Zonder Jou.

Green eyes..

Ik besloot de volgende werkdag me wat professioneler op te stellen. Ik kon onmogelijk steeds tobben over antwoorden die ik zocht en daarmee mijn baan riskeren kwijt te raken. Ik had al iets van mezelf bloot gegeven aan Karim. Misschien dacht ik dat de link tussen onze beide vaders zijn houding wel tegen mij zou veranderen. Dat hij zich meer open zou stellen, meer warm was en meer toegankelijk. Maar ik had het mis. Of.. probeerde Karim hiermee te laten zien dat hij liever werk en privé gescheiden wilde houden? Ik zuchte diep en wreef over mijn voorhoofd. Ik moest stoppen met steeds te denken hoe hij zich gedraagt. Ik moet werken! Ik mag blij wezen dat ik voor zo'n succesvolle bedrijf werken mag. Soufian zou ongelooflijk trots op mij zijn geweest. Dit is wat we wilde. Dat één van ons, of het liefst allebei voor een succesvolle advocaten kantoor zouden werken. En kijk mij eens...

Nee, dit mocht niet langer zo doorgaan. Ik had mijn antwoorden. Wat ma deed of had gedaan wilde ik amper weten. Ik wist honderd procent dat het niet ok was, maar ik wist ook dat als ik die leeuwenkuil zou openen, onze relatie helemaal naar de verdoemenis zou gaan! Dus ik had mijn keuze gemaakt. Met een glimlach, een goed humeur en mijn uitgewerkte verslagen voor Karim liep ik het kantoor binnen en legde eerst al mijn spullen weg. Ik begaf me eerst naar de koffie automaat en nam dit keer een espresso. Bittere koffie is nu wel iets wat ik nodig had klaarblijkelijk om Karim onder ogen te komen. Met het mapje en mijn beketje liep ik naar zijn kantoor, daar waar de deur al wagenwijd open stond. Ik hoorde gelach, gepraat. Zware mannenstemmen die de kamer vulde met praatjes over zaken, bekende criminelen en.. toen kwam ik naar binnen. Prompt sloeg de sfeer om en Walid en Karim waren meteen stil. "Goedemorgen". Zei ik. Ik hoorde een enthousiaste goedemorgen vanuit de hoek van Walid en wat gemompel uit de hoek van Karim. Zonder ook maar iets verder te zeggen wierp ik het mapje op het bureau van Karim en maakte ik weer rechtsomkeert naar buiten. De ogen van beide heren prikte in mijn rug. Zoiets voelde je als persoon gewoon aan..

Later die middag realiseerde ik me dat ik door alle drukte heen amper geluncht had. Ik nam gauw een appeltje uit mijn tas en ging even de deur uit om wat frisse lucht op te snuiven. Ik nam een flinke hap en ik tuurde voor me uit in de verte. "Jij hebt zeker honger". Hoorde ik vanachter mij. Ik draaide me om en zag Walid staan. "Hey,.. ja.. de lunch was me helemaal ontgaan..". Zei ik. Walid glimlachte en kwam iets dichterbij. "Ik heb even een koffie break. Karim is druk aan de telefoon". Zei hij. Ik knikte en nam weer een hap. "Eh.. gaat het nog? Ik bedoel moet je nog opdrachten maken?". Zei ik. Walid knikte. "Ik heb er al drie af." Zei hij trots. Ik glimlachte, "Dat is snel! Ik moest daar weken over doen". Zei ik. Walid glimlachte. "Het komt door Karim, hij is gewoon erg goed. Hij legt alles duidelijk uit enz". Zei walid. "Dat lukt mij ook wel hoor". Zei ik. Walid keek serieus. "Nee.. nee.. zo bedoelde ik het niet. Sorry". Zei hij terwijl hij wat rood aanliep. "Maakt niet uit, en weet je Karim heeft een punt. Ik ben hier pas begonnen met werken en hij heeft echt zoveel ervaring." Zei ik. En dat meende ik oprecht. Walid glimlachte. We raakte verder aan de praat over school en dergelijke.

Walid was wat later begonnen met deze opleiding omdat hij hiervoor een andere richting koos. Daar werd het niks en toen maakte hij de keuze ook de advocatuur in te gaan. Hij was 26 jaar en wilde dit jaar nog zijn opleiding afronden, dit was zijn laatste jaar dus het was erop of eronder. Na vijf minuten keek hij op zijn horloge, excuseerde zich en liep weer naar binnen. Mijn gedachten gingen uit naar Soufian. Het leek wel bijna.. alsof ik hem hoorde praten. Hij kon het ook uren hebben over zijn dromen, zijn werk, zijn opleidingen. En ik luisterde er graag naar.

Na mijn appeltje en wat geklets met Walid liep ik ook naar binnen om de boel af te ronden. Ik hoorde geklop op de deur en zag Karim in de deuropening staan. Hij keek sip. "Kan ik je even spreken?". Zei hij. Zijn stem klonk dit keer duizendmaal vriendelijk, zachter maar ook.. verdriet hoorde ik erin. "Ja..". Zei ik. Hij sloot de deur en ging half op mijn bureau zitten. "Marcel ligt in het ziekenhuis. Hij was natuurlijk al ziek thuis maar na wat onderzoeken hebben ze geconstateerd dat hij longkanker heeft. En.. hij is niet meer te behandelen". Mijn mond viel open en ik keek naar het bureau van Marcel. "Ik wilde je het laten weten, ik heb.. hem zojuist gesproken." Zei hij. Ik knikte lichtjes en ik zag dat Karim brak van verdriet. Ze waren elkaars beste vrienden. Het verdriet een dierbare te verliezen heb ik twee keer moeten ervaren. Ik kende Marcel natuurlijk niet erg goed, maar ik kende hem wel zodanig dat ik respect en waardering voor deze man had. Plus het feit dat hij twee kleine kinderen heeft die straks een vader moeten verliezen. En bij dit laatste zinnetje kreeg ik ineens kippenvel. Ik kreeg een déjà vu van mij en Zaki. Ook wij hebben jong onze vader moeten verliezen. En ik weet dat het nu niet om ons gaat maar die vicieuze cirkel aan gedachten zorgde ervoor dat ik er zelfs emotioneel van werd. Uiteraard viel dit op bij Karim die een stap dichtbij zette. "Ik weet dat jullie prettig met elkaar samen werkte, hoe kort het ook was". Zei hij. Ik keek naar Karim en knikte. Hij reikte zijn hand uit en legde die op mijn schouder. Ik deed meteen een stap achteruit. Zijn blik stond op 360 graden. Ik liet me niet aanraken. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en liep het kantoor uit.