Multimedia'da Zeynep var :D
Yüsra'nın ağzından;
"Böylece burada bulunan bu on kişi suç ortağı durumundayız.Biz bundan sonra her başımız derde girdiğinde birbirimizi kurtaracak kişileriz."
Babam yarım sattir bize aile olduğumuzdan bahsederken sıkılmaya başladığımı hissettim.Sürekli aynı şeyleri dinlemekten gına gelmişti.Masanın üzerine çıkıp ağlayarak babama 'artık bitir'diye yalvarmak istiyordum.Normalde çok konuşmasada bu konularda susmayı bilmiyordu.Suyundan bir yudum alınca tekrar konuşmaya başladı.
"Yeri gelicek siz beyleri koruyacaksınız kızlar,yeri gelicek erkekler kızları koruyacak.Hedeflerimde yanımda durmanızı istiyorum"diyerek gözlerini hepimizin arasında gezdirdi.
Mert "Hedefin?"diyerek tek kaşını kaldırdığında ona alıcı gözüyle bakmayı keserek gözlerimi merakla babama çevirdim.Benimle yeni tanışmış sayılırdı denilecek kadar az konuşmuştuk.
Ama benim çevremdeki insanlara güvenmesi saçmaydı.Onlarla bir samimiyetleri yoktu ve sorgulama gereği duymadan sırlarını anlatıyordu.Tabikide kızların başka birine anlatacağından bahsetmiyordum,sadece bu kadar önemli olan sırları neden bize anlatıyordu ki?
Babam omuz silkerek "Biraz uzun bir konu,sonra konuşuruz."diyerek arkasın yaslandığında Mert gözlerini devirdi.Babama bile kibarlık yapamıyordu.Herkes tarafından kaba görünsede ben onun bu harketlerini kaba görmüyordum.O başkasının yanında değişmeyi sevmiyordu,herkese aynı davranıyor ve kimseden çekinmeden kendi gibi hareket ediyordu.O Mert Kalkan'dı.Başka biri olmamak için her zaman adını hatırlatarak davranıyor ve herkesi kendine hayran bırakıyordu.
Gözlerimi ondan zorlukla ayırdım ve irislerimi uzun zamandır görmediğim,ama şuan karşımda oturan babama çevirdim. "Betül seninle bir şey konuşmam gerek"dedikten sonra koltuktan kalktı ve bahçeye çıktılar.Annem "Ben size güzel bir yemek yapayım"diyerek mutfağa doğru ilerledi.Koltukta bağdaş kurarak karşımda etrafa bakan kaslı gruba göz gezdirdim.Ben bunlarla nasıl dost olabilirdim ki?
Karşımda oturan tiplemeler kavonoza saklanılması gereken tiplerdi.Barlarda ve pis kokan sokakta harcanıyorlardı.Ben erkek olsam ve bunlar kadar yakışıklı olsam ilk işim mankenliğe başvurarak zengin olmak olurdu.Bunlar yaşamın değerini bilmiyorlar sonrada hayattan zevk alamıyoruz diyen düşünce yoksunu insanlardı.Evet fazla ezmiştim.Tamam çok ezmiştim,kabul ediyordum.Bu yüzden sözlerimi geri alarak cümlemi toparlamaya çalıştım.
'Bunlar hayatta onlara verilen şeylerin değerini bilmiyorlar,sonrada nankörlük yaparak sahip olamadıklarını sayıyorlardı.Ama sonuç olarak fazla akıllılardı'
Kurduğum cümlemi beğendimde arkama yaslanarak boş boş oturdum.Sonra boş oturmanın boş olduğunu düşünerek ayağı kalktım.Boş durduğum an hemen kendim ile konuşuyordum.Bazen aynanın karşısına geçerek 'Al abi bi Snikers ye!'dediğim günleri hatırlıyordum.Gözlerimi devirerek odama çıktım.Nedense burayı hemen sahiplenmiştim.Böyle bir odam olsaydı odamdan çıkmaz sürekli uyurdum.
Odama girerek valizimi kenara yerleştirdim.Dolabın kapağını açarak eşyalarımı yerleştirmeye başladım.Bu evin etrafına onlarca güvenlik olduğunu söylemişti babam.Ben hiçbirini göremiyormuşum,çünkü eğer gürürsem onları oraya koymasının bir anlamı kalmazmış.Ne yani bizi öldürdükten sonra mı kurtarmaya geleceklerdi?
Gözlerimi devirdim.Gerçekten nasıl oluyorda göremiyordum bende bilmiyordum.Belkide babam şaka yapmıştı.Hiç belli olmazdı.Bizi öğrendiler diye buraya gelmemizin saçmalığına ne demeli?
