Zonder Jou.

Feelings.

"Walid.. kun je kijken of ik dit goed heb gedaan?". Ik keek hem aan en hij kwam meteen naar me toe lopen. "Moet jij mij niet controleren? Ik ben nog een baby in dit vak". Zei hij. "Hou op jij, je doet het hartstikke goed en vier ogen zijn altijd handig dan twee". Zei ik. Walid glimlachte en boog zich ietsje over mij heen en las het verslag van mijn pc af. Ik rook zijn parfum die fris rook. "Gebruik je wasverzachter?". Zei ik ineens. Walid keek me aan. Onze blikken kruisten elkaar en ik keek gauw naar mijn pc. "Eh... ja? Robijn die met die beertje toch?". Zei hij. Ik moest ineens hard lachen. Zo hard dat ik er tranen van kreeg. Walid keek me verbaast aan en stond weer rechtop. "Wat is er?". Zei hij lachend. "Je doet nou net overkomen alsof we samen wonen. Met je "toch?". Ik lachtte hard en dat trok aandacht van het kantoor tegenover ons. Ik zag Karim namelijk opstaan en de deur van zijn kantoor dicht doen. Oops.

"Met die beertje ook". Zei ik. Dit keer wat minder hard lachend. Straks zou Karim nog boos binnen stampen en ons het heen en weer geven. Op de één of andere manier vond ik het schattig. Ik weet nog dat ik Zaki moest uitleggen hoe je de wasmachine moest gebruiken. "Je lacht me gewoon uit". Zei walid met een glimlach op zijn gezicht. "Nee.. nee echt niet. Ik vond het gewoon..". Ik zweeg. Walid keek op. "Wat? Gay?". Zei hij. Ik moest hard lachen en walid begreep er echt niks van. "Nee!! Helemaal niet. Juist schattig. Niet het feit dat je het gebruikt maar hoe je het zei". Zei ik. Walid lachtte en ging weer zitten. "Er zit een spelfout in je verslag. Tweede zin, derde alinea." Zei hij. Ik knikte en keek naar de spelfout.

"Wat doe je straks?". Vroeg ik ineens uit het niet. Waarom vroeg ik dit? Walid keek meteen weer op en glimlachte. "Wasjes draaien en veel robijn gebruiken". Zei hij. Ik moest weer lachen. Ik heb denk ik nog nooit eerder zo hard gelachen na de dood van Soufian. "Nee joh,.. ik ga denk ik een bezoekje brengen naar mijn ouders. Die wonen ver." Zei hij. Ik knikte en ergens vond ik het jammer dat Walid niet even bij onze "koffietentje" kon zijn. Maar zijn ouders zijn belangrijk uiteraard. "Hoezo?". Vroeg hij ineens. Ik haalde mijn schouders op. "Eh nee niks laat maar". Zei ik. Hij knikte even en ik keek weer naar mijn pc.

Na onze dienst reed ik naar Zaki waar ma al behoorlijk haar draai had gevonden. Het was geen geheim meer bij de familie van mijn vader dat ma eens en voor altijd de knoop had doorgehakt. Natuurlijk waren er twijfels maar het verhaal van ma was voor mij genoeg. Ze was er echt absoluut klaar mee!

Ik kuste ma op de wang die bezig was met het avondeten. "Heb je het van Zaki gehoord?". Zei ze. Ik knikte en glimlachte. "Kun je dat geloven?". Zei ik. Ze schudde lichtjes haar hoofd. "22 jaar.." Zei ze. Zaki zou aankomende zaterdag de hand van zijn vriendin vragen. Het was eindelijk zover. Nu kon het. Alhamdoelilah als een normaal gezin. Ik stelde ook voor dat ma bij mij kwam wonen. Zo alleen wonen was ook niks. En bovenal, de reden dat ik alleen woonde was omdat ik niet onder één dak wilde zijn met dat monster. Nood breekt wet zeggen we dan maar. Maar alleen wonen had ook iets ongezelligs en ik voelde me vaak eenzaam. Zaki zou dit huisje moeten omtoveren tot een liefdesnestje. Voor hem en zijn toekomstige.

We aten met z'n drieën, bespraken alles met z'n drieën en het was super gezellig totdat er gebeld werd aan de deur. Zaki keek op want hij verwachtte niemand. Dus stond hij op en keek wie er voor de deur stond. In één keer hoorde we gevloek en vloog Zaki naar de keuken. Gauw stonden we samen op en zagen we Zaki met een keukenmes, een flinke nog wel, zwaaiend lopen naar de deur. Ik wist het toen meteen. Hij had ma gevonden. De pitbull zou never nooit loslaten totdat hij zijn zin kreeg. Ik hieldt de arm van Zaki vast waardoor de mes viel. Gauw schopte ik het ding onder een kast en Zaki keek me boos aan. "Hij is dood! Wat doet hij voor mijn deur! Laat me los!". Schreeuwde Zaki. Ma schoot in alle staten en werd paniekerig. Het was ook te zot om te denken dat hij niets meer van zich liet horen.

