Zonder Jou.

Patience.

"Voor vandaag zijn we klaar, Assia. Ik blijf nog even om alle documenten in orde te maken en.. de politie heeft net de beelden vrij gegeven. Die ga ik bekijken." Hij trok zijn stropdas iets los en ging zitten. "Dus?". Zei hij. Ik keek hem aan en zat netjes met mijn handtas op mijn schoot te kijken. Met mijn wijsvinger frummelde ik aan het slotje dat eraan hing. Het leek wel een reuze dagboek in plaats van een tas. Ik keek op en zag dat Marcel mijn antwoord afwachtte. Nadat ik koffie had gehaald ben ik direct naar kantoor gelopen en ben mezelf gaan afvragen of ik dit wel wilde doen. Wilde ik hiermee doorgaan? Ik had het zo vreselijk onderschat. Die beelden, die arme vrouwen, gewoon in koelen bloede vermoord. En zoals Marcel zei, dit was nog maar het tipje van de sluier. Diep in mij wist ik dat ik het kon, maar die beelden blijven op je netvlies gebrand. Ik dacht aan Soufian. Wajow, al die verhalen van hem. Let maar op schatje, ik wordt de beste advocaat van het hele land. Geen ene zaak is voor mij te gek, want schatje its our job! Zijn ogen lichtte dan helemaal op. Hij heeft het nooit mee mogen maken. Dit. Dit waar ik nu ben. Waar ik nu zit. Ik miste hem, maar op deze momenten was het gemis nog erger.

"Ja. Ik vond het vandaag intens, maar ik kan het aan." Zei ik ineens tegen Marcel. Ik was nog steeds in gedachten bij Soufian. Net alsof hij voor me zat die me deze vraag stelde. "Ik had ook niks anders verwacht. Prima, morgen gaan we een stapje verder in deze zaak. Ondanks dat het OM de zaak snel wil afhandelen, bepalen wij toch zelf de tempo. Maar daar staan ze bekend om." Zei hij. Ik stond op en knikte. "Morgen om 08:00 uur?". Zei ik. Marcel keek me aan. "Prima, en wil je even langs mijn collega Karim lopen en dit afgeven". Hij haf me een envelop en ik knikte.

Ik zei Marcel gedag en liep met knikkende knieën richting het kantoor van Karim. Ik klopte op de deur maar kreeg geen reactie. Na een minuutje maakte ik weer rechtsomkeert en botste ineens tegen hem aan. "Sorry.. sorry.." Zei ik helemaal in paniek. Hij keek me aan en zei geen woord. "Die is voor mij?". Zei hij en wees naar de envelop. Ik knikte en hij stak zijn hand uit. Hij nam de envelop aan en liep zijn kantoor in en deed de deur dicht.

Grrrrr wat een zak! Geen sorry, geen dank je wel. Ik werd een beetje rood en liep meteen weg bij zijn kantoor vandaan. Ik ga me focussen op mijn eerste zaak samen met Marcel. Dat Karim me niet hier wilde hebben was al bij het sollicitatie gesprek duidelijk. Gelukkig gaf Marcel mij een kans maar eerlijk is eerlijk, ik moest mijn beste beentje voortzetten. In zulke zaken kan ik het me niet permitteren fouten te maken, of ook maar iets over het hoofd te zien. Ik leek in mijn tas en zag de aantekeningen. In feitte moet ik ze hier op kantoor laten liggen, stel dat ze ergens terrecht zouden komen per ongeluk? Ik zou naar de bibliotheek rijden en daar mijn brein laten knallen wat dit onderzoek betrof.

Dus gauw stapte ik mijn auto en reed naar de bieb. Ik hieldt van lezen. Een dikke boek had ik binnen twee dagen uit. Ik had veel aantekeningen gemaakt en met de informatie van Marcel begon ik alles in elkaar te puzzelen. Na twee uurtjes betrapte ik mezelf dat ik aan het gapen was en pakte mijn aantekeningen op en stopte deze in mijn tas. Ik klapte mijn laptop dicht en keek voor me uit. Een schim van Soufian zat voor mij. Met zijn rugtas op zijn rug en zijn oordoppen in. Druk op zijn blackberry. Hij kijkt op en geeft me een halve glimlach. Waar ik keek, ik zag hem. Wat ik deed, daar stond hij. Het was haast alsof hij me iets wilde zeggen, maar het hem niet lukte. Ik merkte dat ik emotioneel begon te worden en zuchte even diep. Ik herpakte mijzelf en stond op om naar huis te gaan. In de auto begon het ineens hard te regenen. Zo was het lekker weer, en zo kwam het met bakken van de hemel vallen. Toch voelde het benauwd aan.

Ik reed richting huis toen ik halverwege een bekende vrouw zag. Het was mama. Ze had een boodschappentas en liep in de regen waarschijnlijk naar huis. Ik haalde even diep adem en parkeerde de auto halverwege een uitrit. "Mama!". Zei ik. Ze hoorde me niet aangezien het ook superdruk was. "Mama!". Zei ik weer. Nu stond ze stil en draaide zich om. Ik wuifde dat ze naar mij moest komen lopen. Ze bleef echter staan en draaide zich weer op en liep verder. Ik zuchte en snapte niet waarom ze zo deed. Gauw rende ik naar haar toe en tikte op haar schouder. "Mama". Zei ik weer. "Assia, laat me alsjeblieft met rust." Zei ze. Ik snapte er niks van. "Mama, blijf nou even staan alsjeblieft!". Zei ik. Nadat ik voor haar ging staan bleef ze staan. Ik schrok! "Mama, je oog is helemaal blauw!". Zei ik. Ik voelde verdriet maar merendeels woede opkomen. "Het is niks, ga terug naar je auto voordat je een boete krijgt." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Nee,.. dit heeft hij gedaan hé??". Zei ik. Ma keek weg en ik wist het antwoord al. "Laat me met rust Assia. Alsjeblieft! Je wilt toch geen contact, laat me dan met rust". Zei ze. Ik zag de tranen opdoemen in haar ogen. "Hij is de reden dat ik geen contact wilt Mama. Het gaat mij om hem, niet jij! Mama ik weet het. Ik weet waarom je voor hem koos. Tweemaal." Zei ik. Me moeder moet de teleurstelling in mijn ogen hebben gezien, want wat Fahima zei brandde letterlijk nog in mijn hart.