Zonder Jou.

Geven en nemen.

Mijn moeder begreep er niks van. Nee, ik zei niks over wat mijn ogen een half uur geleden hebben gezien. Maar ik trok me wat terug en wilde niet eten. Gek vond ze, ik was zo dol op haar kookkunsten. Karim heeft me gebeld en ik nam niet op. Is mijn actie overdreven? En zijn actie dan?

Dat beeld van die.. die heks die haar viezige hand op de wang van mijn zogenaamde verloofde legde zwierf in mijn hoofd en stond gebrand op mijn netvlies. Wat zou er verder gebeuren als hij me niet zag? Ik wilde er niet aan denken. Weer ging mijn mobiel over en weer was het Karim. Ik zuchtte en nam dit keer maar op.

"Ja." Antwoorde ik heel kortaf. "Assia,.. wat je zag stelde niks voor. Laat me alsjeblieft mijn verhaal doen. Het is niet wat je denkt dat het is!". Zei hij. "Ik was niet blind Karim. Ik heb me kennelijk wel goed in je vergist." Zei ik. Karim zweeg. "Luister, kan ik je zien? Kan je alsjeblieft even komen? Want geloof me, ik ben al een aantal keer langs je huis gereden maar ik weet dat je moeder er is." Zei hij. "Karim, bespaar me alles. Alsjeblieft." Zei ik. "Kom alsjeblieft naar me toe." Zei hij. "Ik leg het je uit." Zei hij. Ik wilde er niks van weten. Wat zou er te bespreken zijn? Wat deed die heks sowieso bij hem? Wat deed ze op kantoor? En het allerbelangrijkste, waarom flikte ze dat en wat wilde ze van hem?

Maar ja, zo zou ik er nooit achter komen. Dus ik stond op en zei tegen Karim dat ik onderweg was..

Daar aangekomen stond ik weer voor de deur zoals twee jaar geleden. Tja, toen was het voor iets anders. Nu kwam ik zogenaamd verhaal halen. Ik zuchtte en belde aan. Binnen een paar tellen werd de deur geopend en stond karim in de opening. Ik slikte een paar keer want deze man was te aantrekkelijk. Kwam het besef nu pas? Nu ik 'm op een andere manier zie staan? Zoals mijn verloofde. Waarom voelde ik dan een bepaalde kloof tussen ons? Waarom.. gebeurde dat wat ik in de middag zag. N3er shitan. Is dit shitan die me bespeelt?

Hij deed de deur open en ik liep naar binnen. Dit keer als 'zijn' verloofde. Niet als een collega met wie het altijd botste. "Wil je wat drinken?". Vroeg hij. Ik schudde meteen mijn hoofd. Ik keek om me heen en nam alles grondig op. Hij schonk wat in voor zichzelf en ging op de bank zitten. Een crème kleurige bank, fluweel van stof, het was haast zonde om erop te zitten. Yes, smaak had hij ook qua interieur.

"Kom zitten." Zei hij. Ik knikte en ging iets verderop zitten. "Zo ver?" Zei hij. Ik keek hem aan. "Dan had je een twee zits moeten aanschaffen." Zei ik. Karim glimlachte. "Ik hou van je humor." Zei hij. "Ik hou van jou." Zei hij vervolgens. "Jou hier zo zien zitten maakt mij gelukkig." Ik keek hem aan en toen weer weg. Hij wist wat ik wilde horen. Geen liefkozende woorden over een bank en houden van. Hij zuchtte en nam een slok.

"Wat je zag stelde niks voor Assia. Diyana kwam langs omdat ze weet dat ik verloofd ben. Ik snapte het eerlijk gezegd ook niet en stond ervan te kijken toen ik haar zag staan." Zei hij.

Hij zweeg. "Dat ze er was maakte me niet veel uit. Het feit dat ze aan je zat en jij niks deed wel." Antwoorde ik. Karim sloot zijn ogen. "Ik weet het, en ik heb haar gezegd dat niet te doen. Sterker nog ik heb haar gezegd dat ik haar nooit meer wil zien. Dat ik haar al had gewaarschuwd na wat ze jou aandeed toen op kantoor. Kennelijk kan ze het niet verkroppen dat ik verder ben gegaan.". Zei hij.

Ik snapte het niet, maandenlang was er radiostilte vanuit de kant Diyana. De laatste keer dat ik haar zag was toen ze verhaal kwam halen op ons kantoor. Toen was Priscilla getuige, toen ze haar verstand nog had. En nu out of the blue, verschijnt ze? Wat wilde ze van hem? Wat wilde ze van mijn man?

Mijn man? Dit dacht ik hardop en ineens voelde ik een oer gevoel opkomen. Hij zou mijn man worden. En die zou ik moeten beschermen, net als wat hij bij mij deed toch? Was het niet juist beter geweest als ik naar haar toe zou zijn gelopen en haar eens goed de les zou lezen. Ik wist genoeg. Ik stond op en Karim keek me aan. "Wat ga je doen?". Vroeg hij. "Ik eh.. ga naar haar toe." Zei ik. Karim stond op en keek me nog vreemder aan. "Waarvoor?". Zei hij. "Om zelf te zeggen wat jij tegen haar zei Karim. Ik laat het niet nog een keer gebeuren dat iemand iets van mij afneemt. Niet nog een keer tenzij Allah het wil! Maar hell no dat zij, die wanhopige heks jou van mij afneemt!". Mij emotie liep hoog op en karim moet de woede in mijn ogen hebben gezien.

Hij liep naar me toe en pakte mijn middel vast. "Je bent te knap als je boos bent." Zei hij. Ik keek echter serieus. "Maar.. we zullen geen last van haar hebben, ze vertelde dat ze door is gegaan en kwam dit terug brengen." Zei hij terwijl hij naar een kast liep. "Dit..". Hij had een ring bij zich. "Haar verlovingsring die ik haar gegeven had. Dit wilde ik je laten zien. Daarom vroeg ik je te komen." Karim liep naar het raam en had uizicht op een grote vijver. Met een ruk gooide hij de ring in de vijver. "Ziezo." Zei hij.

Ik moest glimlachen. "Je had 'm ook kunnen verkopen." Zei ik. "Over mijn dooie lijk." Antwoorde Karim. Ik moest lachen en het bloed in mijn hart begon weer te pompen. "Ik hou van jou Assia, en we trouwen volgende maand. Ik wil geen gekke geheimen tussen ons, of leugens." Zei hij. Ik knikte. "Ik ook, geheimen en leugens ben ik zat." Zei ik. Hij knikte en boog zich voorover om mij te kussen. Ik legde een vinger op z'n lippen. "Maak me eerst je vrouw maar, dat komt wel!". 🙈