Zonder Jou.

Mijn koningin.

Haar boze blik kon ik niet ontwijken. Ze was op de één of andere manier schattig. Vooral met die leesbril half op haar neus. Ze deed me denken aan mijn oma, haar moeder. Precies diezelfde look! "Mama, zeg maar wat je op je hart hebt!". Zei ik uiteindelijk. Ze legde haar borduurwerk weg en keek me aan. "Ezel!". Zei ze hardop. Ik schrok en keek haar aan. "Ezel!". Zei ze nogmaals.

Ik sloot mijn ogen en probeerde niet hard te lachen. "Zo behandel je onze gast? Zo behandel je amira?." Zei ze. Ik keek haar aan en begreep er niks van. "Ma.. alsjeblieft." Zei ik. Tja, ma wist niet wat er zich had afgespeeld twee dagen terug. Dat kon ik haar ook onmogelijk vertellen.

"Je gaat het goedmaken!". Zei ze terwijl ze haar borduurwerk weer oppakte. Ik zuchtte en keek om me heen. "Prima, waar is ze?". Zei ik. Ma deed haar leesbril af. "Bij een tante van haar. Morgen is die bruiloft. Wellicht kan je het goed maken door te gaan met haar." Zei ze. Ik keek op en schudde mijn hoofd. "Over mijn dooie lijk." Zei ik. "Lijk? Ja dat ben je zo als je het niet goed maakt". Zei ma. Ik begon hard te lachen en ma gooide haar borduurwerk naar mijn hoofd.

Ik pakte het ding op en keek ernaar. "Amira?". Zei ik. Ma begon te glimlachen. "Ja. Als cadeau voor als ze vertrekt." Zei ze. Ik glimlachte. "Wat wordt het?". Vroeg ik. Ma die helemaal rechtop begon te zitten en haar leesbril weer op deed voelde zich helemaal de koningin te boven dat ze uit begon te leggen wat het was. Het kwam erop neer dat het een kussensloop was, maar ma legde het uit alsof ze aandelen aan het verkopen was. Ik moest lachen en kuste haar voorhoofd. "Ze gaat het zeker mooi vinden Mama." Met een brede glimlach ging ze verder. "Ik hou van je zoon, dat weet je en ik wil dat je gelukkig wordt." Zei ze. Ik knikte en kuste haar handen.

Ik stond op en ma ging verder. Haar glimlach vulde de hele kamer. Het maakte me gelukkig. Maar.. ik zou Mama ook gelukkig maken als ik iets met Amira zou beginnen. Ze was verkikkerd op haar. En Amira klaarblijkelijk ook op mij..

Deze emoties kon ik echt even niet plaatsen en ik liep naar de keuken om wat koffie te maken. "Mama.. wil je koffie??". Vroeg ik. Ik kreeg geen antwoord en glimlachte. Ze werd letterlijk opgezogen door haar borduurwerk. Ik maakte twee kopjes koffie en pakte de dienblad.

Ik legde de dienblad op de tafel en keek naar mijn moeder. "Mama..." Zei ik. Haar borduurwerk lag op haar schoot en haar ogen waren gesloten. "Mama..!". Riep ik. Ik praatte tegen haar maar er kwam geen antwoord. "Mama!!!". Zei ik nogmaals. Ik voelde in haar hals maar door alle emoties kon ik geen hartslag vinden. "Mama!!!".

Maar een uur later was het een feit. Het huis zat vol met hulpverleners en politie. Ik belde mijn broer en zusje en met onze hart gebroken, terneergeslagen vol verdriet was onze enige uizicht onze moeder die op een brancard lag. Levenloos. "Een acute hartstilstand." Zei de arts. Er werd een tijd genoteerd en ik kon het gewoon niet geloven. Ik kon niet geloven dat mijn koningin, mijn beste vriendin, mijn lieve moeder overleden was.

Zonet zaten we nog te praten en te lachen en nu is ze er niet meer. Ik verkeerde letterlijk in een shocktoestand. Vooral toen ma meegenomen werd door de ambulance.

