Zonder Jou.

Life.

5 jaar later.

"Hé! Kom je nu of niet?". Pfff ik werd helemaal gek! "Jaa.. doe rustig sis. Wow!". Zaki liep me bijna omver en ik keek hem kwaad aan. "Ik kom laat Zaki!". Snauwde ik. "Maak je niet zo druk. Ik ben al klaar safi ok? Assia.. ik ben trots op je". Zei hij en gaf me een kus op me wang. Ik moest glimlachen en gaf hem een por in zijn buik. "Hoe zie ik eruit". Zei ik snel voordat we in de auto stapte. Zaki keek me aan. "Alsof je naar een belangrijke vergadering gaat." Zei hij. Ik keek scheel van woede. "Dit is belangrijker! Ik ben eindelijk afgestuurd en meester in de rechten Zaki!". Zei ik. "Ik weet heet, wajow ik plaag je alleen". Zei hij. "Rij jij maar Zaki, ik ben zo zenuwachtig!". Zei ik. Hij pakte de sleutels aan en ging meteen starten. "Wil je.. dat ik ma ophaal". Zei hij. Ik werd stil en voelde mijn ogen vochtig worden. "Eh.. nee." Zei ik. Ik slikte mijn tranen weg en voelde mijn mobiel overgaan. Net voordat ik hem pakte keek ik naar mijn vingers. Iets ontbrak! "Oh mij... alsjeblieft alsjeblieft Zaki! Mijn ring! Mijn ring heb ik even uitgedaan. Ik moet hem thuis op het kastje vergeten zijn." Zei ik in blinde paniek. "Rustig maar ik keer snel om." Zei Zaki. Ik knikte en voelde mijn hart in mijn keel bonken.

Zaki stopte voor de deur en gauw liep ik naar binnen en rende naar mijn kamer. Ik keek op mijn nachtkastje en zag hem niet liggen. Waar kan die zijn! Ik werd paniekerig en dacht na. Waar anders kan hij liggen. Ik haalde alles overhoop en hoorde de claxon buiten. Ineens liep ik automatisch naar de badkamer alsof iemand me daarnaartoe stuurde en zag de ring op een kastje liggen. Gauw rende ik ernaar toe en deed hem om. Ik werd ineens rustiger en zuchte diep. Oké, nu kon ik weer verder.

Met trillende benen ging ik weer in de auto zitten en Zaki keek me aan. "Gevonden?". Zei hij. Ik knikte en hij reed weg. Ik keek nog even goed naar de ring en wreef er met mijn wijsvinger over. Mijn ring van Soufian. Het is alweer vijf jaar geleden dat ik hem verloren ben. In die vijf jaar is er zoveel gebeurd, maar het gemis om hem is er absoluut niet minder om geworden. Ik heb een half jaar in een depressie gezeten. Ik stopte met mijn opleiding en raakte zowaar verslaafd aan slaapmiddelen. Ik wilde alleen maar slapen. Ik wilde alleen hem. Mijn liefde. Tot ik op een dag besefte dat dit niet zo langer kon doorgaan. Ik bleef het zinnetje herhalen die Soufian altijd tegen mij zei. Je bent niet alleen Assia. Ik ben er altijd. Waar jij bent, daar zal ik ook zijn. Het was net alsof hij het aanvoelde, maar dit zei hij precies op de dag dat we klaar waren met het inrichten van onze huisje. Het huisje dat ik uiteindelijk niet kon behouden. Zaki was te jong om het over te nemen en voor mij was het financieel niet haalbaar. De dag dat ik daar weg moest was als een dolk in mijn hart. Mijn hart die al verpauperd was door alle verdriet en dan kwam er dat nog eens bij. Tante Yousra heeft als een gek geholpen een ander huisje te regelen en dat was gebeurt. De meubelen kon ik meenemen. Zaki is toen kort daarna bij mij ingetrokken want er gebeurde iets vreselijks. Iets wat we nog nooit voor mogelijk hielden. De dood van Soufian daarbuiten gelaten. Onze stiefvader kwam met hangende pootjes terug bij mijn moeder. En ik weet niet hoe, of wat hij gezegd heeft, maar ma viel als een blok weer voor hem. Tot grote boosheid van mij en Zaki natuurlijk, maar ook van de familie. Hoe.. hoe kon ze zo dom zijn??? Hoe kon ze zo vreselijk dom zijn?? Ik maakte me er nog steeds boos om. Ik heb toen gezegd dat ik geen contact meer wilde. Niet meer zo. Ma was er zo verdrietig om, maar haar in mijn leven laten is automatisch hem in mijn leven laten en over mijn lijk dat, dat zou gebeuren. Zaki hieldt het amper een week vol. Zaki was ouder geworden en had nu wel zijn woordjes klaarstaan. Dat pikte onze stiefvader niet natuurlijk waardoor het vaak tot een handgemeen is gekomen. Zaki stond in de holst van de nacht bij mij voor de deur en was er kapot van. Hij wilde ma niet achter gelaten maar hij kon het niet meer. Ze koos voor hem. Alweer. Alweer...

In een rap tempo was ik weer begonnen aan mijn opleiding. Ik haalde alles met goede cijfers en studeerde ook cum laude af. Ik haalde mijn meester in de rechten en was nu op zoek naar een baan. Vandaag is mijn diploma uitreiking. Als ik terug denk aan alle jaren terug heb ik verlies geleden, maar ook veel overwonnen. Ik verloor mijn liefde,maar door hem en voor hem ben ik doorgegaan. Zo wilde hij het ook. Dat weet ik zeker. Zaki ging nog weleens af en toe langs bij mama en ik belde haar weleens af en toe. Ik kon wel stoer praten dat ik geen contact wilde, maar uiteindelijk wil je weten of alles in orde is. Alleen vandaag was mijn dag. Ik wist dat als ma zou komen die galbak ook zou komen en die zou elke kans aanpakken om iets smerigs te zeggen, dat wilde ik niet.