Zonder Jou.

Haar zijdezachte haren..

Haar zijdezachte haren streek ik recht met mijn hand. Iets wat ik altijd deed als mijn moeder met haar hoofd op mijn schoot lag. Gisteren heb ik haar spullen officieel verhuist naar mijn huis, dus zodoende is mijn moeder bij mij ingetrokken. Het liefst zag ik ons drieën, nee wat zeg ik, ons vieren vredig in onze ouderlijke huis wonen. Pa, ma, ik en Zaki. Precies zoals het hoort. Een gezin. Een écht gezin. Helaas heeft het leven ook flinke tegenslagen. Het verlies van mijn vader, Soufian, deze situatie..

Ik keek naar mijn ring en draaide het kleine steentje weer naar de goede plek. Ik glimlachte. Tegelijkertijd dacht ik aan gistermiddag. Toen ik mijn hart stortte bij Karim. Hoe zijn duim mijn ontsnapte traan weg veegde. De blik in zijn groene ogen. Groene, fonkelende edelstenen. Het was een appart moment. Een moment die we ook met Priscilla deelde. De blik in haar ogen was intens. Geschrokken en verward. Ze zal toch niet denken dat er wat is tussen ons? Mijn moeder bewoog lichtjes en ik merkte nu pas dat ik iets te hardhandig van de stress en zenuwen haar haren glad streek. Ze sliep vredig. Prompt hoorde ik mijn telefoon overgaan. Voorzichtig en geluidloos stond ik op en legde een kussen onder het hoofd van mama. Gauw pakte ik mijn mobiel en zag dat het Karim was. Hij belde op een zaterdag, dat was niks voor hem.

"Hi Karim". Zei ik. "Assia, goedemiddag.. ik wilde je gisteren bellen maar ik had het erg druk. Een update, er is geen aangifte gedaan. De tegenpartij laat de zaak vallen". Zei hij. Ik keek op. "Wat?". Zei ik totaal verbaast. Karim zuchtte en herhaalde wat hij zei. "Nee.. ik hoorde je wel alleen dat is vreemd. Karim hij heeft 'm letterlijk de IC ingeslagen?". Zei ik. Ik zou toch blij moeten zijn? De ex man van mijn moeder, het ex monster doet geen aangifte?? "Dat klopt". Zei Karim. "Heeft de.. advocaat gebeld?". Zei ik. "Hij heeft geen advocaat genomen. Ik ben gisteren langs geweest". Zei karim. "Waarvoor?". Vroeg ik. Ik was totaal verbaast, eigenlijk zelfs in shock. Sinds wanneer ging een advocaat naar de tegenpartij? Dit was nieuw voor mij. "Ik.. wilde de advocaat spreken, maar kwam in plaats daarvan twee agenten tegen. Die vertelde dat". Zei karim. Ik zweeg even. "Dus er komt geen zaak?". Vroeg ik. "Nee." Zei karim.

"Tot maandag Assia, ik heb Zaki al ingelicht". Zei Karim. Hij hing meteen op eer ik nog vragen kon stellen. Het goede nieuws was toch dat hij niet meer vervolgd werd? Waarom had dit een bittere nasmaak? Ik legde mijn mobiel weg en liep naar mijn moeder. Ze was al wakker en keek me aan. "Is het erg?". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Integendeel. Hij gaat geen aangifte doen." Zei ik. Ma keek op. "En.. hoe gaat het met Mimoun?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Doet dat ertoe?". Zei ik. Ma zweeg en ik liep naar mijn kamer. Even alles op een rij zetten en afvragen waarom hij geen aangifte heeft gedaan.

Ik belde Zaki maar hij nam niet op. Ergens zou ik opgelucht moeten zijn maar ergens was ik ook bang. Bang dat hij er toch een zaak van zou maken. Ik pakte weer mijn mobiel en belde dit keer iemand anders. Walid.

