Zonder Jou.

Sorry.

"Vergeet je Zaki niet op te halen?". Zei ma net voordat ik de deur dicht wilde doen. "Nee.. mama." Antwoorde ik en trok hem gauw dicht. Het was onderhand een paar weken later. Op school werd ik zelfs minder gepest. Ik weet nu niet of dat kwam doordat Nasim geschorst was of door Soufian. Ik wist het gewoon niet. Ik werd in ieder geval met rust gelaten, dat was voldoende. Met mijn loodzware rugtas liep ik naar de bushalte en telde de minuten af eer de bus aankwam. In de verte zag ik een bekende gedaante aan komen fietsen en naarmate hij dichtbij kwam zag ik dat het Soufian was. Ik keek gauw weg en zag de bus gelukkig al aankomen. "Hey! Wacht even!". Schreeuwde hij. Ik keek om me heen, zelfs naar achteren. Had hij het nou tegen mij? Dat kon niet. Dus gauw stond ik op en wachtte op de bus die nu ineens te lang voor een rood stoplicht stond. Zul je maar weer eens zien..

Soufian naderde de halte en met een hand tilde hij z'n fiets bij de zadel op. "Hey.." Zei hij. Hij keek mij toch echt aan dus hij had het tegen mij. "Ik zie je vaak in deze buurt, woon je hier ergens?". Vroeg hij. Ik knikte voorzichtig, maar keek duizend keer om me heen. Stel dat mijn stiefvader ergens stond te loeren? "Wij wonen hier al heel lang". Antwoordde ik maar snel op de hoop dat hij vertrekken zou. "Oh.. ok. Wij zijn hier een paar maanden geleden naartoe verhuist. Rustige buurt". Zei hij. Ik knikte. Soufian probeerde daadwerkelijk een praatje met mij te maken en eerlijk gezegd wist ik mezelf geen houding te geven. Ik knikte alleen en hij moest ineens glimlachen. Waarom wist ik niet. "Mag ik hier zitten?". Zei hij. Ik keek naar het bankje en naar hem. De bus kwam er aan en ik stond op. "Ja hoor, dat kan". Zei ik. Soufian moest lachen. "Ik zie je wel op school". Zei hij. Ik keek hem na toen hij weg fietste. In de bus betrapte ik mezelf dat ik glimlachte. En dat was totaal nieuw voor mij...

"Heb je even Assia?". Ik stopte mijn boeken weg in mijn tas en keek naar de leraar. Ik knikte voorzichtig en terwijl de klas leeg liep, liep ik naar de leraar toe. "Ga even zitten". Zei hij. Ik deed wat er van mij gevraagd werd en nam plaats precies tegenover hem. "Het is niks ernstigs hoor, je kijkt zo bedroefd". Zei de leraar met een lach. Ik knikte enkel en wist niet waar dit gesprek naartoe zou lijden. "Ik wil eerst beginnen met het zeggen dat je een uitmuntende leerling bent. Een paar maanden terug vergat je nog weleens je lesmateriaal, maar dat lijkt nu voorbij te zijn". Begon hij. Goh, hij moest eens weten hoe dat kwam, en waardoor dat hersteld was. Soufian is ineens veel aardiger tegen mij. Nasim is definitief van school getrapt tot mijn grote vreugde en de rest van de groep, zoals Souad, die maakte weleens flauwe grappen maar echt last had ik niet meer van hun. "Je cijfers zijn... bijzonder hoog. Je scoort goed en je laatste cijferlijst is.. tja hoe moet ik dit zeggen.. uitstekend." Zei de leraar. Ik keek hem aan en knikte alleen. "Dat is een compliment Assia." Zei hij vervolgens. Hoevaak kreeg ik nu complimenten. Ik leerde goed want school was toch mijn uitlaatklep en wat cijfers betreft, dat heb ik van mijn vader. Van hem mocht ik al als baby met een rekenmachine spelen of gingen we reken spelletjes samen doen. Maar wat wilde de leraar nu met dit gesprek?

Ik knikte en glimlachte voorzichtig. "Dank u". Zei ik zachtjes. De leraar schoof een stukje naar achter met zijn stoel en stond op. "We willen, in overleg met jouw ouders natuurlijk, dat je in het volgende schooljaar meteen lessen van de vierde klas volgt.. sterker nog.. we willen je zelfs in die groepen plaatsen, want we zijn bang dat we je met deze lesstof tekort doen. Wat zou je daarvan vinden?". Zei hij. Ik zag een bepaalde trots in zijn blik. Een blik die ik nog nooit heb gezien. Althans,.. die blik herkende ik van papa. Een kleine glimlach krulde zich op om mijn lippen. De leraar lachte en ging weer zitten. "Dat dacht ik al! Het is zonde om er niks mee te doen toch?". Zei hij. Ik knikte en stond op. En met diezelfde lach op mijn gezicht liep ik het school gebouw uit. Dit was goed nieuws! Dit is nieuws wat ik met mama ga delen, wat mijn stiefvader ervan vind, dat kon me niet zoveel schelen. Er was namelijk iets gebeurt met mij, althans met mijn gevoel, verstand. Ik was er klaar mee. Ik was klaar met zijn gevloek, met zijn gespuug, zijn chagrijnige blik, zijn blikken hoe hij naar me kijkt, ik was er gewoon klaar mee. Ik kon alles verdragen maar één ding niet. En dat was toen hij Zaki sloeg. Gewoonweg omdat hij daar zin in had. En mama? Die keek alleen toe hoe haar vlees en bloed in elkaar geslagen werd. Dus in mijn slaapkamer met Zaki en de deur natuurlijk op slot beloofde ik mijn kleine broertje één ding. Dat hij altijd veilig bij mij zal zijn en zich nooit angstig hoefde te voelen zoals ik afgelopen drie jaar heb gedaan. Dus overal waar onze stiefvader was ontweken we hem. Mijn moeder smeekte me weer normaal te doen, maar wat was normaal? Wat is in Godsnaam normaal in dat huis? Zolang hij daar rond loopt, ademt en leeft zal ik eens laten zien uit welke hout ik gesneden ben!