Zonder Jou.

Secrets 1.0

"Het is al laat schatje, schiet je op?". Ik wierp een blik op mijn horloge en zuchtte diep. Even later staarde ik naar de prachtigste vrouw van de hele wereld. "Je ziet er vreselijk.. mooi uit". Zei ik met een glimlach. Ze gaf me een por met iets wat een handtasje moest voorstellen en stak haar hand naar me uit. "Hierna is het klaar. Dan zie ik je pas op de bruiloft". Zei ze. Ik keek haar aan. "Wat is dat voor iets achterlijks, ik bepaal toch echt zelf wanneer ik je zie". Zei ik terwijl ik de autodeur voor haar open hieldt. "Je bent te grappig." Zei ze. Ik trok mijn wenkbrauwen op en deed de deur dicht. Vrouwen en hun rare tradities..

Onderweg naar het restaurant waar we hadden gereserveerd keek ik naar Diyana. Ze zag er prachtig uit. "Wat kijk je". Zei ze met een lichtroze blosje op haar wangen. "Safi, mag ik niet meer kijken naar mijn toekomstige vrouw?". Zei ik. Ze glimlachte wat haar nog schattiger maakte. Of... beelde ik me dit allemaal maar in? Dit? Dit allemaal? Diyana die naast me zat, mijn huwelijk die eind volgende week plaats zou vinden? Mijn.. liefde voor deze dame naast mij? Waarom werd ik ineens zo verdomd onzeker? Sinds ik Assia op een andere manier heb leren kennen ben ik verzonken in twijfels. Twijfel ik aan dit alles? Dat moet haast wel! Waarom zou ik überhaupt denken aan Assia terwijl de vrouw van mijn dromen zogenaamd naast me zit en we volgende week eindelijk zouden trouwen?

"Gaat het?". Ik voelde een warme hand op mijn knie. "Eh ja.." Loog ik. Zie je, ik begon nu al te liegen tegen haar. Ik sloot even mijn ogen en stelde mezelf voor te focussen op wat ik had. De vrouw van mijn dromen, onze huwelijk en wie weet een gezin. Een echt gezin.. en ineens kreeg ik het Spaans benauwd. Ik zette de auto aan de kant waardoor Diyana zich aan me vast klampte en ik daardoor bijna de macht over het stuur verloor. Even was het stil en keken we elkaar aan. "Wat was dat??". Zei ze geschrokken. Ik keek naar voren en slikte even een paar keer. "Gaat het??". Zei ze. Ik hoorde half wat ze zei en ik knikte lichtjes. Natuurlijk gaat het niet. Wat net gebeurde was vreselijk en dom. Ik sloot mijn ogen en zette de auto weer aan. "Nee." Zei ze. Ik keek naar Diyana. "Wat nee?". Zei ik. "Ik wil naar huis". Zei ze. "Doe even normaal". Zei ik. "Normaal? Normaal? Je bent de laatste tijd jezelf niet. Als we samen zijn dan krijg ik geen hoogte van jou. Komt het door je werk?". Vroeg ze. Ik zuchtte en knikte. Moest ik haar de waarheid vertellen? Maar wat precies? Had ik echt gevoelens voor Assia? Ik wist het zelf ook niet meer. Ja, het kwam door mijn werk. Assia was mijn collega, maar.. ik wist zelf niet wat er speelde. Waarom zou ik Diyana hiermee lastig vallen?

"Ik snap het schatje.. neem dan even vakantie. De zaken die jij behandeld zijn ook zo extreem intensief." Zei ze. Ik keek haar aan en knikte. "Je hebt gelijk." Zei ik. Maar ik wist dondersgoed wat ik moest doen..

Na onze etentje wat toch doorging zette ik Diyana thuis af en reed ik door naar huis. De volgende dag was het maandag en ik zou eerst Assia moeten spreken. Een nacht lang lag ik te woelen en te piekeren hoe ik dit het beste moest oplossen. Assia was een goede collega, haar eerste zaak met Marcel bleef me elke dag nog bij over hoe secuur zij daarin was. De meeste beginners zouden allang hun biezen hebben gepakt en vertrokken zijn. Zij bleef kalm ondanks dat het toch een eerste heftige zaak was. Ik kon haar qua werk niet kwijt, maar op persoonlijk vlak moest ik iets ondernemen. Het zou anders mijn liefdesleven kosten en Diyana was echt mijn alles. Iemand die ik jaren ken, kon ik niet verruilen voor een eendagsvlieg.

