Girmiş olduğum bu bitmeyen yolda takılmış olduğum engel,ilk defa bana acı çektirmek yerine,hayata tutunabilmek için bir dal uzatmıştı. Ruhumun yukarı çekileceği o saniyeler içerisinde anlamıştım tamamen karanlık olmaktan kendimi koruduğumu. Öylesine acı çekiyordum ki,hepsinin bir anda bedenimden yok olması,bünyemin üzerine çöken o kara bulutların ani bir hızla yok olmasına neden olmuştu.
Gözlerimi kapatarak kendimi uçurumun kenarından özgürce atmak istemiştim. Mutluluktan intihar etmek,o mutluluk ile son nefesimi vermek istemiştim.
Ona yapmış olduğum bütün acımasızlıklara,bütün pisliklere rağmen bana böyle güzel bakan gözlere ihtiyaç duyduğumu nasıl anlayamazdım. Onun bu fani dünyadan toz olup uçtuğunda,nasıl kalbime bırakacağı o derin yaraların bilincine varmazdım.
Kirpiklerimi,yaşadığım bu gerçeğin şaşkınlığı ile kırpıştırırken,titreyen dizlerim,hala bu gerçeğe inanamıyordu. Onun ölümüne öylesine inanmıştım ki,gözlerim birdaha onu görmeyecek,kulaklarımın bir daha onun sesini duyamayacağından emin olacak kadar güvenmiştim varlığının bu dünyadan silinişine.
Gözlerimden yaşlar akıyor,buna rağmen boş gözlerle ona bakarak mesafemi korumaya çalışıyordum. Sadece yaşıyor olduğunu bilmek önemli gelmişti. Dudaklarım aralanırken,omzumun üzerinden o mükemmel adama baktım.
Beni bütün vicdan azabından koruyan,içimde barındırdığım o lanet hislerin önüne koca bir engel koyan Kalkan'ım. Beni dış belalardan koruduğu yetmiyormuş gibi,içine taş basarak kendi istediği şeylerin önüne sırf benim için koca bir engel koyan Kalkan'ım.
"Bunu neden yaptın?"dedim soğuk sesimle. Turuncu gözleri kısılmış,bakışları benden uzaklaşmıştı. "Hangi yaptığımdan bahsediyorsun?"
Öfke,dudaklarıma keskin bir zehir bıraktı ve kalbimin hızla çarptığını hissettim. İçime atılan o küçük ateş parçasının,tetiğe çekildiği andan beri bedenimde beslendiğini biliyor olmasına rağmen,gözlerinin önünde eriyor olmama rağmen nasıl onu kurtardığını saklıyor olabilirdi?
"Neden onun yaşadığını bana söylemedin?"
Turuncu gözlerine çöken bulutlar,başına yere eğdiği saniyeler içerisinde yok oldu. Merak içimi sarmış,ondan bir cevap bekliyordum. Benim kötülüğümü düşünerek birşey yapacağını zannetmiyordum. Onun yapmış olduğu her hareket beni düşünerekti ama bunun kendimce bir sebebini bulamıyordum. Bana yardım etmeliydi.
"Sen gelene kadar uyuyordu. Boş yere umutlanmanı istemedim. "
Ona bir kere daha aşık olurken,gözlerim dolmuştu. Beni böylesine düşünen bir adamı üzmek,onunla ters düşmek istemiyordum. Dudaklarım titrerken,kıvrıldığını hissettim. O ise boş gözlerini Malik'e çevirmemeye çalışıyordu.
Ona yavaşça yaklaşırken,yüzümü ağlamamak için buruşturdum. Gözlerimin içinin gülüyor olduğunu biliyordum ama gözlerimden akan yaşların bir açıklaması olamazdı. Sadece bazen hayatım boyunca bütün yaşadıklarımın bir lanet olduğunu düşünürken,onun gibi bir adamın varlığını unuttuğum için üzülüyordum. Bencil bir kız olmaktan gurur duymuyor olsamda,onun varlığının değerini bilmediğim bir saniye bile yoktu.
"Neden ondan nefret ediyor olmana rağmen,onun ölmesini deli gibi istiyor olmana rağmen hayata döndürmeye çalıştın?"
Mert'in çenesi kısılırken,buna cevap vermek istemediğini biliyordum ama gözleri herşeyi kanıtlıyor gibiydi. Bakışlarını çığlıklar içerisinde çare arayan bir kadın gibi kaçırırken,bu sorumdan kaçmak istiyordu.
