieën, de drie musketiers." Zei hij.

"Hey.. je bent er al..". Hoorde we van de deuropening. Karim stond daar met zijn pitbull Amira. Ik keek naar walid die Amira even goed aan het scannen was. Boys will be boys.

"Nou welkom, ik ga even lunchen en ben rond tweeën terug." Zei karim. Walid knikte en ging zitten bij het bureau van Priscilla. "Wie is dat?". Zei walid tegen mij toen Karim verdween. "Z'n nichtje, vriendin ik weet het niet..". Zei ik ongeïnteresseerd. Walid humde en keek me aan. "Dus.. je hebt je baan opgezegd en bent neem ik aan door Karim gebeld?". Zei ik. Walid knikte. "Ach.. al die collega's waren stel droogkloten. Ik kreeg vorige week onverwachts een belletje van Karim. Hij vertelde over Priscilla. Ik voelde me wel een tweede keuze, maar.. het moet ook wel een grote stap voor Karim geweest zijn mij terug te vragen, zodoende dus." Zei walid. Ik knikte. Zou het verhaal er wat mee te maken hebben dat ik aan Karim vertelde? Toen ik hem zei dat Walid ons voor haar waarschuwde? Wat het ook was, het was fijn Walid hier te zien. "Maar.. zijn nicht dus?". Zei Walid. Ik was al lang en breed vergeten over wie hij het had. "Ja.. ja ik denk het wel. Zoiets." Zei ik. Ik was er amper met mijn hoofd bij.

Ik dacht nog aan mijn akward momentje van gisteren en nu aan Karim die weg is met Amira. "Eh.. ik ga even koffie halen, wil je ook?". Vroeg ik. Walid knikte. "Dank je wel." Zei hij. Ik knikte en liep de deur uit richting de wc. Eerst even een koude plons water in mijn gezicht en dan koffie.

Ik stopte toen ik ineens en hoorde ik stemmen in het kantoor van Karim. Ik dacht dat hij is gaan lunchen maar ik zag hem toch echt staan. Hij zag mij niet. Ik probeerde mee te luisteren wat natuurlijk op en top fout was van mij.

Misschien ga ik wel mee naar Canada voor een mini vakantie. Ik heb het hard nodig, maar.. het is nu hectisch op kantoor. We zijn nu gelukkig met z'n drieën maar toch is het niet verstandig om op korte termijn te gaan. En Amira.. laten we dit stap voor stap doen. Ik wil ook dat niemand hier lucht van krijgt. Mijn werk al helemaal niet. Vind je dat ok?

Op dat moment kromp mijn hart letterlijk in elkaar. Ik wist niet wat ik hoorde. Stap voor stap? Hij.. is met Amira? "Hier ben je! Ik dacht al waar blijft ze met de koffie haha." Zei een stem vanachter. Walid keek me aan en glimlachte. "Oh.. ja sorry. Ik kreeg een telefoontje. Zei ik gelogen. "Geeft niet, suiker en melk?" Vroeg hij. Ik knikte terwijl ik dat helemaal niet luste in mijn koffie...