Zonder Jou.

Sorry not sorry.

Haar grote nieuwsgierige ogen keken me alleen maar aan. Ze hieldt haar kopje koffie zo vast alsof het ding bijna uit elkaar zou knallen. Hoe lang zaten we hier? Een klein uurtje? En Assia probeerde via alle omwegen meer informatie uit mij te krijgen over wat haar broertje en ik besproken hadden. Ik was te lang in het vak als advocaat om te zien dat ze dit geintje niet bij mij hoefde te flikken, besefte ze dit zelf dan ook niet? Ik vond het aan de andere kant wel schattig. Ze had een hart naar haar familie toe, maakte zich zorgen. Sterker nog, dat was het enige wat ze überhaupt kende. Zorgen. Opgegroeid met zorgen.

"Ik ga je niks vertellen over Zaki". Zei ik. Haar gezicht liep rood aan en ze beet op haar onderlip. "Ik dacht dat we.. gezellig een kopje koffie gingen drinken." Zei ik vervolgens. En dit zei ik enkel maar om haar reactie te zien. Ze knikte lichtjes en wreef over haar knieën. "Sorry". Zei ze. "Het is goed." Zei ik.

"Nee, dat is het niet. Je.. hebt het nu vast zo moeilijk en wilde je gedachten even opzij zetten en dan kom ik inderdaad vragen stellen over Zaki. Het spijt me". Zei ze.

Ik glimlachte. "Hm gedachten opzij zetten. Ik kan wel iets beters bedenken dan hier koffie drinken". Zei ik. Assia werd nog roder dan ze was en ik keek op. "Nee.. nee! Zo moet je niet denken. Ik had het over iets anders. Shit, ik had het wat anders moeten overbrengen". Zei ik snel. Assia lachte lichtjes en knikte. "Is het.. helemaal over? Tussen jou en Diyana?". Zei ze. Ik keek even weg. "Ander onderwerp?". Zei ik gauw terwijl ik het laatste slokje van mijn espresso op dronk.

"Nee." Hoorde ik ineens. Ik legde mijn kopje weg en keek naar Assia. "Nee.. haha. Ok, je lijkt nu erg op mijn moeder". Zei ik. "Ik meen het. Als je er niet over praat dan blijf je ermee zitten". Zei ze. "Assia, je bent mijn collega, niet mijn psycholoog. En alhoewel jouw ervaring net iets anders was waardeer ik het enorm dat je ernaar vraagt." Zei ik. "Mijn ervaring? Grappig." Zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Soufian komt nooit meer terug. Dat is een grote verschil". Zei ze. Haar woorden klonken iets feller en het kopje in haar handen legde ze snel weg. "Dat weet ik." Zei ik.

Ze keek me aan en snel weer weg. "Je zit nog in de rouw." Zei ik. "Wat.. bedoel je?". Zei ze. Ik knikte naar de ring die ze om had. "Ander onderwerp." Zei ze. Ik keek haar aan en moest glimlachen. "Het is gek". Zei ik. "Wat?". Vroeg ze. "Dit.. ik had liever op het strand willen liggen met mijn vrouw naast mij. Genieten van de zon, zee..". Zei ik. Mijn gedachten gleden uit naar Diyana. Hoe.. hoe kon ze me zo bedonderen. Hoe? Al die tijd..

"Nu zit je hier met mij." Zei ze. Ik moest lachen. "Wees blij". Zei ze ineens. Ik keek op en verbaast. "Hoe bedoel je?". Zei ik. "Wees blij dat je er voor het huwelijk achter bent gekomen. Hoe pijnlijk het ook was." Zei ze. Ik knikte. "Antwoord op je vraag, nee. Er is voor Diyana geen plek meer in mijn leven. En.. voor mijn zogenaamde beste vriend ook niet. Daarmee had ze contact. Kennelijk was hij verliefd op haar. Zij op hem.. ik weet het allemaal niet". Zei ik. Ik wilde er niet over praten, ik was nu eenmaal niet zo'n prater.

"Dat is echt erg. Twee mensen die je vertrouwde." Zei ze. Ik knikte. "Mijn moeder had me al vaker voor beide gewaarschuwd. Met diyana heeft ze nooit echt een klik gehad en met die lafaard met wie ze vreemd ging al helemaal niet. Toch sloeg ik haar advies in de wind." Zei ik. "Niet alle moeders zijn goed". Zei ze. Ik keek haar aan. "Heb je haar nog gesproken?". Vroeg ik. Assia keek vlug weg en het was duidelijke een bittere onderwerp.