Zonder Jou.

This can't be real.

"Zeg het maar". Ik zag de schok in de blik van Assia. Ik had dit niet moeten doen. Shit. Notabene op een moment waar een collega bij stond. Geïrriteerd doordat Priscilla kennelijk haar vingers verloren had, aangezien ze niet aanklopte, maar ook gefrustreerd doordat ik tot zo'n stomme actie ben over gegaan. "Eh.. ik wilde dit even afgeven voordat ik naar huis ga". Zei Priscilla. Je kon duidelijk uit haar stem halen dat ze zelf ook van de situatie geschrokken was. Gauw stelde ik me wat professioneler op en keek naar Assia. "Dat was het?". Vroeg ik. Assia keek me vaag aan maar ergens begreep ze gelukkig de hint. "Eh ja.. ja..". Zei ze. Ze liep mijn kantoor uit en ik keek naar Priscilla. "Wij kloppen tegenwoordig niet meer?". Vroeg ik. "Ja sorry, ik dacht dat je alleen was." Zei ze. "Oh dat maakt dan niks uit?". Zei ik. Het was oneerlijk, ik gedroeg me als een zak. Maar het was zo'n ongemakkelijke situatie dat ik iemand een afbrander moest geven. Wrong moment Priscilla!

"Sorry". Reageerde ze. Ik schudde mijn hoofd. "Is ok, Assia gaat momenteel even door een zware periode". Zei ik. Waarom ik dat zei wist ik niet, maar ergens hoopte ik dat Priscilla mijn actie kon begrijpen. Tenminste, zelfs ik begreep er geen zak van.

"Tot morgen". Zei ze. Ik knikte en zei tot morgen terug. Leunend op mijn bureaustoel dacht ik aan zonet. Een een hulpeloze, bange Assia. Iets wat ze al jaren gewend was. Want nadat haar broertje gisteren bij mij vertrok ben ik echt gaan duiken in de naam Boudayr. Ik heb zelfs laat in de nacht telefoontjes moeten plegen om te kijken of ik elders meer informatie kon verkrijgen. Wie was die man die haar broertje de IC in heeft geslagen? Ik wist wel dat het een stiefvader was, maar voor de rest was deze man een blank blaadje in mijn ogen.

Er was maar één manier om erachter te komen hoe en wat en dat was door zelf naar hem toe te gaan. Als hij tenminste nog praten kon...

Mijn telefoon ging over en zag dat mijn moeder me belde. "Selaam ma". Zei ik. "Selaam wledi, hoe laat ben je klaar?". Vroeg ze. "Hm denk rond zessen mama, 3lash? Kom je naar me toe?". Vroeg ik. Ik hoorde een zachte giechel. "En de couscous laten aanbranden?". Zei ze. "Heb je couscous gemaakt mama?". Zei ik. Mijn ogen glunderde helemaal en ma moest lachen. "Ik weet zeker dat je een glimlach op je gezicht hebt". Zei ze. "Je kent me mama, je maakt de lekkerste couscous". Zei ik. "Dan zie ik je straks. Neem je je verloofde mee? Ik ben haar naam vergeten..". Zei mama. Mijn blik veranderde en ik ging verzitten. "Ik zal het zeggen ma tot straks". We hingen op en ik keek voor me uit.

Ma en Diyana konden voor geen meter met elkaar opschieten. Ma vond haar te rebels en te kapsones tegelijk. Het liefst zag ze me met een rustige en leukere vrouw. Ik vond Diyana leuk en.. nou ja af en toe rustig, maar we passen bij elkaar. Ergens hoopte ik dat ze voor de bruiloft nader tot elkaar zouden komen. Voor nu moest ik opschieten en na het ziekenhuis rijden. Assia vroeg een tijd geleden om antwoorden. Nu heb ik die antwoorden zelf nodig want de politie gaat dit hier niet bij laten. Zaki had die man total loss geslagen.. dat wordt een rechtzaak van jewelste dus beter kon ik alles maar voor zijn..

Ik liep langs het kantoor van Assia waar ze druk bezig was met haar werk. Haar bruine lokken half opgestoken, haar blik gespijkerd op het scherm. Ze schrok toen ik klopte. "Ik ga alvast weg, tot morgen". Zei ik. Ze wilde nog wat zeggen maar snel liep ik door naar de ingang. "Heyy Karim, nu al weg?". Walid liep de hal in en ik knikte. "Rechtzaak". Zei ik kort. Hij knikte en snel liep ik naar de auto.

Na een half uur kwam ik aan in het ziekenhuis en liep ik naar de balie van de IC. "U komt voor?". Zei de verpleegkundige achter de balie. "Mimoun Ben Sadik". Zei ik. De verpleegkundige keek me aan. "Van de politie?". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en pakte een pasje uit mijn zaak. Ze bekeek het en knikte. "Kunt u even hier wachten?". Zei ze. Ik knikte en leunde tegen de balie. Letterlijk een minuut later liepen er twee agenten mijn kant op. "U bent de advocaat van meneer Ben Sadik?". Zei eentje. Ik schudde mijn hoofd. "Van de tegenpartij". Zei ik. "Dat is appart." Zei één van de agenten. Ik knikte. "Is de advocaat van de heer aanwezig?". Zei ik. De agenten keken elkaar aan. "De heer ben sadik heeft geen advocaat ingeschakeld". Zei één van de agenten. Ik keek op. "Wat?". Vroeg ik. "Ja,.. dat dachten wij dus ook, maar meneer is vanochtend weer bij bewustzijn en kan praten. Hij wil geen aangifte doen". Zei de agent. Nu wordt het nog vreemder. "Mag ik wel met hem praten?". Vroeg ik. De agent keek naar de verpleegkundige. "In feitte mag het, de heer wil geen vervolgonderzoek dus er is ook geen zaak. Maar of dat qua gezondheid wel ok is moet u bij het personeel hier zijn". Zei de agent. Ik knikte en de agenten liepen weg.

"Als u het kort houdt is het geen probleem". Zei de jonge verpleegkundige. Ik knikte en zei het kort te houden. "Deze kant op graag."

Ik liep achter haar aan en ze deed een kamerdeur open. Hij lag aan toeters en bellen en het zag er nogal heftig uit. "Meneer ben sadik, u heeft bezoek." Zei de verpleegster. Er kwam geen antwoord. Nadat de zuster het weer zei opende hij voorzichtig zijn ogen. "Goedemiddag, ik ben Karim el Marwani. De advocaat van de tegenpartij." Zei ik. De man opende ietwat zijn ogen meer en schudde zijn hoofd. "5 minuten". Zei de zuster. Ik knikte en bedankte haar.

"Mag ik u vragen waarom u geen aangifte heeft gedaan?". Zei ik. De man zei niks, bewoog niet. Ik keek hem enkel aan en pakte een formulier. "Ik weet dat u niet in staat bent deze formulier te lezen en te ondertekenen. Maar wij willen altijd een officiële bevestiging dat de tegenpartij geen aangifte doet. Hiermee gaat u dus akkoord dat u mijn cliënt Zaki el Boudayr niet meer laat vervolgen." Zei ik. Ik legde de formulier op de tafel en hoorde iets. Hij probeerde iets te zeggen..

Rustig stond ik op en ging wat dichtbij staan. "Zaki.. zaki ben sadik". Zei hij met moeite. Ik keek hem aan. "Wat bedoel je?". Zei ik. Hij opende ietwat zijn ogen en keek me aan. "Zaki.. ben sadik. Mijn zoon. Hij is mijn zoon!".