Zonder Jou.

Who is she?

Kijkend naar de lege plek van Walid realiseerde ik me dat Priscilla dat plekje zou opvullen. Natuurlijk had Karim gelijk, alleen de karim die ik afgelopen dagen mocht leren kennen was ineens veranderd in een verschrikkelijk mens zonder hart. Het verhaal van Walid wankelde aan alle kanten dat begreep ik, maar de wanhoop in zijn ogen waren voor mij genoeg om Karim dood te negeren. We waren immers collega's. Waarom deed hij zo? Nee! Sterker nog, waarom kuste hij mij? Nog steeds verschenen die beelden in mijn hoofd sinds het moment dat het gebeurde tot aan nu.

Waarom verzette ik me niet? Waarom.. kuste ik hem terug. Ik kreeg ineens een brok in mijn keel en wilde spontaan in tranen uitbarsten. Het voelde zo verschrikkelijk slecht. Behalve dat het gewoon not done was, kreeg ik zo'n knoop in mijn maag van schuldgevoel naar Soufian toe. Waar waren al die mooie praatjes gebleven over dat je Soufian trouw zou blijven? Hij had jouw hart toch gestolen? Hij was toch JOUW liefde, jouw man! Ik begon ineens te huilen. Snel veegde ik wat tranen weg en ik voelde een gevoel van boosheid opkomen. Hoe.. durfde hij! Wetende dat ik mijn hart al verloren had aan iemand. Ik haatte hem!!! Ik haatte karim zo erg!

"Pff gaat het?". Zei een stem in de deuropening. Ik schrok en keek in de ogen van Priscilla. Ze kwam naar binnen en liep naar mij toe. Het was te laat. Mijn tranen bungelde langs mijn wangen. "Is het zo erg?". Zei ze. Ik keek haar vragend aan. Wat was erg? Wist ze van de kus? Ik kreeg het ineens spaans benauwd!

"Sorry.. het spijt me ook van Walid. Maar zeg nu eens eerlijk Assia. Eerst wilde hij weg, toen weer niet. Dat was zo verwarrend." Zei ze. Oh.. ze had het daarover. "En dan sneaky een opleiding volgen en uiteindelijk ook voor advocaat spelen?". Zei ik. Het was oneerlijk. Ik was niet boos op haar! Ik was op die woest aantrekkelijke man aan de overkant boos. Jeetje!! Ik werd gek van mezelf. Zelfs Karim als een "normale" collega zien kon ik niet meer na die kus.

"Sneaky? Sorry maar ik heb het nooit geheim gehouden dat ik een opleiding deed. Je hebt me er ook nooit naar gevraagd." Zei Priscilla. Ik wilde mijn frustratie kwijt. "En nu pik je Walid z'n plek in." Zei ik terwijl ik mijn tas pakte en mijn laptop uit deed. "Wat?? Waar heb je het over?? Ik pik niemands plek in. Hij heeft zelf z'n plek weg gegeven! En daarna krabbelt hij terug voor een tweede kans. Luister, Karim is niet één van de makkelijkste maar daarin had hij gewoon een punt!". Ik keek haar aan. "Ik wil die naam nooit meer horen!". Zei ik ineens. Priscilla keek op en schrok. Ik moest gauw dimmen voordat ze nog iets door zou hebben!

"Sorry." Zei ik toen maar. Eigenlijk was dit wel zo gepast na mijn kinderachtige uitbarsting. "Jammer. Ik had toch een warmere welkom verwacht. We worden immers collega's maar dan op gelijke niveau. Samen zaken winnen, elkaar helpen. Ik zal je laten." Zei Priscilla. Ze liep het kantoor uit en ik kreeg meteen een schuldgevoel.

Ze had een punt. Ik was hier met niets gekomen. En kijk mij nu. Juist door alle ervaringen en kennis die ik hier opdeed. Je kon wel jaren op school zitten, maar in de praktijk leer je pas alles. Ik stond op en pakte mijn tas. Nee. Het moest anders. Ik moest ten eerste die kus vergeten en ik stelde mezelf voor er nooit meer aan te denken. Maar eerst wilde ik mijn excuses aanbieden aan Priscilla. Dit had ze niet verdiend. Mij had ze in het begin ook netjes verwelkomd. Ik zou haar op z'n minst moeten feliciteren. Dus liep ik mijn kantoor uit en zag ik Karim druk in gesprek aan de telefoon. Vreemd. Toen ik hem nodig had voor een zaak twee uur geleden wenste hij niet gestoord te worden of gebeld te worden. Nu stond hij te bellen.

Hij had een grijns van oor tot oor en zodra hij me zag draaide hij om. Ik liep naar het kantoor van Priscilla en zag dat ze haar tas pakte. Ze keek me aan en ging door met haar spullen pakken. "Zullen we.. wat drinken?". Zei ik. Priscilla stond stil en keek me aan. "Ik trakteer.. nee sterker nog. We vieren het, dat je geslaagd bent en absoluut en zeker een top advocate zal zijn." Zei ik met een glimlach. Ze lachte en pakte haar tas. "Lets go." Zei ze.

