Zonder Jou.

Eternity love?

Zaki keek me aan en schudde zijn hoofd. "Walow geen gehoor". Zei hij. Ik nam zijj mobiel aan en inderdaad. We kregen één of andere Franse automatische voicemail te horen. "Ok, dit schiet niet op". Zei ik. "Serieus?". Zei Zaki nogal geïrriteerd. "Luister, ik heb hier ook geen zin in." Zei ik. Zaki keek weg en werd een beetje rood. Dagenlang probeerde ma te bereiken maar tevergeefs. We hielden zelfs het huis in de gaten op de hoop dat er iemand was!

Uiteindelijk hebben we de hoop opgegeven wat uiteraard voor alleen meer frustratie zorgde bij ons beiden. Prompt hoorde ik een bekende stem en keek ik meteen naar de ingang van het restaurant. Zaki en ik stelde elkaar gisteravond voor om eens een keer samen wat buiten te gaan doen. Hier zaten we dan in een leuk restaurantje. Hij zou me alles over zijn vriendin vertellen waar hij dus deze week mee had afgesproken langs te gaan bij haar ouders. Maar onze moeder is spoorloos en hoe vreselijk moet dit nu voor Zaki zijn? De stem werd alsmaar luider en luider en ineens zag ik Karim met zijn vriendin staan. Ze zagen er samen onwijs goed uit! Zaki zag me al kijken en tikte mij aan. "Wie is dat?". Vroeg hij. "Mijn baas". Zei ik kort. "Hondjes hebben een baas". Zei hij. Ik moest lachen om zijn opmerking en we stonden op om ergens een ijsje te eten. De zomer zat er alweer bijna op, maar het was heerlijk nazomer weer. Dus profiteerde we van elke zonnestraal.

Toevallig ging Karim precies schuin tegenover ons zitten waardoor onze blikken elkaar kruiste. Hij keek op, stak zijn hand op en keek weer weg. "Laten we gaan". Zei ik. Zaki knikte en we stonden samen op en verlieten het restaurant. Na onze ijsje, de zoveelste poging mama te bereiken, en wat geklets over hoe we het nu zouden aanpakken namen we afscheid en wenste elkaar een fijne nachtrust. Thuis aangekomen verichtte ik mijn gebed en keek alleen daarna voor me uit. Ik probeerde vragen te beantwoorden waarom mama zo halsoverkop naar Marokko was vertrokken zonder ook maar iets te zeggen. Een gevoel in mij zei dat er iets niet ok was. Op de één of andere manier stond ik op, pakte mijn jas en tegen tienen in de avond reed ik naar het ouderlijke huis. Ik kon mijn ogen niet geloven! Er scheen werkelijk waar licht! Er was iemand thuis!

Ik parkeerde de auto en keek naar mijn mobiel. Moest ik Zaki bellen? Stel je voor dat het gaat escaleren? Ik ben de rustigste van de twee, en Zaki is al helemaal over zijn toeren van alles wat er gebeurt was in het verleden en het nu. Hem erbij betrekken dat kon ik nu echt niet doen. Maar aan de ene kant, heb ik hem al eens aan de zijlijn gezet en zijn reactie daarop was niet bepaald mild. Dus al met al pakte ik mijn mobiel en belde ik hem op. Geen gehoor. Tweede keer ook niet. Hij moet vast of bidden of slapen, maar goed ik heb het geprobeerd.

Ik stapte de auto uit en liep richting de voordeur. Ik was dood en dood nerveus. Stel je voor dat ma er niet was en hij wel? Ik was als de doodsbang voor die man! Automatisch deed ik een stap naar achteren en liep ik terug naar de auto.  Gek genoeg pakte ik weer mijn mobiel en belde iemand anders. Geen Zaki, geen Tante die of die maar ik belde Walid. Hij zei immers dat ik hem altijd kon bellen als er wat was. Ik twijfelde enorm, maar voordat ik het wist ging de telefoon over en nam hij meteen op. "Hey.. Assia. Alles ok?". Zei hij. "Selaam Walid, sorry dat ik je zo laat bel". Zei ik meteen. "Geeft niet hoor, ik kom net binnen van het sporten". Zei hij. Waar was ik toch mee bezig en waarom viel ik hem hiermee lastig? Hij weet half niet hoe ingewikkeld mijn leven is en nu wilde ik hem meteen in deze scenario betrekken? In de verte zag ik dat de lichten uitgezet werden. Er was echt iemand thuis, ik verbeeldde het me niet!

Voor de liefde voor een moeder doe je veel. Dus schraapte ik mijn keel en vroeg iets wat ik nooit zou durven vragen. "Walid, ik snap dat dit gek klinkt, maar heb je even tijd om naar mij toe te komen? Ik leg het je wel uit als je hier bent". Zei ik. Walid twijfelde geen enkele moment en was al onderweg eer ik hem bedanken kon. Na een half uur was hij er en parkeerde meteen zijn auto en stapte uit. Hij keek om zich heen en ik liep meteen naar hem toe. "Dank je wel dat je kon komen". Zei ik. Gek genoeg voelde ik me ineens wat kalmer en zelfs.. veiliger.