Er komt ook nog bij kijken wat ik verder weet. Namelijk het feit dat haar stiefvader de biologische vader van haar broertje is. Haar broertje is dus haar halfbroertje. Ik snapte er zelfs geen snars meer van. Ik heb zelf aan de artsen gevraagd of haar stiefvader aan de pillen, drugs of alcohol is waardoor hij wartaal is gaan uitslaan. Maar nee, alles was schoon. En.. het was ook echt waar. De man is zo toegetakeld dat hij op de IC belandt is. Elke persoon kan er een zaak van maken en het zeker nog winnen ook, maar hij deed amper aangifte. Wist Assia dat haar moeder dit geheim met zich mee droeg? De eindeloze put vol geheimen waarin deze meisje verkeerde was genadeloos. Ik moest het haar vertellen over wat haar stiefvader zei.

Dus aangekomen op kantoor riep ik Jennifer bij me dat ze wat afspraken moest verzetten die ik de ochtend had staan. Jennifer leek de laatste tijd geprikkeld en ergens wist ik me te herinneren dat er iets met haar partner was. Ik schoof haar gedrag daar maar op af. Soms kwam ze laat dan normaal, soms ontweek ze me blik en ga zo maar door.

"Wil je Assia roepen?". Vroeg ik nadat ik me had geïnstalleerd achter het bureau. Ze bleef even staan en knikte lichtjes. Natuurlijk was ik niet vergeten van laatst. Toen ze me letterlijk een traan weg zag pinken bij Assia. Hoe idioot het er ook uit zag, het zou onze samenwerking toch niet moeten verstoren? Behalve dat, ik kende Jennifer langer als vandaag, als er iets was, was ze recht voor z'n raap en kon ze het bij me kwijt.

Vijf minuten later verscheen Assia. Ze had een witte broek aan en een witte blousje waardoor haar lichtbruine kleurtje mooi tot zijn recht kwam. "Je wilde me spreken?". Zei ze. Ik knikte en gebaarde haar de deur dicht te doen. Toen kwam ze recht tegenover me zitten en keek ik in haar grote bruine mooie ogen. Een stem bedaarde me dat ik als de sodemieter professioneel moest zijn. Ik ging verzitten en schraapte mijn keel. "Ik eh.. moet je wat vertellen". Zei ik. Assia keek me aan en werd een beetje rood. "Het is al goed Karim". Zei ze. "Wat?". Zei ik. "Van laatst. Ik zat er ook even mee en vooral omdat.. Jennifer het zag maar echt.. maak je daar niet druk om." Zei ze. Laten vrouwen, mannen ooit uitpraten bedacht ik me.

"Dat is het niet." Zei ik. Assia keek me aan met een serieuze blik en verschoof haar stoel. "Wat is het dan?". Zei ze. "Ik weet niet of het aan mij is om je dit te vertellen. Maar het is iets wat je wel zou moeten weten. Ik voel me nauw betrokken bij je familie door de hele situatie met je.. broertje". Zei ik. Assia keek vreemd. "Het spijt me. Ik had misschien een andere advocaat moeten nemen". Zei ze. Was dat maar zo'n feest bedacht ik me. "Nee.. nee.. je hebt er goed aan gedaan. Ik ben echter daardoor wel achter wat informatie gekomen die.. ik eerlijk gezegd liever niet wilde horen". Zei ik. Assia fronste haar wenkbrauwen. Ik stond op en liep een stukje naar haar toe.

"Wat.. is er dan?". Zei ze. "Je.. broertje. De reden dat, je stiefvader geen aangifte wilde doen is omdat hij beweert dat het zijn zoon is." Zo dat was eruit. Maar ik zal de intense blik van Assia nooit vergeten. "Haar handen trilden en ik hurkte naast haar neer. "Assia.. ik weet natuurlijk niet of dit waar is, alleen een DNA test kan dit uitwijzen". Zei ik erachteraan. Ze schudde haar hoofd. "Dat kan niet Karim. Ik heb gezien hoe hij hem heeft behandeld! Hij behandelde ons als honden! Het is onmogelijk!!". Zei ze

Ik zweeg en wist even niet wat ik moest zeggen. Ze stond op en struikelde bijna over mij heen. "Wacht, wat ga je doen?". Zei ik. Ze keek me aan en huilde. "Ik weet het niet. Ik weet het echt niet meer". Zei ze snikkend. "Ik kan niet meer tegen deze geheimen.. ik kan het gewoon niet Karim". Zei ze snikkend. Ik trok haar naar me toe en ze legde haar hoofd op mijn borstkas. Met een hand aaide ik haar over haar haren.

Terwijl zij verging van ellende en verdriet, verzoop ik letterlijk in liefde..

Het is een feit, ik ben verliefd op Assia.