Ma heeft hem lekker kei en keihard laten zien uit welke hout ze gesneden was. Geldloos, dus blut zonder huis, want daarvan heeft ze de huur opgezegd dus is meneer eruit gezet, komt hij natuurlijk zijn verhaal doen. Maar dit keer was het anders. Dit keer was ma veilig bij ons, dit keer had ma uit haar hart een punt achter haar horror leven gezet en het feit dat hij de ballen had om hier te staan dat was voor mij genoeg. Dus gauw pakte ik mijn mobiel en belde ik de politie. "Hij moet me gevolgd zijn". Zei ma. Ik schudde mijn hoofd. "Ga naar de slaapkamer van Zaki, je bent veilig mama, je bent nu hier ok?". Zei ik. Ze knikte en ik keek naar Zaki. "Hij is ons gevolgd dat moet haast wel. Hij weet waar ik werk". Zei ik. Zaki zijn blik stond op onweer. "Laat me hem een lesje leren Assia eens en voor altijd!". Zei hij. "Nee!! En dan? Jij in de bak, ma verdrietig? Nee!". Zei ik nogmaals. De bel ging nog een keer. Zaki woonde in een flat met allemaal appartementen. Gelukkig stond het monster ver buiten de voordeur, maar als de politie niet op zou schieten zou hij zo met iemand naar binnen kunnen wandelen en dan zou ik Zaki echt niet meer tegen kunnen houden!

Hij belde nogmaals en ik nam de telefoon van de intercom op. "Wat doe je hier". Zei ik. "Doe die deur open! Ik wil haar spreken!" En daarna volgde er een reeks aan scheldwoorden waardoor Zaki helemaal is gaan tieren. Shit! Voordat ik het wist vloog hij naar buiten en gauw rende ik achter hem aan. Ik kon m niet bijhouden. Onmogelijk! Ik was zelfs bang dat als ik dat zou doen, ik de klappen zou voelen omdat hij totaal van woede zichzelf niet was!

En toen daar na een minuut mijn longen uit mijn lijf te hebben gerend stond hij. Boos en bar en klaar om zijn prooi terug te claimen. Het miezerige ventje dat hij was. Voordat hij iets kon zeggen sprong Zaki op hem af en begon hij als een wilde op hem in te slaan, te schoppen.. het miezerige mannetje veranderde in een hoop ellende. En als ik echt heel, heel eerlijk moet zijn genoot ik van het beeld. Want alles wat hij mij aangedaan had stond nog als littekens op mijn hart gedrukt. Maar ook wat hij Zaki aandeed. Ma. Zijn ogen draaide om van de pijn en bij het horen van de sirenes greep ik Zaki gauw bij zijn arm. Ik keek hem aan en werd letterlijk bang van mijn eigen broertje. Ik heb hem nog nooit, maar dan nog nooit in zo'n staat, in zo'n houding gezien. Hij maakte me bang. Ik was bang voor hem geworden. Pas toen hij mama zag die kennelijk al die tijd keek en gilde dat hij moest stoppen werd zijn lichaam slapper, zijn blik trok wat zachter. De politieauto stopte en gauw kwamen er twee agenten uit. Het was een beeld die ik nooit vergeet. De agenten pakte Zaki, duwde hem op de grond en sloegen hem in de boeien. Het was duidelijk dat hij een verdachte in hun ogen was. Waarom? Hij zat onder het bloed. Zijn shirt, zijn handen..

Een agent voelde aan de halsslagader van het hoopje ellende en knikte. Hij belde gauw iets, iemand.. een ambulance? Ik weet het niet. Automatisch trok ik ma weg bij Zaki. Geroerd in tranen. En toen knapte er iets in mij. Hij? Hij die jaren voor ellende gezorgd heeft, daarvoor wordt nu gezorgd?? Ik wist dat als ik niet snel zou handelen, Zaki vast van verwardheid en boosheid dingen straks zou zeggen die hij niet zeggen mocht op het bureau. Gauw rende ik naar hem toe en voelde een arm om mijn middel van één van de agenten. Het enige wat ik deed was een gebaar naar mijn lippen met mijn wijsvinger. Ik vertelde Zaki dat hij moest zwijgen. Hij knikte en de auto reed weg.

"Kunt u mij vertellen wat er gebeurt is?". Zei de andere agent. We waren onderhand omringt door de hele wijk. Ik keek naar de agent en draaide me om. Ma was geroerd in tranen en sommige mensen vingen haar op. "Mevrouw ik moet weten wat er gebeurt..". Ik liet de agent praten en liep naar mama. Een ambulance arriveerde. Namen hem mee en reden snel weg. Hij had 'm zwaar toegetakeld. Zwaar..

"Mama.." Zei ik. Ik hieldt haar vast en voelde een hand op mijn schouders. "Mevrouw ik moet weten..".

"Blijf van me af!! Blijf met je poten van me af!". Gilde ik tegen de agent. "Doe rustig aan mevrouw". Zei hij. "Je vraagt me of ik kon vertellen wat er net gebeurt was? Vraag aan die hufter in de ambulance maar wat hij ons en vooral ma al die jaren heeft aangedaan!". Gilde ik. Ik pakte ma bij de hand en liep terug naar het huis. Ma kon niet stoppen met huilen. Ik trooste haar, maar niets hielp.

Ik moest hulp inschakelen. En wel nu! Dus pakte ik mijn mobiel. En belde hem. Karim.