Zonder Jou.

Karim.

Starend naar het beeldscherm voor mij snikte ik wat tranen weg. Hoe lang zat ik hier al te niksen? Een half uur? Ik keek naar de lege plek van Marcel. Het was maar goed dat hij er niet was. Hoe ik er nu bij zat en me gedroeg was totaal niet professioneel. Maar wat Karim deed was onvergeeflijk. Hij gaf mij notabene zelf het mapje! Ik werd weer boos en werd in één keer rustig toen ik naar mijn ring keek. Jij zou 'm vast gehoekt hebben Soufian. Was je er maar nog sprak ik mezelf toe. De laatste dagen leek Karim een mensenhart te hebben, ik dacht dat we een klik hadden omtrent onze vaders. Maar hij bleek harteloos te zijn na vandaag.

Ik wist niet of ik er wat van zeggen moest of me gewoon gedeist moest houden. Ik ben, hoe je het weert of keert wel wat antwoorden rijker maar ik wilde met die antwoorden mijn moeder confronteren. Aangezien ze me negen van de tien keer toch niet gelooft hoopte ik het mapje met antwoorden mijn gelijk te halen, maar Karim was weer... karim. Harteloos als bij het sollicitatie gesprek in het begin. Ik stelde mezelf voor niet meer eraan te denken en voor afleiding zou ik met Fahima vandaag uit eten gaan. Het was alweer een week of twee geleden dat we elkaar zagen en ik had haar ontzettend gemist. Tante mariam drukte mij op het hart niks te vertellen tegen andere mensen. Ik beloofde haar mijn mond te houden, hoe moeilijk dat ook was.

Ik hoorde een harde geklop en schrok uit gedachten. Kijkend naar de deur kwam Karim naar binnen en keek me aan. Goed! Hij gaat z'n excuses maken bedacht ik me. "Heb je nog het verslag uitgewerkt?". Zei hij. Ik keek hem vreemd aan. "Ver.. verslag?". Zei ik. Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Ja.. heb je wel je mail gezien?". Zei hij. Ik keek gauw naar de pc en klikte mijn postvak open. Potverdorie! Marcel had mij een hele takenlijst gemaild en ik keek bijna twee uur alleen voor me uit! Ik moest een verslag uitwerken en Karim zou ermee aan de slag gaan. Ik heb nog helemaal niks gedaan! Ik hoorde een zucht. Een hele diepe zucht. "Sorry.. ik zie dit mailtje nu pas". Zei ik. Karim keek weg. "Dat wordt overwerken dan maar.. ik wil het om 15:00 hebben". Zei hij. Ik wilde nog wat zeggen maar hij was al weg. Om 15:00 uur??? Dan zit ik hier tot s'avonds laat! Shit! Als ik er twee uur geleden aan begonnen was, was het allang af! Ik wreef over mijn voorhoofd van de stress en dacht aan Fahima. Dat afspraakje gaat niet door...

Tegen half 8 in de avond was ik klaar. Karim was allang naar huis. Eigenlijk iedereen. Je kon een speld horen vallen. Om stipt drie uur liep ik naar zijn kantoor en gaf deze aan Priscilla aangezien hij niet op kantoor was. Ze vroeg nog hoe het ging allemaal, en ik lachte alles maar weg. Ik merkte op dat mijn privé leven een enorme knelpunt begon te worden op de werkvloer. Ik moest continu aan het verhaal van tante mariam denken, daardoor ik me niet kon concentreren op mijn werk. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en deed het lichtje van kantoor uit. Net toen ik de auto instapte kreeg ik een mailtje van Marcel binnen. Hij gaf aan dat hij de hele week nog thuis zat met griep en daardoor wat zaken op hold stonden. In de tussentijd kon ik alles uitwerken wat hij nodig had voor de rechtbanken straks als hij weer op werk was én er was nog iets. Morgen kregen we een stagiair. Die moest ik begeleiden en bekend maken met de werkwijze die wij toepaste. Ook dat nog!

