Zonder Jou.

Daar komt de bruid?

"Ben je zover?" Zei een stem vanachter. Ik draaide me om en zag mijn beste vriend Faouzi staan. "Shit.." Zei hij ineens. Ik keek op en ineens kreeg ik een flinke boks tegen mijn arm. "Wat..??". Zei ik. "Je twijfelt man!". Zei hij. "Shhttt" siste ik hem toe. "Iedereen kan je verstaan man." Zei ik. "So what, des te beter. Kap hiermee dan Karim." Zei hij. "Shit man, ik weet gewoon niet hoe dit komt." Zei ik. Natuurlijk wist ik wel hoe dit kwam. De twijfels die ik ineens had kwamen door die leuke heks van een Assia!

Mijn diep gestopte geheim was nu geen geheim meer voor mijn boezemvriend. Zelfs voor hem hieldt ik het stil. Faouzi zal altijd aan mijn kant staan, maar hij weet ook hoe verliefd Diyana en ik zijn. Hoe we gevochten hebben voor onze relatie om tot dit punt te komen. Niet iedereen vond onze relatie fijn, neem mijn moeder. Die zal zich zeker opvreten momenteel ergens hierbuiten. En zo waren er nog meer. De geschikte kandidaat voor mij was iemand ver hiervandaan. Een verre nichtje van papa, Amira uit Canada. Dat was tevens ook de wens van papa. Maar Amira was als een zusje voor mij. En hoewel we geen contact meer hadden sinds bekend was dat Diyana en ik zouden verloven, toch moest ik vaak aan haar denken. Maar niet op een manier waarin ik haar zag als partner, maar meer een dagboek. Ik vertelde haar veel en zij mij. Prompt gingen ze na de dood van pa verhuizen. En het contact ebde weg, na de verloving helemaal. Het enige wat ik kreeg was een felicitatie via de mail. Maar dat is mijn droomvrouw.. volgens mijn moeder dan.

"Ik twijfel niet". Zei ik ineens. Ik maakte mijn stropdas goed en keek naar buiten. "Staat iedereen klaar?". Zei ik. Faouzi slaakte een diepe zucht. "Het is jouw leven bro." Waren ze enige woorden voordat hij de deur uitliep om alles in gang te brengen. Zijn woorden wuifde ik negen van de tien keer weg, alleen dit keer bleven ze hangen. Het klopt. Het was mijn leven. Deze twijfels moest ik niet toelaten. Ik had Diyana. Naar deze dag verlangde we en eindelijk was hij daar. Ik sloot mijn ogen en pakte mijn sleutels. We zouden morgen direct weg gaan naar Bali. Alles had ik tot in de puntjes verzorgd. Dit verdiende ze...

In de auto leek ik koel en met de drukke menigte in te gaan. Iedereen was blij en leuk bezig. Tot we aankwamen bij het huis van de ouders van Diyana. Her en der hingen er versieringen en iedereen die er stond was gehuld in een mooie pak of jurk. Ik stapte uit en pakte het boeketje. Onder luidkeels gejoel waarvan me oren er bijna af hingen liep ik automatisch naar de voordeur van mijn toekomstige vrouw. Ik keek opzij om wat blikken op te vangen van de bekende personen. Mama, faouzi en de rest van de familie. Iedereen was blij behalve mijn moeder. Haar gezicht vertrok wit weg en het deed me pijn. Ergens hoopte ik dat ze nauwer bij elkaar zouden komen, dat ze een band zouden opbouwen, maar ma zou Diyana nooit toelaten. Ma heeft haar gekwetst en Diyana is ook niet bepaald op haar mondje gevallen.

Faouzi zei dat het onacceptabel was van Diyana. Ze zou respect voor mama moeten hebben. Maar mijn moeder was ook niet de aller makkelijkste. Helaas.

Bij het binnentreden van het huis sloeg mijn hart op hol. Altijd bleef ik rustig onder welke situatie dan ook. Zelfs de handvraging ging me soepel af. Alleen dit keer was het anders. Ik sloot me ogen en liep automatisch naar de volle huiskamer. Ergens moest ze zitten tussen de drukke menigte dus mijn ogen zochten haar al op. Na even wat loeren zag ik haar zitten. Een prinses. Werkelijk waar een prinses. Ik liep naar haar toe en tilde de sluier omhoog. Ze zag er prachtig uit. Een drukte een kus op haar voorhoofd en reikte haar het boeketje aan. Zo bleven we even naar elkaar kijken waarop het tijd was om op te staan. We zouden eerst naar de gemeente gaan zoals afsproken om wettelijk te trouwen eer we naar de zaal zouden gaan. Dus langzaamaan begon de kamer leeg te lopen waarop we ons ook uit de voeten maakte.

