Zonder Jou.

I need a break!

Met alle informatie die ik van Karim kreeg ging ik meteen aan de slag. Geloof me, het was een absurd drukke dag! Ik heb denk ik nog nooit zo hard gewerkt in mijn leven. Tussendoor voelde ik mijn mobiel trillen en ik zag dat het Zaki was, maar toch nam ik niet op. Natuurlijk dacht ik meteen aan ma. Zaki wist wat mijn werktijden waren dus hij belde niet voor een kopje koffie! Maar ik had mezelf me helemaal te geven wat werk betreft en ik wilde Karim ook echt niet teleur stellen. Al waren er momenten dat ik gillend naar huis wilde rennen door hem. Tegen vier uur in de middag stond ik op om naar een rechtbank 100 km verderop te rijden. Ik zou daar wat cliënten ontmoeten die onder de vleugel van Marcel stonden, maar ik ze nu overgenomen had. Ik had al gebeld en deze cliënten vonden het prima. "Als je maar net zo goed als Marcel bent". Hoorde ik nog op het eind voordat ik ophing. Ik zuchtte, dat wist ik nog net niet zo zeker.

Ik pakte mijn laptop en documenten die ik voor deze afspraak nodig had. Eenmaal naar de uitgang gelopen bedacht ik me dat ik in de auto Zaki wel snel terug kon bellen en daarna echt plankgas zou moeten geven. "Assia..". Hoorde ik vanuit het kantoor van Karim. Ik zag hem zitten en hij gebaarde me te komen. Ik liep dus naar hem toe en hij stond op. "Ik ga mee." Zei hij terwijl hij opstond en zijn blazer pakte. Ergens was ik blij, want ik was super nerveus voor straks, maar aan de andere kant wilde ik ook Zaki terug bellen. "Kan ik heel even naar de wc snel?". Zei ik. Karim liep op me af en stak zijn hand uit. "De autosleutels". Zei hij. Ik knikte ineens. Heftig grabbelde ik in mijn tas en vond eindelijk de sleutels van de bedrijfsauto. Zonder iets maar te zeggen liep hij de deur uit.

Gauw liep ik naar de wc en belde Zaki terug. "Zaki.. zaki sorry! Ik was zo druk aan het werk". Zei ik gelijk. "Geeft niet! Sorry dat ik je stoor, kan ik vanavond even je auto lenen? Ik had je ook ge'appt maar kreeg geen antwoord terug. Ik moet het snel weten anders vraag ik een vriend wel." Zei hij. Ik was blij dat het dit keer niet om ma ging dus ik antwoorde dat ik dat best vond. "Ik moet nu alleen weg, en ik weet niet hoe laat ik thuis ben." Zei ik. Ik dacht aan Priscilla en had een idee. "Ik laat mijn sleutels achter bij een collega, als je voor zessen hier bent kan zij je ze geven en kan je met de auto weg goed?". Zaki vond het helemaal ok en ik hing snel op.

Ik liep weer gauw naar buiten en gaf pricilla de sleutels. Ze zei dat het goed kwam en gauw liep ik naar buiten. Ik zag Karim al ongeduldig naar me kijken en hij startte de auto. Snel liep ik ernaar toe en bijna viel ik over wat losliggende kiezelstenen die zogenaamd ter decoratie lagen op de grond. Ik vervloekte ze en deed eindelijk de deur open. Karim wilde duidelijk zelf rijden. Ik zei geen woord en ging meteen zitten. "Eh heb je het adres". Zei ik zoekend in de documenten. Karim zei geen woord en ik keek hem aan. "Ik ben al tig keer naar deze rechtbank geweest. Adres heb ik niet nodig, maar bedankt". Zei hij.

Ik voelde me gelijk een dombo. Natuurlijk kende deze man alle rechtbanken uit zijn broekzak. Afijn, ik zweeg verder en een half uur later ontving ik een app van Zaki dat het gelukt was. Ik glimlachte en de zwijgzame karim keek me ineens aan. Hij gaapte lichtjes en ik keek weg. "Wil.. je anders koffie?". Zei ik. Hij keek me weer aan. "Prima idee, ik val zo in slaap". Zei hij. We maakte een stop bij een tankstation en gauw liep ik naar binnen en bestelde een latte en een espresso voor hem. Ik wist onderhand wel wat voor koffiesmaak hij had. Ik liep naar buiten en hij nam het bekertje aan. We sipte zwijgzaam aan onze koffie en het was even een akward momentje. Daarna gooide hij zijn beker weg en we reden weer door.

Een uur lang zwegen we. We arriveerde en ik ontmoette de cliënten die Marcel onder zijn hoede had. De narcotica zaak. Veelste ingewikkeld, veelste veel informatie en de cliënten stelde veel vragen. Ik was blij dat karim er was. Ik begreep nu waarom iedereen zei dat hij zo goed in zijn werk was. Hij had op alles een antwoord en de cliënten raakte daardoor vertrouwder jegens ons toe. Eén van de cliënten vroeg naar Marcel. Karim zei enkel dat hij tijdelijk uitgeschakeld was en zei dat het door privé sfeer kwam. Nadat alles gezegd en besproken was vond de rechter dat er niet genoeg bewijs van het OM was en daardoor onze cliënten vrij gesproken moesten worden. Dit tot grote vreugde van onze cliënten en wij natuurlijk maar tot ergenis van het OM.