Zonder Jou.

This is a man's world.

"Walid, ik zweer het je. Ik snap sommige vrouwen niet". Ik stroopte mijn mouwen op zoals ik altijd deed als ik ergens mijn energie in wilde stampen. Dit keer ging het om een paar zaken die echt een deadline hadden. "Bedoel je.. Assia?". Hoorde ik vanachter. "Algemeen". Antwoorde ik. "Wat is nu een bruidsmeisje?". Zei ik oprecht uit intresse. Walid moest lachen, maar na het zien van mijn serieuze blik ging hij zich verzitten en schraapte zijn keel. "Eh.. iemand die continu met het bruidje is ofzo? Ja, ik weet het niet. Zoiets toch?". Zei hij. Ik glimlachte. "Onzin is het, de bruid heeft toch zelf ook handen en hersens om dingen te regelen. Daar heeft ze geen slaaf voor nodig. Het is een wereld die ik niet begrijp, en die ik niet begrijpen wil". Zei ik. Walid knikte en ik keek op mijn telefoon. Drie oproepen gemist van Diyana. Ik wreef over mijn voorhoofd en vandaag hielp het weer niet echt mee. Het was klam en vochtig. Je rook de aarde sterk, het zou gaan regenen.

"Walid, ik handel de rest wel af. Je bent stagiair dus je hebt bepaalde regels waar ik mij aan moet houden". Zei ik. Walid keek op. "Ik wil helpen, die regels kunnen me wat". Zei hij. Ik glimlachte en keek hem aan. Hij leert snel en is erg slim. Walid zou het nog ver schoppen. Ik knikte. "Twee koffie?". Zei hij. "You just read my mind". Antwoorde ik. Zonder aarzelen stond hij op en liep het kantoor uit om koffie te halen. Ik ging weer achter mijn bureau zitten en zou Walid wat brainstorm werk geven. Na drie koffie bekers, en wat uren later stonden we gapend op. Ik was diyana helemaal vergeten terug te bellen. Walid zei gedag en ik belde mijn verloofde op. Ze nam niet op dus wist ik zeker dat ze boos was. Alweer.

Met een zucht vulde ik mijn tas en pakte mijn vest. In de auto begon het te denderen. Ik had gelijk, het regende met bakken uit de hemel. Na een rit van drie kwartier, want ik woonde ver buiten deze stad arriveerde ik thuis en legde mijn spullen gelijk weg. Ik ging eerst douchen en daarna meteen bidden. Iets wat ik altijd moest doen voor alles. Het geloof was voor mij ontzettend belangrijk. Het had niet veel gescheeld of ik was samen één geworden met de straten van de stad. Ik ging met teveel slechte jongens om en deed alles wat God verboden had. Het geloof heeft me uit die zwarte put gehaald en ik bedankte daarvoor door me ook aan de regels te houden.

Ik trok een abaya aan en zag dat mijn telefoon weer overging. Het was diyana. "Waarom nam je niet op. Waarom? Ik belde je zo vaak.. waarom..". Ik hing meteen op. Hier had ik geen zin in. Als er iets is waar ik een hekel aan had was het diva gedrag en mocht dat nu zo'n slechte eigenschap van Diyana zijn. Amper vijf seconden later belde ze weer terug. "Waarom hang je op?". Vroeg ze. "Dat weet je. En je weet ook dat ik het momenteel erg druk heb en daardoor niet opnemen kan toch?". Het was even stil aan de andere kant. "Sorry schatje". Zei ze. "Maakt niks uit, wat doe je?". Zei ik. "Niks boeiends. Mijn ouders zijn vandaag vertrokken naar Marokko. Zullen we.. een paar dagen samen weggaan?". Vroeg ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "We zijn nog niet getrouwd". Zei ik. Ik hoorde haar zuchten. Diyana was vrij opgevoed, deed alles, mocht alles maar daarmee wilde het bij mij niet zeggen dat ik zo wilde leven. Nee, ik had mijn regels en mijn ouderwetse stempel. Een paar dagen weg? Prima, maar lets get married first!