Zonder Jou.

Why always me?

Ik was letterlijk in shock na de uitspraak van Karim. Hoe kun je ongelukkig verder leven met iemand? Mijn moeder heeft het toch zelf gemaakt? Wat is daar uit gekomen? Een leven vol haat en leugens en noem het maar op. En dan horen dat Karim precies voor hetzelfde kiest? Ik moest gewoon dat pand verlaten. Ik trok het me ook erg persoonlijk aan.

Afgelopen dagen ben ik er gewoonweg achter gekomen dat ik.. Karim wilde. Wil. Want ik wil hem zo graag. De hulp die hij aanbood toen ik het moeilijk had. Mijn lijf die trilt van de zenuwen als hij maar even in de buurt kwam, de blikken die we wisselde. Al die tijd,.. ik ben verliefd. Niets meer, niets minder.

En daarnet na zijn liefdesverklaring naar mij toe voelde ik mijn hart letterlijk uit elkaar spatten bijna. Hij leek met die woorden alles te bezegelen. Wat stond ons in de weg? Ik ben notabene verder gegaan. Wie had dat ooit gedacht. Wie had ook gedacht dat ik überhaupt aan een andere man zou denken laat staan diegene een heel liefdesverklaring voorleggen?! Ik niet in ieder geval.

Ik sloot mijn ogen en pakte mijn sleutels. Ik ben direct naar het koffietentje een paar straten verderop gegaan en moest alles even laten bezinken. Ergens voelde ik me toch verrot van binnen. Alsof ik pech heb. Pech heb om samen met iemand te zijn. Soufian is omgekomen bij een ongeluk, met Karim kan ik niet zijn omdat hij Amira niet wilde kwetsen. Ik kreeg ineens een naar gevoel door deze twee namen in een zin te gebruiken. Met een zucht liep ik terug naar kantoor en zag ik in de verte Karim wegrijden. Ik zuchte wederom weer diep en liep meteen terug naar kantoor daar waar Walid al druk bezig was.

"Hey!". Zei hij. Ik glimlachte en ging meteen zitten. "Is het gelukt?". Vroeg hij. Ik keek m vaag aan. "Waarmee?". Vroeg ik. "Oh Karim zei dat je iets buiten de deur hebt dus ik dacht vraag even hoe het ging." Zei hij. Ik glimlachte en keek hem aan. "Het is goed gedaan dank je wel." Zei ik.

Ik pakte wat mappen uit de kast en begon aan wat zaken. We zwegen beiden en ik hervatte mijn werk. "Eh waar is Karim naartoe?". Vroeg ik aan Walid. "Oh iets buiten de deur, hij zal niet terug naar kantoor komen zei hij voordat hij vertrok." Zei Walid. Ik humde en ging verder.

Ik pakte mijn werkagenda om wat dingen op te schrijven en ineens viel er een envelop uit. Het zag er luxe en glanzend uit. Ik maakte het open en zag ineens de namen van Karim en Diyana erop staan. "He wat is dit?". Zei ik hardop. Walid hoorde me en keek mee. "Wow, die zie je nu pas?". Zei Walid lachend. "Eh..?". Ik stamelde een 'eh' eruit en wist niet waar hij het over had. "Die moest ik van jou in je agenda leggen op de datum dat ze gingen trouwen. Of beter gezegd zouden trouwen.. weet je dat niet meer?". Vroeg Walid. Ik dacht na en ineens viel het kwartje en nog veel meer..

Die dag zat mijn hoofd helemaal vol met ma en die documenten die ik gevonden had. Natuurlijk zei ik het tegen Walid. Maar was ik zo ver weg met mijn gedachten? Maar ik moest ook meteen aan die heks van een Priscilla denken. Opsteken, dat deed ze sneaky. Mij even opmaken en spullen halen zodat Karim en ik alleen waren om over wat? Zaken te praten? "Ja.. inderdaad." Zei ik tegen Walid en hij glimlachte. Het is gewoon een top collega met het hart op de juiste plaats..

De volgende werkdag was ik best vroeg om eerder te vertrekken. Ik had met Fahima afgesproken en dat was een eindje rijden. Walid was ook vroeg en dat was fijn want zo kon ik zijn hulp inschakelen waardoor ik sneller klaar zou zijn. "Deze is voor jou." Zei hij ineens. Ik keek naar een envelop en pakte het aan. "En niet weer verzamelen hé." Zei hij. Ik begreep het niet en pakte de kaart uit de envelop. "Wat??? Je gaat trouwen????". Zei ik bijna gillend. Walid moest lachen en knikte. "Walid, mabrouk!". Zei ik. "Maar.. je hebt helemaal niks verteld?". Zei ik. Walid moest lachen. "Ik vond dat een beetje akward. Ik bedoel.." Hij schraapte zijn keel en keek me aan. "Maar.. je bent een fijne collega Assia." Zei hij. Ik moest lachen. "Ik ben echt blij voor jullie, en bedankt voor je uitnodiging ik zal er zeker zijn." Zei ik.

Walid glimlachte. "Thanks! Dan kan je Karim vergezellen, die geef ik ook zo een uitnodiging." Zei hij. Ik glimlachte en keek weg. Natuurlijk begon ik te blozen maar ja, snel vermande ik mezelf zodat Walid niks doorhad. "Het is een goeie gast. Ik heb m verkeerd ingeschat." Zei walid ineens. "En hij jou". Zei ik. Walid moest lachen.

"Shhhhttt de baas komt binnen.." Zei hij. Allebei draaide we ons om en zagen we Karim inderdaad naar binnen komen. Hij bleef even staan en keek me diep aan. En toen glimlachte hij...