Ik had een fijne klik met Walid, en behalve collega's waren we inmiddels ook een soort van vrienden buiten het werkveld geworden. Walid vertelde me vaak over zijn jeugd en de moeilijke momenten die hij in het verleden had en ik voelde me zo op mijn gemak dat ik hetzelfde deed. Walid vertelde me zelfs dat hij verliefd, verloofd en bijna getrouwd was. Zoiets delen was toch privé maar hij voelde zich ook op zijn gemak bij mij. De telefoon ging over, maar walid nam niet op. Ergens vond ik het jammer, want ik kon mijn hart nergens luchten. Tja Fahima, maar die was druk bezig met haar bruiloft regelen, deze negatieve energie heeft ze nu net niet nodig! Mijn telefoon ging over en ik zag dat het Walid was. Mijn hart begon gek genoeg sneller te kloppen. Ik nam direct op en zo bleven we een dikke uur praten over van alles en nog wat maar voornamelijk de gebeurtenis van laatst. Walid stelde me gerust dat ik me niet druk moest maken. Karim is een professionele advocaat en ondanks dat hij het ook maar vreemd vond dat Mimoun, mijn stiefvader de zaak had laten vallen, vertelde hij me ook dat het wellicht kwam doordat hij een goed voetje bij ma wilde halen omtrent het geld. Kortom, walid wist me goed gerust te stellen en wat logica in mijn brains te stoppen. Ik stelde zelf dit keer voor om morgen ergens een hapje te eten. Ik weet niet waarom ik tot deze actie kwam, wellicht was het om hem te bedanken voor de luisterde oor die hij altijd had voor mij. Walid stemde direct toe en zo hingen we op. Voor even bleef ik naar het schermpje kijken en kreeg ik een glimlach. "Wie was dat?". Ik keek naar de nieuwsgierige blik van mijn moeder. "Oh.. eh een collega?". Zei ik met een bonzend rood hoofd. "Ehm een collega, je bedoelt die advocaat van Zaki?". Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. "Een andere advocaat." Zei ik vlug. Ik wilde langs mijn moeder de kamer uitlopen en ma hieldt mijn hand vast. "Het is een tijd geleden dat ik zo'n glimlach heb gezien." Zei ze. Ik keek ma aan. "Niet zo denken mama, het stelt niks voor en we zijn gewoon collega's". Zei ik vlug. Ik maakte mezelf vast lekker met deze leugen. Dat we collega's waren was waar, maar hoe zit het met de rest?

Telkens als ik Walid tegenkom op werk dan heb ik toch een bepaald gevoel die ik nooit eerder heb gevoeld. Althans, wel toen Soufian leefde. Maar ik onderdruk dat gevoel. Ik wil het niet voelen en wil er niks mee te maken hebben. Ik haat het gevoel. Maar zodra ik Walid zie kan ik haten en zeuren wat ik wil, het is zo vreselijk sterk. Ik durf het niet toe te laten. Daar had ik allerlei redenen voor. Logische redenen in mijn ogen. Het feit dat mijn hart al vergeven was bijvoorbeeld, maar ook het feit dat stel.. en die kans was echt heel klein, ik iets met Walid zou hebben, stel je voor dat ik hem ook zou verliezen? Ik was te bang om die sprong te wagen. Ma zag me letterlijk struggelen en liet mijn hand los. "Ga je boodschappen doen?". Vroeg ze. Nee, dat was niet de planning maar ik knikte mijn hoofd. "Dan ga ik mee". Zei ze. Ik glimlachte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Eigenlijk hebben we wat te vieren toch?". Zei ik. Ma keek me aan en gaf een aarzelend knikje. Ze was bang, bang dat haar ex man het toch hier niet bij liet zitten, maar ik zou ervoor zorgen dat hij dat wel zou doen!

Vanaf nu, vanaf vandaag ga ik nooit meer op zoek naar antwoorden. Het was goed zo. Ik accepteerde het feit dat ma fouten in haar leven had gemaakt. Wie niet? Ik accepteerde het feit dat het nu is zoals het is. Ik zal nooit meer op zoek gaan naar antwoorden uit het verleden. Ik zal het laten rusten.

Met dat gevoel en toch Walid ergens ver in gedachten liepen we samen het huis uit om boodschappen te kopen..

Er waren geen geheimen meer. Alles was nu duidelijk. Hoe bitter mijn leven ook geweest was en die van mijn moeder, het waren beproevingen en eerlijk gezegd zijn we daar beide alleen maar sterker uit gekomen. Ik keek naar mijn moeder die ergens toch ver was met haar gedachten maar nadat onze blikken elkaar kruiste, perste ze er een glimlach uit.