Zonder Jou.

Met knikkende knieën...

Met knikkende knieën, een rood hoofd en veel vlinders in mijn buik keek ik naar de man die binnenkort.. mijn man zou zijn. Telkens wisselde wij blikken waardoor ik een grijns kreeg op mijn gezicht van oor tot oor. Ik ben verliefd. Dolverliefd.

Hij was bezig met een aannemer en wat andere mensen. We zouden dit pand nieuw leven in blazen. Hij en ik, samen sterk. Het nieuws verspreidde zich al heel snel en iedereen was trots! Zo leerde ik het zusje van Karim kennen en zijn broer. Het waren warme en lieve mensen die mij met open armen ontvingen. Alles ging af en toe te snel. Dit bedrijf, Karim en ik.. maar misschien werd onze geduld die we jarenlang hadden op deze manier beloond? Dit was onze tijd, iets anders kon ik me niet bedenken. Allah zag onze struggles, onze dieptepunten, luisterde naar onze smeekgebeden. Hij zag alles.

"Moet dit hier staan mevrouw?". Ik keek hem aan en knikte. Twee mannen brachten een nieuwe bureau binnen. Buiten waren ze de oude naam van het kantoor aan het weghalen. "Kan deze weg?". Zei de meneer weer. Ik keek hem aan en zag een fotolijst in a4 formaat waar Marcel stond. Ik schudde mijn hoofd. "Nee.. nee absoluut niet." Zei ik. Ik pakte de lijst en keek naar die wijze man op de foto. Wat heb ik ontzettend veel van hem geleerd. "Kun je deze voor mij daar hangen?". Ik wees naar een plekje op de muur. De fotolijst zou hier goed zichtbaar zijn. De man knikte en ik bedankte hem vriendelijk.

Na afloop, rond half zes kwam Karim naar me toe en deed zijn colbert uit. "Pff wat een dag". Zei hij. Ik glimlachte en liep naar hem toe. "Bijna, we zijn er bijna". Zei ik. Hij glimlachte en drukte mij tegen zich aan. "Zaterdag,.. niet vergeten hé." Zei hij. Ik werd rood en bloosde weer. Ik knikte en hij kuste mijn voorhoofd.

We reden ieders eigen weg naar huis en uiteindelijk brak die zaterdag aan..

Ik had tante Yousra en Miriam over de vloer. Mijn ooms. Ook die van mijn vaderskant. Mijn nicht Fahima was van de partij en wat nichten die mee zijn gekomen en neven. Het was een drukke, drukke boel. Het was schuiven en duwen maar toen ik en mama bezig waren en om ons heen keken werden we emotioneel. Na al die jaren.. kwam de familie weer bij elkaar. Er klonk geen geroezemoes, geen vete tussen families die ter sprake kwamen, iedereen lachtte en was zo diep in gesprek. Dit heeft gewoon zo moeten zijn. Deze dag.

"Ga jij je nu maar omkleden hé, ze zullen zo wel aanbellen." Zei fahima. Ik knikte en samen liepen we naar mijn slaapkamer. Ik droeg een witte caftan en eigenlijk niks bijzonders. Deze handvraging wilde ik vrij simpel houden. Vooral omdat Karim en ik deze dagen al gehad hebben. Klokslag zes uur ging die bel. Iedereen zweeg maar toen Karim naar binnen liep met zijn familie klonken de feestelijke geluiden. Ik stond hem op te wachten in de huiskamer en hij kwam naar binnen met de grootste bos rode rozen die ik nog nooit van mijn leven had gezien. Hij liep op me af en kuste mijn voorhoofd. "Deze zijn voor je jou." Zei hij. Ik bloosde als een gek weer en kreeg weer knikkende knieën. Ik kon niet geloven dat deze zeer aantrekkelijke man, de mijne zou worden. Vooral hoe stroef alles begon tussen hem en mij.

Het was een bijzondere dag, vooral toen de mannen onze verloving met Qoran teksten bezegelde. Mijn nichten, tantes en vooral mama werd emotioneel. In sha Aalah werd dit een nieuwe opening in ons leven. Hopelijk zullen we vanaf vandaag enkel geluk kennen. Dat wenste ik ook voor mama. Want hoe je het ook bekijkt, daar staat ze dan. Stevig in haar schoenen. Een monster van een ex man overwonnen, haar geheimen ook. Je moeder is je moeder..

Na afloop appte Karim en ik over en weer. De complimenten barste door het schermpje van de telefoon en ik werd keer op keer rood..

De volgende dag, zondag ruimde we thuis de boel op. Mijn nichtje Fahima bleef lekker slapen en we hadden het over van alles en nog wat. "Karim wil volgende maand al trouwen." Zei ik tegen Fahima. Fahima keek ik op "Is dat niet wat snel?" Zei ze. Ik moest lachen. "Als het aan hem lag, gisteren al." Zei ik. Fahima moest lachen. "Zooo toe maar hoor". Zei ze met een knipoog. We moesten hard lachen en gingen uiteindelijk samen met mama en Zaki de deur uit om te lunchen.

Aangezien het kantoor een totaal nieuwe look kreeg en er veel rommel lag, wilde Karim dat ik een weekje vanuit huis werkte. Ik werkte zoveel mogelijk opdrachten af en op een vrij zonnige woensdag was ik vroeg klaar en pakte ik mijn tas om te gaan sporten. Ik keek uit naar het weekend want fahima zou weer komen en we zouden een soort van draaiboek houden wat de bruiloft betrof. Het was allemaal spannend en soms moest ik even remmen. Het ging me te snel soms, maar zoals ik al zei, dit was onze moment.

Na het sporten belde ik mijn moeder die volledig bij mij was ingetrokken en vroeg ik naar de boodschappen. Ma wilde lasagne maken en zou de lijst door appen. In de supermarkt kocht ik wat boodschappen en liep uiteindelijk naar de auto. Ik bedacht me ineens iets en wilde iets spontaans doen. Karim even snel bezoeken. Ik kocht meteen wat lunch voor hem en reed snel naar het kantoor. Toen ik arriveerde zag ik door het bos de bomen niet meer. Karim stond te praten met iemand en er verscheen een vette glimlach op mijn gezicht. Echter toen ik zag met wie hij in gesprek was draaide mijn maag zich om. Het was zijn ex! Diyana! Ik bleef stokstijf staan en ineens zag ik dat diyana haar hand op de wang van Karim deed. Waarom haalt hij haar hand niet weg? Ik werd er misselijk van!

"Mevrouw u moet helaas uw auto verplaatsen, er is een vrachtwagen onderweg. Deze plek is voor de vrachtwagen gereserveerd." Zei een stem. Ik keek naar een bekende gezicht en herkende de aannemer. Karim keek mijn kant op en schrok. Ik rende naar mijn auto en stapte in. Karim rende mijn kant op maar zo gauw als ik kon reed ik snel weg..

Tranen biggelde over mijn wangen. Ik  gooide de lunch weg uit het raam en reed sneller weg.

Zie je.. het was al te mooi om waar te zijn. Een nieuw begin.