Thuis aangekomen verichtte ik mijn gebed en belde even met fahima. Ik excuseerde me duizendmaal dat onze date weer niet door kon gaan. Fahima zou me iets belangrijks vertellen en door mijn stommiteit en dagdromen kon onze date niet doorgaan. Ik beloofde haar morgen langs te komen en haar op te halen voor een sushi date. Ik was te nieuwsgierig om wat ze me wilde vertellen. Die nacht vloog om en ik stond weer op. Douchen, bidden, ontbijten en ik trok mijn kleren aan die ik gisterenavond klaar had gemaakt. Mijn haar deed ik in een losse knot en ik pakte mijn tas en laptoptas.

Op werk aangekomen werd ik meteen geroepen door Karim. Sjongejonge hoe laat begint deze gast! "Je verslag, het ziet er wat.. chaotisch uit." Zei hij. Ik keek hem vreemd aan. "Ik doe het altijd op die manier. Marcel vind het geen probleem". Zei ik. "Marcel? Marcel is Marcel, ik ben ik. Dus nee, ik kan hier niets mee." Zei hij. Zijn groene ogen fonkelde als smaragdgroene edelstenen. Ik werd er haast bang van! "Alle belangrijke punten staan erin genoteerd. Daar gaat het toch om?". Zei ik. Karim stond op en liep ermee naar die verdomde versnipperaar. Ik kreeg een déjà vu van gisteren. "Karim, als je hem versnippert mag je hem zelf uitwerken!". Zei ik boos. Ik was het helemaal zat als een zoutzak behandeld te worden door hem. Hij keek me aan en stond stil. "Dat is jouw taak Assia." Zei hij gemeen. Ik werd nog bozer en ineens hoorde we beide een geklop op de deur. We draaide ons om en in de deuropening stond een lange jongeman. Ik schat hem tussen de 25 en 30. Hij had zwart haar wat iets opgeschoren was en was licht getint. "Sorry dat ik stoor. Er zat ook niemand bij de receptie beneden en hier. Ik ben Walid, de stagiair?". Zei hij. Zijn stem klonk zacht en helder. Ik dacht ineens aan het mailtje van Marcel gisteren. "Ja.. ja natuurlijk. Welkom. Ik ben Assia, en dit is mijn collega Karim". Zei ik terwijl ik naar hem toe liep. Hij glimlachte en gaf ons beide een hand. Karim had nog steeds mijn verslag half in zijn hand en keek hem aan. "Marcel is ziek en ik moet jou begeleiden." Zei ik. Walid knikte en gauw keek ik naar Karim. "Werkse". Zei ik met mijn aller nepste flimlach. Hopelijk haalt hij het uit zijn hoofd die verslag te versnipperen.

"Ik weet het goed gemaakt, je kan deze week bij mij blijven. Ik zal je begeleiden. Er staan wat zaken op de agenda deze week en volgende week moet Marcel weer terug zijn. Dan neemt hij het roer over". Zei karim ineens toen we weg wilde lopen. We draaide ons om en ik keek hem aan. "Dat was niet de afspraak. Marcel heeft me gisteren gemaild hierover." Zei ik. "Ja? Hoe lang ben jij hier zelf al in de dienst Assia? Anderhalf maand? Niet echt handig van Marcel om jou dan als begeleider aan te stellen. Dus Walid? Zie je dat zitten? Ik regel het wel met Marcel en as we speak heb ik nu een zaak in de rechtbank, ga je mee?". Zei hij. Ik keek naar walid die mij aankeek en weer naar Karim. "Eh ok, ik vind het prima." Zei hij. "Dat dacht ik al, ga je mee?". Zei karim. Walid knikte en samen liepen ze het kantoor uit.

Rotzak!!!!!! Ik zuchte zo diep en dit was de tweede keer deze week dat ik zijn kantoor woedend uitliep. Hij is letterlijk veranderd in een schoft! En dan me zo vernederen met die stagiair. Ik kon 'm wel wurgen. Ik ging mijn werk weer oppakken en mailde Marcel met het voorgeval van zojuist. Kor daarna kreeg ik een mailtje terug dat hij dat prima vond. MANNEN!!

