Zonder Jou.

Goodbye, my love.

Uitgeput was ik. Letterlijk én figuurlijk uitgeput. Ik probeerde de slaap te vatten maar het lukte me echt niet. Alhoewel het morgen zaterdag was en ik vrij na een extreem vreemde en drukke week zou je toch haast denken dat ik het hele weekend juist in een klap door zou slapen. Net alsof ik tien Marokkaanse bruiloften achter elkaar heb gehad. Zo brak voelde ik me!

Ik sloeg uiteindelijk de deken over me heen en deze nam de fotolijst op mijn kastje mee en in één keer hoorde ik het glas breken. Shit! Gauw deed ik het licht van de slaapkamer aan en keek ik naar de fotolijst van mij en Soufian. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik was al wakker maar nu was ik helemaal klaarwakker. Gauw ontfermde ik me over het lijstje en keek ik naar de scherven eromheen. Het was in tientallen stukken gebroken.

Gauw liep ik naar de keuken en haalde een schoenendoos tevoorschijn. Voorzichtig legde ik de frame erin met de foto van mij en Soufian. Met een diepe zucht pakte ik de stofzuiger en zoog ik alles weg. De grote stukken ruimde ik op voor de glasbak. Op bed zittend keek ik naar de inhoud van de schoenendoos. Leeg, maar ook weer vol. Dit zinnetje speelde zich af in mijn hoofd continu...

Iets in me zorgde ervoor dat ik een dosis energie kreeg en meteen stond ik op en staarde ik naar de bovenste plank van mijn kledingkast. Het was 'het' plekje waar ik nooit kwam. Ik pakte een stoel en keek naar de spullen die op het plankje stonden. Het doosje met de ring van Soufian pakte ik op. Zo ook wat spullen van Soufian. Maar ook dingen die van ons samen waren. Zoals.. onze 'lijstje'.

Ik voelde de tranen al opkomen bij het zien van zijn handschrift. Langzaam liet ik me zakken op het bed en keek ik naar alle voorwerpen. Het lijstje nam ik door en soms pinkte ik een traan weg.

Doel 1 - De beste advocaten worden!!!

Ik snikte en lachte tegelijk. Bij de laatste doel slikte ik mijn tranen weg en bleef ik naar het zinnetje kijken.

Doel 10 - Samen oud worden insha allaah.

Ik veegde mijn tranen weg en bleef maar naar het zinnetje staren. Wat moet ik nu zonder jou Soufian. Je bent er allang niet meer, maar toch ben je zo dichtbij, zei ik in mezelf.

Ik keek naar de inhoud van de schoenendoos en schoof deze voorzichtig naar me toe. Ik vouwde het lijstje in vieren en legde bij de gebroken fotolijst. Zo ook het doosje met de ring erin en wat andere kleine spullen die samen van ons waren. Zelfs de sleutel van zijn fietsslot had ik bewaard. Ik zocht in alle kleine dingen troost, liefde maar ook hoop. Door alles bij me te houden had ik Soufian een stukje bij mij. Zoals de ring. Ik keek naar de inhoud en warme tranen vloeide over mijn wangen. Vergeef me lieverd, je leeft voort in mijn hart. Voor altijd. Ik legde de deksel erop en pakte de doos op en zette die op de bovenste plank terug.

En toen begon de slaap te komen. Ik was kapot. En gek genoeg voelde ik niet eens de vermoeidheid van werk of andere dingen. Het was iets anders dit keer. Alsof mijn geest ook eindelijk rustig was. Zodra mijn hoofd de kussen raakte was ik ook binnen een fractie van een paar seconden weg...

De volgende dag werd ik gewekt door mijn mobiele telefoon. Het was Zaki. Hij wilde graag wat doen vandaag en ik vond dit een geweldig idee. Toen mijn blik echter op de schoenendoos viel die gevuld was aan herinneringen, kreeg ik een toch een down gevoel. Maar ik zette door. Vandaag zouden we iets leuks doen met elkaar. Het was immers maanden geleden. Ik rekte me uit en nam een warme douche. Na het ontbijt kleedde ik me om en keek even naar de schoenendoos. Ik nam het uiteindelijk mee en liep de deur uit richting Zaki.

Zaki en ik hadden de tijd van onze leven. We hadden het vaak over vergeving. Hoe gaan we de situatie aanpakken met mama? En hij? Ik merkte dat Zaki er erg mee zat. We moesten door. Dat was zeker. Als ik nog steeds in de oude Assia bubbel zou leven dan zou ik nog als vijfentwintig jarige vrouw doodsbang in het ouderlijke huis wonen. De eerste moedige stap die ik nam was jaren terug. En dat was voor mezelf opkomen. Als ik de dezelfde grijze muis zou zijn gebleven dan zou ik hier niet staan. Zelfverzekerd met een dosis aan levenservaring.

