Zonder Jou.

Well hello Harvey Specter!

"Assia? Goedenavond". Hoorde ik aan de andere kant van mijn mobiel. "Hoi Karim.. ik.. hoop dat ik je niet stoor." Zei ik. "Eh nee.. nee ik was even iets doornemen, het is half negen is alles ok?". Zei hij. Ik zuchtte diep. "Nee.. alles is niet ok. Ik heb je nodig. Als advocaat." Zei ik. "Wat? Als advocaat?". Zei hij. Ik hoorde de verbazing in zijn stem."Het is een lang verhaal, maar er is iets voorgevallen Karim. Mijn broertje is opgepakt en zit momenteel op het politiebureau. Hij heeft..". Ik brak en begon te huilen. Met het zicht op mama die geroerd was in tranen en wat er net gebeurd was. Zouden wij als gezin dan nooit rust kennen? Even was ik boos op mama dat ze die monster had toegelaten in onze leven. Als ze dat niet gedaan had, zaten we in onze ouderlijke huis een normaal leven te lijden.

"Ok, ok zeg maar even niks. Welke bureau zit hij?". Vroeg Karim. Ik vertelde het hem en we zouden daar samen over een half uur zijn. "Ma, ik ga ervandoor, ik ga naar het bureau." Zei ik. Ma keek op en ik veegde haar tranen weg. "Tante Mariam is onderweg ok?". Zei ik. "Ze gaan hem niet laten gaan Assia". Zei ma snikkend. "Ma, ik heb net mijn collega gesproken. Hij is een supergoede advocaat. Heb vertrouwen en heb vertrouwen in Allah. Alles komt goed." Zei ik. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en pakte de sleutels. Zodra ik in de auto zat gaf ik gas en reed met volle vaart naar het politiebureau waar Zaki naartoe genomen is.

Een half uur later trof ik daar de auto van Karim al aan. Hij wachtte me op bij de ingang en liep meteen naar binnen toen ik uit de auto stapte. Gauw liep ik naar hem toe en bleef hij direct staan. "Ik wil in korte lijnen weten wat er gebeurt is". Zei hij. Ik vertelde hem hoe en wat. Hij knikte en liep naar de balie. "Goedenavond, ik vertegenwoordig de heer Zaki el Boudayr. Ik ben zijn advocaat. Waar is mijn cliënt?". Zei hij tegen de norse agent die achter de balie zat. Hij deed zijn leesbril op en Karim liet hem een kaartje zien. "Ah, die zit hier vast. U wenst hem te willen spreken?". Zei de agent. "Graag". Zei Karim. "Dat kan nu niet, hij wordt verhoord". Zei de agent. "Zonder zijn advocaat?". Zei Karim. "Nou.. de verdachte heeft niet gezegd dat hij een advocaat...". Karim liet hem niet eens uitpraten. "A, hij is geen verdachte totdat het tegendeel bewezen is en B, ik ben zijn advocaat, dus ik wens dat het verhoor onmiddellijk stopt". Zei hij. De agent schoot alle kleuren van de regenboog aan en knikte.

Even later liepen er twee agenten de lange smalle gang op en keken ons aan. "De heer Boudayr? Daar komt u voor?". Zei de agent. "Ja, dit is mijn assistente". Zei Karim. "Goh, een advocaat op deze tijd." Zei één van de agenten. "Kun je het geloven? Ze bestaan nog!". Zei Karim sarcastisch. "Deze kant op meneer". Zei hij en we liepen hem achterna. De agenten maakte een deur open en daarna de celdeur en het brak gewoon mijn hart. Ik keek vreemd op. "Wat is er met jou gebeurt???". Zei ik geschrokken. Zaki zijn gezicht was gehandhaafd! Een blauwe oog en wat schrammen op zijn voorhoofd. "Zo.. zo heb ik je niet gezien. Hebben zij dit gedaan?". Zei ik boos kijkend naar de agenten. "Laat het Assia!". Zei Zaki. "Jullie kennen elkaar?". Zei de agent. We zwegen beiden. Ik mag hem natuurlijk niet vertegenwoordigen. Een advocaat mag een naaste, dus familielid niet bijstaan. "U mag op de gang wachten mevrouw". Zei de agent. Ik begon te flippen. "Ik ben er klaar mee!" Zei ik. Karim legde een hand op mijn schouder en knikte dat ik buiten moest wachten.

"Dit gaat niet lang duren. Ik eis onmiddellijke vrijlating van mijn cliënt." Zei hij ineens. De agenten keken elkaar aan. "Pardon?". Zei eentje. "U heeft me gehoord. Zijn er bewijzen? Zijn er getuigen? Is er ook maar iets dat mijn cliënt verbindt bij de situatie die er voor gevallen is? Hebben jullie het zelf gezien? Collega's? Ik wil antwoorden". Ik keek naar Karim. Zijn ogen schoten vuur. Dit is dé Karim die ik nooit zag. Want zijn woorden waren kogels die hij één voor één afvuurde richting de agenten. "Eh.. voor zover niet". Anrwoorde een agent. "Wat doet mijn cliënt dan geboeid in deze hok?". Zei Karim. Ik keek hem aan. Zijn kaken leken strakker en die groene ogen veranderde in vurige groene edelstenen. Zelfs de agenten schrokken ervan. "Ik ga het papierwerk regelen". Zei er eentje. "Mooi, in de tussentijd kan jouw collega mijn cliënt van zijn handboeien ontdoen". Zei Karim.