Ik moest even stoom afblazen en verheugde me op het etentje met Fahima. Zodra ik haar zag vloog ik haar om de hals en we begonnen meteen met kletsen. Ik vertelde haar alles. Eerlijk gezegd ook over dat mapje. Ik vertrouwde haar en ze was behalve mijn nicht ook mijn beste vriendin. Ik vertelde haar over vandaag, de stagiair en uiteindelijk moesten we erom lachen totdat Fahima iets zei. "Het lijkt erop alsof hij je expres plaagt ofzo, heeft hij een oogje op je ofzo". Ik keek haar aan en ze zag dat ik die opmerking niet leuk vond. "Assia, ik bedoelde het niet echt hé. Luister.. het is een tijd geleden dat..". Ze zweeg want ik onderbrak haar. "Ik dacht dat we gezellig sushi zouden eten". Het was een onderwerp waar ik nooit over sprak. Waar had Fahima het over. "Sorry. Ik wil alleen het beste voor je". Zei ze. Ik keek haar aan en glimlachte. "Fahima, mijn hart heb ik begraven met hem. Denk je nu werkelijk waar dat ik verliefd zou kunnen worden." Fahima glimlachte, maar ik wist dat ze het niet begreep. Niemand zou het begrijpen.

"As.. Assia???". Ik hoorde mijn naam en keek om. Ik schrok, het was alsof ik hem zag! Mijn Soufian. Diezelfde neus. Die ogen! Die kuiltjes. "Mona!". Zei ik. Ik herkende haar meteen. Ik stond meteen op en we vlogen elkaar om de hals. SoebhanAllah, zo had ik het over hem en zo stond zij hier. Zijn zus. Aan haar hand stond een prachtig meisje van ongeveer drie jaar nieuwsgierig naar mij en Fahima te kijken. "Dit is Meryem, mijn dochtertje." Zei ze. Ik gaf haar een aai en keek naar Mona. De laatste keer dat ik haar zag was na de dood van Soufian. Sindsdien hadden we eigenlijk geen contact meer. Iedereen rouwde op zijn of haar manier en dat respecteerde ik. "Ik ben net klaar met eten. Mijn man staat buiten te wachten in de auto maar Meryem wilde gauw nog even naar de wc en toen hoorde ik je stem..". Zei Mona. Ik glimlachte. "We hebben elkaar te lang niet gezien of gesproken. We zouden echt koffie moeten drinken". Zei ik. Mona's ogen klaarde op. "Dat moeten we zeker doen". Zei ze. Voordat we het beide wisten wisselde we elkaars telefoonnummers en omhelsde we elkaar gedag. Het was een bijzonder en mooi moment. Fahima vertelde meteen het belangrijke nieuws. "Ik wordt aanstaande zaterdag om hand gevraagd." Zei ze. Ik keek haar aan en kreeg kippenvel. "Wat??". Zei ik blij. Wat een heerlijke nieuws dit! Ik kwam mona tegen, fahima zou trouwen want we hadden het er uitgebreid over gehad en ik ben letterlijk die stoorzender van een Karim vergeten!

Althans voor korte duur. Want toen ik thuis kwam en dit keer wel mijn mails door nam voor morgen zag ik een mailtje van hem staan. Ik opende het mailtje gauw en las het vluchtig door. Hij bleef voet bij stuk houden dat ik het verslag opnieuw zou aan leveren. Walid bleef voorlopig onder zijn hoede alsof hij me niet vertrouwde of te min vond om iemand te begeleiden. Ik sloot mijn pc af en ben meteen na het gebed naar bed gegaan...

Ik dacht aan de woorden van Fahima. Waarom deed Karim zo? Eerst krijg ik superlief een mapje waar hij zijn best voor heeft gedaan om het te bemachtigen en nu ineens doet hij zo? Is er echt niks anders?