Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Verspreking

'Ze slaapt', met een zucht laat hij zich in een stoel zakken, 'eindelijk'. 'Fijn', Marion zet een glas whisky voor hem neer. 'Dank je', in één teug slaat hij de drank achterover. 'De ontvoerders?', 'ze worden nog steeds verhoord', ze schenkt nog een laagje alcohol in zijn glas, 'Romeo vertelde dat ze de kaken stijf op elkaar houden'. Hij wrijft vermoeid over zijn gezicht. 156 uur. Zo lang is Eva vermist geweest. Zesenhalve dag. En in die tijd heeft hij amper geslapen, amper gegeten, amper adem kunnen halen. Hij kan niet wachten om straks bij haar te kruipen. Haar weer in zijn armen te hebben. Samen te slapen in hun bed. Maar eerst wil hij van Marion horen hoe ze haar hebben aangetroffen. Want terwijl hij net over de grens in Duitsland een boerderij binnenviel waar ze mogelijk vastgehouden werd, vonden zijn collega's haar in een verlaten winkelpand net buiten Maastricht. 'Als ze morgen nog niet praten, zal ik ze wel eens een bezoekje brengen', grimast hij, 'na wat ze haar hebben aangedaan is dat het minste wat ik kan doen'. 'Niks daarvan', ze zet hem een bord pasta voor, 'jij blijft hier. Bij Eva. Romeo en ik zorgen wel dat alles op het bureau goed verloopt'. 'Wat hebben ze met haar gedaan, Mar?', hij kijkt moeilijk naar het bord pasta en besluit zijn glas nogmaals aan zijn mond te zetten. De agente schudt haar hoofd, 'ik weet het niet Wolfs, ze heeft niet veel gezegd. Alleen naar jou gevraagd'. 'Ze is bont en blauw, ze houdt geen eten binnen, ze kan niet slapen... Het is dat de artsen zeggen dat ze niet misbruikt is, anders...', hij balt zijn vuisten. 'Ze is in shock, Wolfs. Ze werd vastgebonden vastgehouden op een stoel in een ijskoude ruimte. Ze is geslagen, geschopt...', ze stopt met praten als ze hem zijn tranen ziet wegslikken. 'Toch is ze nog zichzelf. Zo ontzettend eigenwijs', hij glimlacht flauwtjes, 'ze weigert alle medicatie. Geen pijnstillers, geen slaappillen. Niks'. 'Logisch', antwoordt ze gedachteloos en met haar mond vol pasta, 'met dat kindje in haar buik'. 'Wat!?', hij laat de lepel die hij zojuist had opgepakt uit zijn hand vallen en kijkt haar met grote ogen aan. 'Oh...', ze slaat haar hand voor haar mond. 'Kindje?', 'sorry Wolfs', haar wangen kleuren rood, 'ik met mijn grote mond'. 'Is Eva zwanger?', ze knikt. 'Hoe...', sprakeloos haalt hij een hand door zijn haar. 'De arts in het ziekenhuis vertelde het haar, net voor je kwam, maar ze leek het al te weten. Ik ging ervan uit dat jij...', ze knikt in zijn richting. Hij schudt zijn hoofd, 'ik wist het niet'. Er valt een stilte en smakeloos kauwt hij op de pasta. Na enkele minuten stilte kan Marion het niet meer aanzien. 'Wolfs...', 'weet je het zeker?', met moeite slikt hij een hap door. Ze knikt. 'Ik...', 'Floris?', hij draait zich om en ziet zijn vriendin onderaan de trap staan. Hij ziet dat ze moeite heeft om overeind te blijven en snelt naar haar toe. 'Eef', hij neemt haar in zijn armen en begeleidt haar naar een stoel. 'Gaat het?', Marion zet een glas water voor haar neus. Ze knikt kleintjes. 'Wil je wat eten? Drinken?', 'thee', glimlacht ze flauwtjes. Marion staat weer op terwijl Wolfs haar handen in de zijne neemt, 'zal ik een soepje voor je maken?'. Ze schudt haar hoofd, 'kom je bij me liggen, zo?'. Hij knikt. 'Gaan jullie maar', Marion legt een hand op Wolfs' schouder, 'dan breng ik je thee zo naar boven'. 'Dank je wel, Marion', hij staat op en helpt Eva overeind. Met zijn arm stevig om haar middel helpt hij haar naar boven.

'Waar hadden jij en Marion het over toen ik beneden kwam?', Eva heeft een uurtje geslapen, maar is weer wakker geschrokken van een nare droom. Hij zucht zachtjes en laat zijn vinger over haar wang gaan. Hij wil haar de kans geven om er zelf over te beginnen, al voelt het ook niet goed om te verbergen dat hij weet van haar zwangerschap. 'Wolfs?', 'sorry, lief', hij drukt zijn lippen op de hare en streelt een pluk haar achter haar oor. 'Wat is er?', indringend kijkt ze hem aan. 'Marion... Ze versprak zich', 'over wat?', 'over wat de arts zei, in het ziekenhuis vanmiddag', ze slaat haar ogen neer. 'Wolfs, ik...', 'sssh', hij trekt haar dicht tegen zich aan, 'je hoeft het niet uit te leggen. Niet nu'. 'Ik weet het pas een week', mompelt ze, 'ik wilde het je gelijk vertellen, maar...'. Ze barst in tranen uit. 'Oh schatje toch', hij kust haar voorhoofd en trekt haar zo mogelijk nog dichter tegen zich aan, 'het is oké, rustig maar. Het komt goed, je bent veilig'. 'Ik ben zwanger, Floris', ze lijkt het zelf nog niet helemaal te beseffen. 'We krijgen een kindje', liefdevol kust hij haar, 'we worden een gezinnetje, liefje'. Ze haalt diep adem en sluit haar ogen. Eindelijk voelt hij haar een beetje ontspannen. 'Lekker slapen, lieve Eef', fluistert hij, 'ik hou van je'.