Zonder Jou.

Geen tijd voor spelletjes.

"Schatje,.. ben nu je klaar. Ik wacht al een uur op jou. We moeten naar de cateraar". Zei Diyana. Ik knikte en pakte mijn tas. "Walid heeft net een zaak gewonnen. Ik ben trots op die jongen. Ik ga even naar hem toe en dan gaan we meteen ok?". Zei ik. "Wie is dat?". Hoorde ik haar zeggen. Ik zuchtte en dat Diyana negen van de tien keer niet luisterde als ik praatte over mijn werk, was totaal niet nieuw voor mij.

Ik liep naar het kantoor van Marcel en stond even stil. Zijn naam stond geschreven naast zijn deur. Ik mis mijn maatje en goede vriend. Samen hadden we dit bedrijf opgericht en nu stond ik er alleen voor. Al zijn zaken heb ik overgenomen. Soms werd het me echt teveel. Ik had wat aan Walid gelukkig. Ik zag potentie in die jongen en nog steeds. Het feit dat hij het vandaag geflikt had en een zaak gewonnen had was bijzonder!

Ik opende de deur en zag Assia en Walid samen lachen. Ze keken vrijwel meteen serieus toen ze mij zagen en Walid stond op. "Wil je ook wat?". Zei hij. Hij hieldt een doosje omhoog en ik schudde mijn hoofd. "Morgen.. gaan we deze kantoor opruimen. Ik heb je dan even nodig Walid. Assia jij kan gebruik maken van mijn kantoor." Ze keek me aan en snel weer weg. Ze was boos, dat was zo te merken. En eigenlijk ook terrecht. Ik had haar van alle zaken gehaald. Eigenlijk weet ik niet eens waarom ik dat deed. Waarom deed ik dat eigenlijk?

"Ga je zo mee koffie drinken?". Vroeg Walid. "Nee.. ik moet weg. Mijn verloofde wacht al lang op mij." Zei ik. "Assia, kan ik je even spreken?". Zei ik. Ze keek op en knikte langzaam. Walid liep het kantoor uit en sloot de deur achter zich dicht. "Ik moet mijn excuses aanbieden over vanochtend." Zei ik. Ze keek me aan en schudde haar hoofd. "Het is goed. Ik begrijp het". Zei ze. "Er valt niks te begrijpen aan mijn actie." Zei ik. "Jawel,.. je bent behalve een goeie collega ook een vriend kwijt. Ik weet hoe het is om een dierbare te verliezen. Twee keer." Zei ze.

"Klopt. Marcel was een goeie vriend. We kende elkaar al vijftien jaar. Samen op school gezeten en gestudeerd". Zei ik. Ik weet niet waarom ik dit zei tegen haar, maar misschien voelde het goed om te praten met iemand die ook een dierbare verloren had. Een persoon die hetzelfde heeft ervaren was de enige die je zou begrijpen. "En ook dat begrijp ik". Zei ze. Ik keek haar aan. "Hoezo?". Vroeg ik. Ze keek weg en ik zag dat haar handen lichtjes trilden. Een tik van haar als ze zenuwachtig of emotioneel werd. Ergens heb ik zelfs het gevoel dat ze haar trauma's nooit een plek heeft gegeven. "Mijn verloofde.. wij hebben ook samen op school gezeten en studeerde dezelfde richting". Zei ze. Ik keek haar aan en knikte. "Dat is bijzonder". Zei ik. "Dat was het ook. Bijzonder". Zei ze. "Is dat je verlovingsring". Vroeg ik. Het klinkt gek maar ergens vond ik het rustgevend om met Assia hierover te hebben. Assia keek naar de ring en knikte. "Ja." Zei ze. Ik knikte wederom en schraapte mijn keel. "Goed. Ik moet ervandoor. Nogmaals mijn excuses en.. we kunnen het morgen over wat zaken hebben". Zei ik. Ze knikte en ik liep het kantoor uit.