Zonder Jou.

Jij bent van mij.

Er klonk een lange stilte. Deze stilte was akelig eng. Normaliter heb ik altijd wel wat woorden klaar staan, maar dit keer wist ik gewoon echt niet wat ik moest zeggen. Mijn hart maakte een sprongetje. Het liefst nam ik deze akelige stilte voor lief en zou ik linea recta slingers en ballonnen moeten ophangen. De woorden die ik zojuist hoorde waren als suiker op mijn smaakpapillen. Heerlijk. Dé woorden waarvan ik dacht dat ik ze nooit, maar dan ook nooit te horen zou krijgen. Eerlijk? Ik kon wel janken van blijdschap! En als ik niet zou oppassen zou mijn mini glimlach nog te zien zijn. Gauw ging ik wat rechter zitten en keek ik mijn moeder aan.

Haar ogen waren bloed doorlopen. Je las onbegrip en verbijstering in haar ogen. Je kon haar verdriet in haar ogen aflezen. "Mama,.. wat ga je nu doen?". Zei ze. Ze trok haar schouders op en veegde haar tranen weg. "Ik ga thee maken voor je mama". Zei ik. Ze schudde haar hoofd en ik liep naar het aanrecht om wat water te koken. Ik voelde mijn mobiel trillen in mijn broekzak en zag dat het Soufian was. Gauw drukte ik hem weg en maakte wat thee. Ik ga mijn moeder een mok thee en ging snel naar mijn kamer om Soufian te sms'en. Bellen zou nu moeilijk worden.

"Hey schatje, ik kan niet praten nu. Er is iets gebeurd wat eigenlijk goed is maar mijn moeder heeft echt veel verdriet. Ik probeer je vanavond te bellen. Xxx".

Gauw stuurde ik het smsje en liep ik weer naar mijn moeder die zich had verplaatst naar de huiskamer. Ik keek om me heen en zag een vest van hem liggen op de bank. Gauw liep ik ernaar toe en pakte ik het ding waarop ik het in de prullenbak gooide. Het was een feit. Mijn stiefvader heeft uit het niets zijn spullen gepakt en is vanochtend vetrokken. Ik was op school en had niet alles mee gekregen, maar voor zover Zaki me kon vertellen was het een drama. Er belde zelfs buren aan om te vragen of alles ok was. Bij thuiskomst liep hij me zowat omver en spuugde nog flink naast zich toen hij me zag. Geen woorden. Geen gevloek. Geen klappen enkel dat. Hij had een andere slachtoffer gevonden die hij eerst zou aaien, voordat hij haar leven ook tot een hel zou maken. Ma gaf toe dat ze hem al vaak betrapte op vreemdgaan. Goh ma, hij zat zelfs aan mij. Je dochter. Die man kon zijn handen niet thuis houden. Toen ze hem gisteravond confronteerde ermee nadat hij voor de zoveelste keer vreemd was gegaan, waren bij hem de stoppen door geslagen. Mijn moeder was niet weg gegaan bij hem zoals ik hoopte, maar hij bij haar.

Ik schonk mijn moeder nog wat thee bij toen ineens de bel ging. Gauw stond ik overeind en ma keek op. Het waren mijn tantes. Ik had ze meteen gebeld en dacht dat ma wel behoefte had aan steun. Ik vond het nog sterk van mijn tantes dat ze überhaupt wilde komen na dat voorval van laatst. Mijn moeder keek op en was nogal verbaast. Ik las zelfs iets van boosheid van haar ogen. "We hoorde het van Assia. Het is maar goed ook". Zei tante Mariam. Mijn moeder zweeg. Ik schonk ze wat thee in en eindelijk kon ik vrij ademen. Ik hoefde niet meer angstig te zijn voor die grote boze man dat hij me weer een sneer zou geven of zou betasten stiekem. Nee, ik was eindelijk vrij! Uit het niets begon ma hard te huilen. Iedereen keek elkaar aan. Tante Yousra stond op en ging meteen mijn moeder troosten. "Safi, niet huilen. Het is een goed iets. Zeg nu eens eerlijk Safia, die man was een monster. Een narcist! Hij heeft ervoor gezorgd dat je geen banden met je schoonfamilie mocht hebben. Je dwaalde duidelijk op een roze wolk en we waren lang boos op je, maar nu niet meer. We houden van je". Zei mijn tante tegen mijn moeder op de hoop haar te troosten. Ma schudde echter haar hoofd. "Nee. Nee. Yousra dat is het niet." Zei mijn moeder. Me tantes keken elkaar aan. "Wat is er dan?". Vroeg ik. Ma zweeg en je zag dat ze helemaal rood werd. "Ik heb alles op zijn naam laten zetten." Zei ze. Tante yousra keek haar aan en stond op. "Wat heb je gedaan?". Vroeg ze. We hebben het duidelijk gehoord. Ma hoefde het niet te herhalen. "Ook het huis van.. van onze broer?". Zei Mariam die ook half overeind kwam. Ma keek haar aan en knikte. Tante Mariam sprong overeind en hield haar hand voor haar mond. "Hoe.. hoe kun je dat nu doen!!!". Schreeuwde ze. Ik schrok en keek naar mijn moeder. Ze schrok niet en gaf geen kick. Net alsof ze wist dat dit zou gebeuren. "Het huis van onze broer Safia! Daar heeft hij keihard voor gewerkt en heeft het voor jullie laten bouwen in Marokko!". Ineens ging Tante mariam zitten. Ze barste in tranen uit en tante Yousra was ook totaal niet amused wat ma geflikt had. En ik kon het ze niet kwalijk nemen. Absoluut niet. Zelfs ik ben overdonderd door dit nieuws. Hoe kon ma dit nu doen? Pa had er alles in gestopt, zijn hele ziel en energie. En nu heeft ze het als een broodje weg gegeven aan die hufter! Dat monster! Logisch dat hij ervandoor is. Ik durf te zweren dat, dat zijn intentie was. Ma kaal plukken en ervandoor gaan en hup naar de volgende. We waren alle vier gewoonweg stil en wisten niet wat me moesten doen of zeggen. Enerzijds vond ik ma zo zielig maar aan de ene kant vond ik haar erg dom en naïef!