"𝐆ł𝐨𝐬 𝐧𝐚𝐝𝐳𝐢𝐞𝐢"

🥀~Rozdział 45~🥀

🥀~Wiadomości~🥀

Perspektywa Aniki

Kiedy w końcu, wylądowaliśmy w naszym miejscu, cieszyłam się, że byłam z tatą, w końcu mogłam spokojnie zasnąć i nie bądź się o niego. Czy jest głodny, czy nikt go nie prześladuje...

Czasami nie zdajemy sobie sprawy, z tego jak dobrze jest mieć blisko siebie rodzinę. Kiedy jesteśmy nacodzień z nią, tak tego nie odczuwamy.

Kiedy zeszłam na sam dół, uśmiechnęłam się i podbiegłam do taty, który razem z wujkiem byli w kuchni.

— Dzień dobry — wyszeptałam, wtulając się w niego. — Nawet nie wiesz jak się ciesze, ze jesteś.

— Ja również si cieszę, mróweczko. Dobrze was widzieć. Czemu tak wcześnie wstałaś? Leć jeszcze do pokoju, późno wczoraj wróciliśmy,na pewno jesteś zmęczona.
Pokręciłam głową i usiadłam obok wujka.

— Zawsze o tej godzinie wstaje, zaraz ci pokaże nasze gospodarstwo — powiedziałam. — Jeśli tylko chcesz.

— Oczywiście, teraz w końcu możemy nadrobić stracony czas. Będę wam pomagać, zaraz postaram się znaleźć pracę — wyznał, po czym lekko się skrzywił. — Jednak zobaczymy jak to się uda, czuję, że nie będzie tak łatwo, ale trzeba być dobrej myśli.

Zawsze wierzyłam, w ro, że wszystko się jakoś ułoży. Najważniejsze, to nigdy nie tracić nadziei na poprawę...

Kiedy zjedliśmy śniadanie i dopilnowałam wujka, żeby wziął potrzebne rzeczy, ruszyliśmy z tatą na gospodarstwo. Jak zawsze wykonywałam swoje czynności, opowiadałam mu śmieszne historyjki oraz nie które rzeczy o zwierzętach. Miło mi było, gdy cały czas mnie słuchał. Brakowało mi tego najbardziej...

— Jestem z ciebie naprawdę dumny, świetnie sobie radziłaś beze mnie. Przepraszam, że mnie nie było w ważnych momentach twojego życia. Wiem, że wiele się zmieniło, jednak wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć — wyznał, gdy usiedliśmy sobie pod wiśnią.

— To, że ciebie nie było fizycznie, to nie znaczy, że nie było ciebie przy mnie. Pamiętaj, że zawsze będziesz moim tatą, nie ważne co się stanie — wyszeptałam. — Ciężko było mi się przyzwyczaić, że ciebie nie ma w domku, ale teraz już jesteś i to się liczy.

Jeszcze chwilę posiedzieliśmy, po czym ruszyliśmy do wujka. Nie chciałam, żeby był sam.

Czasami zdarza się w naszym życiu, rzeczy o których chcielibyśmy zapomnieć raz na zawsze. Niestety tak jest, że niestety złe wspomnienia często do nas wracają. W takich chwilach trzeba pamiętać, że każdy jest wyjątkowy i silny. Chociaż to nie jest takie łatwe...

Gdy weszliśmy do salonu, chciałam coś powiedzieć, ale powstrzymał mnie przy tym włączony telewizor...

Jednak, kiedy zobaczyłam wiadomości w telewizji, czułam jak kręci mi się w głowie. Nie sądziłam, że takie czasy znów wrócą...

***********
Witajcie kochani

Kolejny rozdział dla was. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Przepraszam za błędy. Bardzo bardzo dziękuję za czytanie i dawanie gwiazdeczek ❤️