Zonder Jou.

Vertrouwen.

Het papiertje stopte ik meteen weg. Ik werd rood en liet bijna mijn spullen op de grond vallen. In de les probeerde ik mij te focussen, maar het was moeilijk. Waarom gaf Soufian zijn nummer? Wat wilde hij nu precies van mij en sterker nog, hij weet nu onderhand wel hoe mijn leven eruit ziet. Saai, somber en koud. Ik ben geen Souad die vrij is in haar doen en laten. Ik ben Assia. Een grijze muis. Ik had wel een mobiele telefoon, een hele oude die ik een keer gehad van mijn moeder toen zij een nieuwe kocht, maar ik deed er weinig mee. Wie moest ik bellen? Ik had niemand om te bellen en de persoon bij wie ik mijn ei kwijt wilde was er al vijf jaar niet. Wat had ik papa veel te zeggen..

Ik liep na schooltijd meteen naar de halte. Ik was nog in shock van vanochtend toen ik mijn stiefvader zag. Waarom volgde hij mij? Waarom was hij zo vreselijk die man? Moest ik het tegen mama zeggen? Natuurlijk niet, we hebben gezien hoe dat laatste is afgelopen..

Nadat ik thuis kwam ben ik maar meteen de keuken ingedoken waar ik mijn moeder aantrof. Ze zag er wederom zoals de afgelopen dagen sip en down uit. Ik smeerde een boterham en pakte een glaasje frisdrank. "Is je paspoort nog goed geldig." Zei mijn moeder ineens. Ik legde mijn brood weg en keek haar aan. "Ik denk het. Hoezo?". Vroeg ik. "Over twee maanden hebben jij en Zaki toch zomervakantie, dan gaan we naar Marokko." Zei ze. Ik verslikte me bijna en nam gauw een slokje fris. "Marokko??". Vroeg ik. Ma zei niks en ging de keuken uit. Mijn hemel, meende ze dit? Ik had mijn hart gestort die dag bij haar over hem, ik zei dingen waarvan ik dacht ze nooit te zeggen tegen mijn moeder. Gewoonweg omdat ik haar niet wilde kwetsen. Omdat ik bang was. Voor haar reactie maar vooral voor hem. En nu moeten we doodleuk naar Marokko? Gezellig met z'n allen alsof er niks is gebeurt? Ik sloot mijn ogen en wilde gaan janken van onbegrip en boosheid. Hoe serieus neemt mijn eigen moeder mij? Ik stond op en liep naar mijn kamer. Ik moest iets bedenken niet mee te gaan. Het moest gewoon!

Alleen dit keer kon ik het niet meer alleen. Ik moest hulp vragen. Ik moest naar mijn tantes toe en vertellen wat hier gebeurde. Ik ben te lang stil gebleven. Dit geheim die ik meedraag doet zo'n pijn en het zou alleen erger en erger worden. Ik had écht hulp nodig. Naar Marokko? Hoe kon onze moeder dat overwegen? Maar goed, de keuzes die mama maakte waren niet geweldig sinds ze getrouwd was met hem.

De volgende schooldag was het weer zoals alle andere, tenminste nu zat Soufian in het spel. Want door wat mama zei gisteren was ik vergeten iets met zijn telefoonnummer te doen. Hij kwam daarom meteen na schooltijd naar me toe lopen en ik liep meteen snel weg. Wat als mijn stiefvader hier weer in de buurt was? Ik wilde geen gezeik meer. Ik kon hem al niet verdragen. "Assia, wacht eens even!". Zei hij nadat hij een paar keer mijn naam riep. Ik bleef toen staan en keek snel om mij heen. Het leek net alsof soufian begreep wat er aan de hand en automatisch stond hij ook stil. Ik keek hem aan en hij begreep het direct. Ik liep daarom door totdat ik bij de bushalte kwam. Na een paar minuten kwam de bus en ik stapte in. Onwetend wat soufian nu precies van mij wilde. Hem bellen kon ik gewoonweg niet. Althans niet thuis. "Is deze plek bezet?". Zei een bekende stem. Ik keek hem aan en schrok een beetje. "Maar jij fietst toch naar huis?". Vroeg ik totaal verbaasd. Soufian haalde zijn schouders op en ging naast me zitten. "Hier worden we tenminste niet gevolgd". Zei hij. Ik keek hem aan en was nogal van mijn stuk gebracht. "Hoe weet je.. dat ik..". Ik zweeg. "Ik heb die man gisteren en een paar dagen geleden ook gezien. Hij staat altijd te kijken zodra het lunchpauze is. Naarmate ik hem in de gaten hieldt, naarmate ik wist dat hij voor iemand kwam. Jou. Is dat je stiefvader?". Vroeg soufian. Ik keek hem aan en wist nu niet of ik in shock was van het feit dat mijn stiefvader dus wel degelijk mij al een tijdje in de gaten hieldt, of dat Soufian meer als mij wist. Ik knikte langzaam en keek weg. "Engerd.. tfoe waarom doet hij dat?". Vroeg soufian. Ik zweeg. "Kijk, Assia. Ik ben een pestkop geweest. Nogmaals sorry. Maar je kan me vertrouwen. Ik zweer het je, niemand zal hierover te weten komen." Zei Soufian. Ik keek hem aan en zijn blik was bloedserieus. Dit keer las ik geen medelijden, maar meer onbegrip en zelfs boosheid.