Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Oogcontact (3)

'Wolfs', als hij de auto uit wil stappen voelt hij een hand op zijn schouder, 'doe haar geen pijn'. Even weet hij niet wat hij hiervan moet denken. Hij heeft Eva pas een keer ontmoet. De vrouw is echter bloedserieus. 'Ze lijkt soms hard en gevoelloos, maar ze heeft een prachtige ziel en een hart van goud'. Hij knikt, 'ze is bijzonder', weet hij. Marion glimlacht flauwtjes, 'dat is ze zeker'. Enigszins gerustgesteld haalt ze haar hand van zijn schouder. Hij stapt uit en loopt naar het afgezette gebied. Al snel ziet hij haar bij het riviertje staan. