Zonder Jou.

Zaki.

WAT?! dit moest Karim gewoon verkeerd gehoord hebben. Dat moest gewoon! Ik rukte me lichtjes weg van hem en keek in zijn edelstenen. Groene, fonkelde zeegroene ogen. Zijn blik zei me iets. Of het wilde me iets zeggen, maar ik week zijn blik af. "Misschien.. liegt hij." Zei ik. "Ik weet het niet, daarom moet een test dit uitwijzen." Zei hij. "Ik dacht dat het eindelijk goed ging met ons Karim. Ma woont bij mij. Zaki woont zelfstandig en gaat binnenkort verloven. We hebben onze patroon, onze ritme eindelijk te pakken. Zonder hem. En nu dit.. als dit echt is dan moet ma mijn vader bedonderd hebben tijdens hun huwelijk!". Ik voelde mijn benen week worden en greep naar de stoel waar ik op zat.

Karim hieldt me wederom weer vast en ik moest letterlijk overgeven bijna. Wie moest ik hiermee confronteren? Wat moest ik nu doen? Die zogenaamde vragen waar ik niets meer van wilde weten waren kermisattracties in mijn gedachten. "Bel je broertje". Zei Karim. Ik keek hem aan en begon spontaan weer te huilen. Ik leek een emotionele tikkende tijdbom. "Wat moet ik dan zeggen? Dat hij mijn broertje al die tijd niet was?". Zei ik tussendoor het gesnik. Zijn handen hielden mijn schouders vast. "Onzin Assia! Jullie zijn met elkaar opgegroeid, hebben elkaar gesteund en geholpen in moeilijke tijden. Dat hij zegt dat het zijn zoon is, prima. Hoe hard en verwarrend het ook allemaal klinkt. Maar de band die jij en je broertje hebben kan niemand van je afnemen. Zelfs hij niet!". Zei Karim. Het waren uiteraard mooie woorden. Karim had zo'n warme, mannelijke stem die elke woord vol passie wist uit te spreken.

"Ik ga naar huis, mag dat?". Wist ik enkel te zeggen. "Ja.. natuurlijk." Zei hij. "Ik.. zie je morgen". Zei ik. Hij knikte en ik liep zijn kantoor uit. Verdoofd, met een warrig hoofd, kotsneigingen en noem het maar zo gek niet op. Ik stootte me per ongeluk aan een collega en toen ik opkeek zag ik dat het Walid was. "Wat is er Assia?". Ik zag nu pas dat hij een bekertje koffie in zijn handen hand en door mijn onnozele onoplettendheid de warme vloeistof over zijn handen terrecht is gekomen. "Shit!!" Was het enige wat ik zei. Ik pakte hem automatisch bij zijn hand en trok hem naar een wastafel in de damestoilet. "Zit er niet over in Assia". Zei hij. Ik deed de kraan open en het koude water plenste op de marmeren wastafel. Hij stak zijn ietwat rood geworden hand eronder en slaakte een zucht van verlichting. "Sorry, echt het spijt me Walid. Ik was zo in gedachten dat ik je amper zag". Zei ik. "Het is ok". Zei hij. Ik had zijn hand nog vast en gauw liet ik deze los. "Sorry". Zei ik. "Ook dat is niet erg, ga je me vertellen waar je mee zit?". Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. Ik moest het zelf allemaal weer uitvogelen. "Assia..". Zei hij.

En weer begon ik spontaan te huilen. Hij keek op en droogde zijn hand af. "Wat is er?". Vroeg hij. "Alles! Alles gewoon!". Wilde ik uitschreeuwen. Ik zat helemaal vol. Vol van verdriet, woede, angst. Alles wat ik beleefde jaren terug kwam als een sneltrein weer terug. "Rustig..". Walid probeerde mij te kalmeren maar ik rilde gewoon.

Na een minuut gezwegen te hebben vertelde ik hem alles. Walid was er zelf van geschrokken. "Dit is heftig Assia." Zei hij. Ik knikte. "En geloof je het?". Zei hij. Ik knikte meteen. "Jazeker. Alles valt op z'n plek ook. Ma die notabene vroeg hoe het met met hem ging ipv haar zoon die kort daarna opgepakt is. Ze weet het. De vraag is wat moet ik nu doen?". Zei ik. 'Ik kan je niet vertellen wat je moet doen Assia. Ik ben er zelf ondersteboven van, laat staan jij". Zei hij.

"Snap je het wel walid? De man die mijn leven zuur heeft gemaakt, die mij aangerand had, waar ik elke dag doodsbang voor was is nu de vader van Zaki.. nee! Nee! Ik weiger het te geloven!". Zei ik huilend. Walid trok me naar zich toe en trooste mij net als wat Karim deed. Ik voelde alleen mijn hart sneller kloppen dit keer. Net alsof ik naar meer verlangde. Stagfirullah! Nee. Een blik op mijn ring en die zorgde ervoor dat ik meteen een stap naar achteren deed.

"Sorry." Zei Walid. Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. "Misschien is dit niet het juiste moment Assia. Maar.. ik mag je graag. Sterker nog, ik ben verliefd op je". Zei hij ineens.