De volgende werkdag was weer een feit. Priscilla gaf toe dat ze jaloers is op het feit dat ik het kantoor van Marcel mocht overnemen. Zelfs snapte ik er nog steeds niks van waarom dat kon en mocht, maar was het na die kus niet duidelijk genoeg? Had Karim gevoelens voor mij? Shit.. daar ga ik weer.. ik zou die kus moeten vergeten!

Ik vergaf het haar. Want ze gedroeg zich bot. Maar ook ik had spijt van mijn uitbarsting en gedrag. Als we dit bedrijf succesvol wilde maken moest het gaan door middel van samenwerking en goede communicatie!

"Is Karim er niet?". Zei ik ineens tegen Priscilla die ingetrokken was in het kantoor. Ze keek op en schudde haar hoofd. "Hij heeft zich niet afgemeld." Zei Priscilla. Ik knikte en even later ging mijn mobiel over. Het was Fahima die mij een appje stuurde met een uitnodiging voor haar bruiloft. Sterker nog, ik was één van de bruidsmeisjes. Nou zo gedroeg ik me niet de laatste dagen. De klap is als een vuurpijl ingeslagen bij de familie over Zaki. Iedereen weet het én iedereen is niet te spreken over mijn moeder. Ondanks dat ze haar verhaal heeft kunnen doen. Ik vond het naar voor haar, maar er was niets wat ik kon doen voor haar. Had ik niet al genoeg aangehoord en gedaan?

Ik nam een diepe zucht en tegelijkertijd zagen we Karim binnen wandelen. Hij kwam rechtstreeks naar onze kantoor en had een grijns op zijn gezicht. "Sorry, ik had het moeten doorgeven, maar ik moest vanochtend iemand ophalen van het vliegveld." Zei hij. Hij liep door naar zijn kantoor en Priscilla en ik keken elkaar aan.

"Iemand? Met zo'n brede grijns? En dat vlak na de breuk tussen hem en Diyana.. ehemmm." Zei Priscilla met opgetrokken wenkbrauwen. Ik hoopte, echt ik hoopte dat ik het mis had. Maar ik werd ineens jaloers! Waarom werd ik in hemelsnaam jaloers!! Ik glimlachte alleen naar Priscilla en we gingen door met werken. Ik half.. want mijn gedachten waren bij twee dingen. Die... kus en die "iemand".

Wacht.. waar is mijn haat naar Karim gebleven? Pff ik wist het niet meer. Ik begon me te focussen op werk en tegen eindtijd ruimde ik alles op. Priscilla zwaaide me gedag en ik stond op om naar huis te gaan.

De volgende dag was het precies hetzelfde. Karim was zakelijk als ooit te voren en rond lunchtijd klopte hij op de deur. Priscilla en ik keken op en zagen hem staan met een jongedame. Ze zag er prachtig uit. Haar huid was licht getint, ogen zo groot als amandelen en ze droeg een hijab. Hij stond haar beeldig. Ze zag er netjes gekleedt uit en even dacht ik, is dit een nieuwe collega?

"Dames mag ik jullie voorstellen aan een goede vriendin van mij. Amira.." Ze keek super vriendelijk en gaf ons een hand. Ze sprak Nederlands met een accent wat zelfs prachtig klonk en uiteindelijk vertelde ze zelf dat ze jaren in Nederland woonde maar nu in Canada woonde. Ze sprak uitstekend Nederlands maar die accent maakte haar super schattig. Ik voelde dat verdomde gevoel weer opkomen. Jaloezie.

"Amira werk als neurochirurg in Canada." Zei Karim. Zijn groene ogen fonkelde weer en hij sprak het met trots uit. Amira werd een beetje rood en moest glimlachen. Zo bleven we een aantal minuten praten totdat ze afscheid nam en weer met Karim weg ging. "Oh.. ik ga eerder weg trouwens. Half vier. Ik zie jullie morgen". Zei Karim.

We knikte beiden braaf en toen ze uit zicht verdwenen keek Priscilla me aan. "Ze is bloedmooi." Zei ze ineens. "Ja.. mashAllah." Zei ik. Priscilla keek me raar aan. "Ma..? Hoe?". Zei ze. "MashAllah, dat hoor je te zeggen. Dat is tegen het kwade oog." Legde ik uit. Priscilla knikte maar natuurlijk snapte ze er niks van. Ze probeerde het de hele tijd te zeggen wat nogal grappig overkwam, maar ze probeerde het in ieder geval.

Rond een uurtje of half vier zagen we Amira en Karim zijn kantoor uit komen. Ik werd letterlijk gif van jaloezie. Wat zouden ze in vredesnaam 1.5 uur besproken hebben? Ik werd een beetje rood en het viel nogal op bij Priscilla.

Ik keek haar aan en glimlachte. "Oh mijn..." Zei ze ineens. Ik keek haar vreemd aan en tilde mijn schouders op. "Eh wat?".

"Ik zie het aan je. Je vindt Karim leuk."