Zonder Jou.

Stress!

Ik sprak met Fahima af en legde haar het hele verhaal voor. Ze had meteen al een bloedhekel aan Karim. "Nou.. misschien heeft hij gewoon gelijk. Ik bedoel, ik mocht tijdens stage alleen advocaten assisteren. En die hadden niet eens zulke interessante zaken. Dit is best een big deal". Zei ik. "Hou op Assia. En dan nog had hij het op een subtiele manier kunnen overbrengen. Hoe laat moet je morgen beginnen?". Zei ze. "08:00, maar ik zal er eerder zijn. Je weet eerste indruk..". Zei ik. Ze glimlachte. "Hoe gaat het met je moeder?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Ze belde me gisteren en de wilde dat we langs kwamen, Zaki en ik maar dat kan toch niet Fahima? Ma doet nu net alsof er niks gebeurd is. Dat ze dat van ons vraagt vind ik al onzin". Zei ik. Fahima knikte. "Weet je, toen oom Ismael overleed waren we nog erg jong. We hadden elkaar zo'n gare ketting gegeven die we maakte van schelpen". Zei fahima lachend. "Ik snap echt niet waarom we nooit contact met jullie mochten hebben". Zei ik. Fahima werd een beetje rood. Het was net alsof ze iets wilde zeggen maar zichzelf snel verbeet en zweeg. "Wat is er Fahima". Zei ik. Ze schudde haar hoofd en pakte haar sleutels die op de tafel lagen. "Niks.. niks.. ik moet er weer vandoor". Zei ze. "Fahima, je wilt me iets vertellen. Wat is het?". Zei ik. Fahima keek me aan en zuchte.

"Ok, ik heb dit ook maar jaren geleden gehoord. Maar zwijg er alsjeblieft over. Beloof je me dat?". Zei ze. Ik raakte een beetje in de war en trok mijn wenkbrauwen op. Ik knikte langzaam, maar of ik kon beloven te zwijgen was nog maar de vraag. Fahima zuchte en keek weg. "Wat heb je gehoord dan?". Zei ik. "Jullie... stiefvader. Weet je laat ik bij het begin beginnen." Zei ze. Ze nam weer plaats voor mij en zette haar sleutels in haar tas. "Toen onze oom overleed, jou vader hadden we nog gewoon goed contact. Dat weet je toch nog?". Zei ze. Ik knikte langzaam. "Maar zodra je stiefvader in beeld was niet meer. Ik vond het vreselijk. Ik vond het zo erg dat we niet meer bij elkaar konden spelen. Ik bedoel, we waren zowaar bloednichtjes en ik begreep het gewoon echt niet. Ik was zelfs boos op jou. Ik dacht dat je me niet meer wilde zien. Niet meer met me wilde spelen of praten. Ik dacht zoveel Assia. Maar zoals ik al zei. We waren jong. Wist ik veel. Naarmate de jaren verstreken naarmate ik ook ouder werd en op een dag vroeg ik mijn vader wat nu de reden is dat we geen contact hadden. Mijn vader zweeg erover en dus wende ik naar mijn tante. Tante mariam. Ik wilde het maar niet loslaten. Toen vertelde ze me iets. Ik weet nog dat ik erg overstuur was erover..". Zei ze. Ik keek haar aan en bleef maar luisteren. "Die stiefvader van jullie was de eerste grote liefde van je moeder. Ze kende hem voor je vader al. Het scheen zelfs zo te zijn dat hij haar hand was komen vragen maar jullie opa, dus haar vader er absoluut niks van wilde hebben. Nu begrijp ik wel waarom. Kortom, toen kwam jullie vader in beeld. Daarmee trouwde ze maar... nou ja de rest weet je zelf al. En toen plotsklaps kwam hij in beeld weer. Tante mariam weet dit omdat je moeder haar alles verteld had nadat jullie stiefvader vertrokken was. Jaren terug."

Ik keek haar alleen aan en voelde de boosheid opkomen. Ik had zoveel emoties dat ik ze allemaal niet kon plaatsen. Ma en hij? Eigenlijk viel met dit verhaal de hele puzzel in elkaar. Daarom mochten we van dat monster geen contact met de familie van mijn vader. Daarom wilde ma hem niet verlaten. Daarom gaf ze hem weer een kans. Enkel alleen omdat hij afgewezen was. Iets met oude liefde roest niet. Als je het liefde kon noemen trouwens. Ik had met dit verhaal ineens alle antwoorden op mijn vragen. Vragen die jarenlang in mijn hersenen spookte en ik er al bang voor was nooit meer antwoorden op te krijgen. Fahima keek me aan en keek nogal sip.

Ik legde mijn hand op de hare. "Bedankt. Echt bedankt hiervoor en ik zal zwijgen. Dat beloof ik je". Zei ik. Fahima glimlachte en gaf me een knuffel. Ze ging er nu echt vandoor aangezien ze haar nichtjes moest ophalen van de moskee. Ik bleef achter met een hol gevoel. Ma zou die etter nooit verlaten. Nooit. Het was haar zogenaamde eerste liefde. Oh papa... je zou je omkeren in je graf als je wist wat er nu speelde. Ik voelde een warme traan over mijn wang glijden. En ik vroeg me iets af, ik vroeg me af of mama wel echt van papa gehouden heeft. Of ze echt zo verliefd was als dat ze op dat monster was. Maar ik was bang voor het ergste..