Zonder Jou.

Keep going!

"Schat, die marineblauw kleurige staat je beter!". Zei Diyana. Ik keek haar aan en knikte. "Vind je?". Zei ik. "Ja echt, zwart is zo.. standaard!". Zei ze. Ik humde en bekeek mezelf in de spiegel. Diyana lachte naar me en ik glimlachte terug. "Ik ga even vragen of ze een bijpassende overhemd erbij hebben". Zei ze. Ik knikte en keek weer in de spiegel. Hier sta ik dan. Over twee maanden zou ik dit weer aanhebben, maar op een andere locatie.

Ik zuchtte. Waar kwamen verdorie die twijfels ineens vandaan. Ik hieldt van Diyana! Waarom voelde dit dan zo ongemakkelijk, en maakte mijn hart geen sprongetje meer als ik aan de bruiloft dacht? Ik wilde alleen maar samen met haar zijn. Eindelijk een gezin starten, eindelijk écht samen zijn. Ik sloot mijn ogen en zuchtte. "Is alles goed?". Hoorde ik vanachter. Diyana had een verkoper bij zich en beide keken me aan. "Ja.. ja.. is dat die overhemd?". Zei ik. Ik pakte het aan en liep ermee zonder een woord te zeggen naar de paskamer...

De volgende werkdag was het weer vreselijk druk. Gisteren ben ik na het passen naar mijn moeder geweest en had ze het uitbundig over de bruiloft. Wie er allemaal wel kwam, wie er vanuit het buitenland kwam, kortom van alles en nog wat. Denk je dat ik ook maar iets gehoord heb? Niks. Helemaal niks. Mijn gedachten gleden continu naar Assia. Assia met haar grote ogen, volle lippen, bescheidenheid, haar zachte stem.. ik werd even niet goed en stond op om een koude glas water te halen. Prompt hoorde ik de bekende stemmen van Walid en Assia binnen komen. Onze blikken kruiste elkaar en ik knikte een goedemorgen.

"Kan ik je even.. spreken?". Zei die zachte stem. Ik keek haar aan en knikte. "Ja, prima". Zei ik. Ze liep mee naar kantoor en sloot de deur dicht. "Ik ken je nu wel, het moet vast belangrijk zijn". Zei ik met een glimlach kijkend naar de deur. Ze glimlachte lief en knikte.

"Karim, ik wil je wat vertellen. Vooral omdat ik er eerder mee naar je kwam." Zei ze. Ik keek op en knikte. "Brand maar los, ik heb geen afspraken staan". Zei ik. Hell yeah dat ik omkwam in de afspraken maar die moesten maar even wachten. Ik wilde horen wat Assia te vertellen had, en hoe meer seconden we samen waren in deze ruimte hoe meer ik erachter zou komen of ik last had van een eendagsvlieg of deze gevoelens écht waren. Was het niet enkel maar lust? Hoe verkeerd dit ook klonk, ik moest het gewoon weten..

"Mijn moeder heeft de scheiding aangevraagd". Zei ze ineens. Ik keek op. "Ehm.. wilde je moeder scheiden dan". Zei ik. Assia ging zich verzitten en keek me aan. "Ja. Het is een lang verhaal maar je hebt me dag mapje gegeven en ik had het een soort van afgesloten daarmee. Dat waren mijn antwoorden. Althans ik had nog wel vragen, maar zoals jij zei, van sommige antwoorden krijg je alleen maar meer vragen. Dus liet ik het voor wat het was. Totdat we hoorde dat mama in Marokko was. We maakte ons zorgen en konden haar niet bereiken". Zei ze.