Onder luidkeels gejoel en gedans liepen we de kamer uit en hielp ik Diyana de auto in. "Spannend!". Zei ze. Ik moest glimlachen en deed de deur dicht. Onderweg naar de gemeente vergat ik alle twijfels en waren we nerveus. Nerveus voor de grote stap. Ondanks dat we elkaar rustig probeerde te houden lukte dit bar weinig. Zo reed ik het stadhuis bijna voorbij. Diyana moest hierom lachen en uiteindelijk waren we gearriveerd.

Zodra we uitstapte haastte zich meteen de bruidsmeisjes naar haar toe om haar jurk en sluier goed te maken. Ik keek op van alle heisa die erom heen gebeurde en ineens voelde ik een tik op mijn hand. Ik keek naar beneden en zag een lief meisjes gezicht naar boven kijken. "Nora, alles goed liefje?". Zei ik. Nora is tien jaar en het dochtertje van de zus van Diyana en eerlijk? Ik was gek op dit kind! Ze lachte breed en tikte me weer aan. "Kun je deze vasthouden zodat ik ook mijn jurkje goed kan maken voor de foto's?". Zei ze. Ze stak haar hand uit en ik herkende de telefoon van Diyana. "Ah moest jij op de telefoon van je tante passen?". Lachte ik. Ze knikte. "En foto's maken af en toe!". Zei ze. Ik lachte en nam de telefoon aan. Nora was bezig met haar jurk toen ineens de telefoon vibreerde in mijn hand. Gauw keek ik op de scherm en zag een bericht binnen komen. Iets in mij zei het niet te openen. Maar een andere kant zei het wel te doen. Wie zou haar nu berichten? Alle collega's zouden komen, vriendinnen, haar familie was hier al. Kortom het was gewoon bittere instinct. Haar telefoon had ze vergrendeld waardoor ik het berichtje niet kon openen. Een stem zei me zie je niks aan de hand! En eerlijk gezegd luchtte dat zelfs op. Waarom zou ik haar überhaupt moeten controleren? Diyana was trouw aan mij? Ik! Ik was diegene bij wie de radar scheef stond. En alhoewel ik nog nooit vreemd ben gegaan, het feit dat die verdomde twijfels er zijn gaf me al een rot gevoel.

De telefoon vibreerde weer in mijn hand en dit keer werd ze gebeld door een anonieme nummer. Nora was klaar en stak haar hand op zodat ik de telefoon kon terug geven. Ik glimlachte en wilde het ding maar al te graag terug geven, maar ik nam op. Ik hieldt het ding tegen mijn oor en zonder dat ik ook maar iets hoefde te zeggen klonk er een stem. Een man.

"Hey schatje, waarom reageer je niet op mijn bericht??? Ik hou van je verdomme! Luister, hij twijfelt. Walah hij gaf het net toe.... diyana..?".

Langzaam gleed het ding langs mijn oor. Ik staarde voor me uit en voelde mijn benen week worden. Mijn hart klopte als een gek. Alleen dit keer niet van geluk, of twijfels.. dit keer van woede. Nora ving het ding maar net op en keek me warrig aan. "Zullen we?". Hoorde ik naast mij. Ik keek opzij en zag haar staan. Er waren denk ik duizenden woorden die ik wilde zeggen maar mijn mond leek gesealed. "Karim?". Zei ze. De onschuld. De valselijke onschuld in haar ogen.

"Hoe lang?". Zei ik. En dat waren de enige woorden die ik kon uitspreken. Ze begreep het niet. Of.. ze wilde het niet begrijpen. "Karim,.. wat is er??". Zei ze. "Hoe fucking lang bedrieg je mij met mijn zogenaamde beste vriend!!!". Gilde ik. Iedereen zweeg. Letterlijk iedereen. Ze liep rood aan. Knalrood. En toen.. barste ze in tranen uit. Iedereen ontfermde zich over haar. Boze blikken vlogen mijn kant nog wel op. Ik liep weg uit de menigte en zocht één persoon. Faouzi. Ik wilde hem vermoorden. Ik wilde niks meer van hem overlaten. Mijn boezemvriend. Mijn broer! Natuurlijk was hij verdwenen. Zelfs toen ik hem belde stond zijn mobiel uit. Natuurlijk, hij moest het door gehad hebben. Misschien zelfs gezien. De schoft.

Ik stapte in de auto en liet iedereen staan. Mijn moeder stond in de verte en zwaaide met haar armen. Nietswetend wat er nu aan de hand was. Ik wilde gewoon weg. Zo ver mogelijk hiervandaan... en later realiseerde ik me iets.

Was dit juist een zegen?