Zaki gaf me gelijk. Hij haalde iets tevoorschijn en drukte het in mijn handen. "Wat is dit?". Vroeg ik. Hij glimlachte. "Early birthday gift, maak maar open." Zei hij. Verjaardag? Zelfs dat was ik vergeten! Ik was aanstaande maandag jarig!

Ik glimlachte naar Zaki en maakte het doosje open. "Vroeger zei je dat je een ketting met je naam in Arabische letters wilde. Ik hoop dat je 'm mooi vind zus." Zei hij. Ik kreeg werkelijk waar tranen in mijn ogen. Dat, dat hem nog bij gebleven was! Ik gaf hem een knuffel en hieldt 'm stevig vast. "Dank je wel broertje." Zei ik. Hij glimlachte en we stonden op. De ketting deed ik meteen om en hij was prachtig. "En nu bowlen!". Zei Zaki hardop. Ik lachte hardop en pinkte snel voordat hij het zag een traan weg...

Dat weekend vloog voorbij. Maandag brak aan en ik werd vroeg in de ochtend al gebombardeerd met appjes. Fahima, Mouna, Zaki, mama en noem het maar op. Ik glimlachte en pakte mijn tas om de deur uit te gaan. Onderweg naar kantoor kocht ik snel bij de tankstation een beker koffie en uiteindelijk na een half uur arriveerde ik op kantoor.

Het was nogal donker en ik vroeg me af waar iedereen was. Het was winter dus de ochtenden waren al donker. Ik deed het licht aan van de hal en liep naar mijn kantoor. Toen ik het lichtje aandeed schrok ik ineens van alle vlaggen en ballonnen die opgehangen waren. "Gefeliciteerd!!!". Zeiden wat stemmen achter mijn rug. Ik draaide me om en zag Karim staan en wat collega's. Karim had een grote bos bloemen in zijn handen. "Ik.. weet niet wat ik moet zeggen." Zei ik. Iedereen lachte en feliciteerde mij.

Karim heeft voor alles gezorgd, de taart en drinken. Ik wist echt niet wat ik zeggen moest. Het was ook een flinke tijd geleden dat ik zo in de aandacht stond. Ik moest er zelf om lachen. Toen mijn kantoor na een uurtje leeg liep tikte ik Karim aan die een kopje koffie voor zichzelf inschonk. Hij draaide zich om en keek me aan. "Dank je wel. Echt, ik weet niet wat ik moet zeggen." Zei ik oprecht gemeend. Hij glimlachte en nam een slok van zijn zwarte koffie. "Geen dank, gefeliciteerd met je verjaardag." Zei hij. Zijn stem klonk zwoel en zacht. En hij keek ook zo waardoor ik in een trance raakte. "Ik neem je vanavond mee uit eten. Om je te bedanken voor je oplettendheid, je harde werken en je verjaardag natuurlijk. En je zegt geen nee Assia anders laat ik je express overwerken." Zei hij. Ik moest glimlachen. "Dat is lief van je,.. maar ik kan echt niet." Zei ik. Karim lachte. "Overwerken dus. Hemel! Ik moet je gewoon chanteren". Zei hij. Ik gaf de hoop op en uiteindelijk stemde ik toe.

Die dag ging natuurlijk als een malle voorbij. We spraken af om zeven uur. Voor mij was het een collegiaal uitje. Althans zo probeerde ik het te zien. Maar voordat ik dat zou doen moest ik iets anders doen. Thuis aangekomen nam ik een douche en kleedde ik me om. Ik wist van de zenuwen niet wat ik aan moest en trok een zwarte broek aan met een lichte blousje.

In de auto stopte ik voor haar woning en stapte ik uit. Met het doosje in mijn handen die klam het karton vast hielden belde ik aan. Even later ging de deur open en Mouna keek me met grote ogen aan. "Gefeliciteerd hbiba!!!". Zei ze. We knuffelde elkaar en ze vroeg me naar binnen te komen. Echter, moest ik al over tien minuten in het restaurant zijn.

Ze keek naar de doos in mijn handen en weer naar mij. "Alsjeblieft.. wil jij deze bij je houden?". Zei ik. Mouna keek me vreemd aan en snapte het niet. Pas toen ze de doos open deed en de inhoud zag keek ze me aan. Ze knikte. "Je zei dat je me wilde helpen. Zo kun je dat misschien." Zei ik. Een traan doemde op en het was al te laat het weg te vegen. Mouna kwam dichtbij en gaf me een knuffel.

Toen de deur dicht ging achter mij en ik de auto instapte voelde ik me... verlicht. Het was alsof ik Soufian nu pas begraven had. Natuurlijk blijven onze herinneringen in mijn hart gekerfd. Maar op de één of andere manier was het na zes jaar tijd. Tijd om verder te gaan. Met een lichte zucht reed ik naar het restaurant waar Karim op me wachtte...