"Karim.. karim". Ik keek naar de betraande ogen van mijn broer. "Er moeten dingen geregeld worden." Zei hij. Ik keek hem alleen maar aan en knikte lichtjes. Er moeten dingen geregeld worden. Dat kende ik enkel van mijn werk.. niet om mama te begraven! De tranen rolde ineens langs mijn wangen. De laatste keer dat ik deze liet was toen mijn vader vermoord werd.

Toen we in de avond in dezelfde huiskamer zaten als waar mama in de middag zat zwegen we allen. Niemand zei een woord, niemand. Je hoorde enkel gesnik en tranen. Ik trooste mijn zusje en mijn broer was met mijn ooms in gesprek. De bel ging en voorzichtig stond ik op om de deur open te doen. Tegen een uurtje of zes stroomde de familie langzamerhand naar binnen om te condoleren. Iedereen was geroerd in tranen. Toen ik de voordeur open deed stond Amira voor de deur. Ze zweeg en haar ogen waren rood.

"Ik heb het zojuist gehoord en ben meteen gekomen." Zei ze terwijl ze haar handen voor haar mond sloeg. Ik knikte en bedankte haar. Ineens vloog ze in mijn armen en hoorde ik haar snikken. Ik kon niets anders doen dan haar, haar gang te laten gaan. Pas na een paar volle seconden keek ze me aan en hieldt ze mijn hand vast. "Allah yarhamha. Als ik iets voor jullie kan doen.. alsjeblieft Karim.. dan kunnen jullie het altijd vragen."

Ik knikte en samen liepen we de volle huiskamer in...

Het besef komt als je moeder er niet meer is. Je hoort en leest weleens verhalen over kinderen die geen moeder hebben. Maakt niet uit hoe oud die kinderen zijn. In de ogen van je moeder ben en blijf je altijd haar kind. Het besef komt ook als al die mensen die in het begin kwamen er niet meer zijn. Geen volle huiskamer meer. Geen bel die continu overging en je de zoveelste familielid zag staan. Klaar om getroost te worden. Om je wat moed in te boezemen. Om je te vertellen dat je je sterk moet houden. Het besef komt als je naar haar lievelingsplek staart en die voor altijd leeg blijft. Het komt als je haar stem niet meer hoort. Althans wel in gedachten, maar de stem die het huis opvulde is er niet meer. Het komt als je doodmoe van werk komt en je op zoek bent naar haar naam in je mobiel en je nog steeds voor de zoveelste keer haar voicemail krijgt. Mama was mijn longen, mijn zuurstof, mijn koningin.

"Karim." Zei een stem. Ik keek op en zag mijn broer staan. "Het is tijd broer. We missen onze vlucht." Zei hij. Ik staarde voor me uit en keek naar een fotolijst waar mijn ouders op stonden. Trots poseerde zij naast een waterval. Akchour in Marokko. Ik weet het nog zo goed. Ik was zo vreselijk irritant die dag. Watervallen? Ik wilde naar het strand. Jetskiën! "Observeer onze prachtige natuur, kijk wat Allah geschapen heeft. Jullie jongeren van deze tijd vinden alles saai en niet boeiend genoeg. Je moest eens weten Karim.. jullie moesten eens weten."

Dat waren de woorden van pa. En juist door deze opmerkingen ben ik na zijn dood meer gaan reizen. Meer van de natuur gaan zien en man oh man, wat had hij gelijk. Ik voelde een hand op mijn schouder en knikte. Het was tijd. Het volgende besef zou aanbreken. Terug gaan naar een leeg leven. Het besef dat we mama hier achter zouden laten. Ik wist niet of ik het kon verdragen.

Terug in Nederland was het ijs en ijskoud. Ik ben bewust naar mijn eigen huis gereden want ik wist niet of ik het überhaupt kon verdragen om naar het ouderlijke huis te gaan. Amira was wat langer gebleven en eerlijk is eerlijk, ze heeft me overal bij geholpen. Dat waardeerde ik enorm.

En ze was zorgzaam. Lief. Oprecht. En ik dacht aan de woorden van mama. Het borduurwerkje had Amira bij zich genomen precies zoals mama het wilde.

Ik wilde de grote wens waarmaken voor mama. En dat was Amira toch een kans geven..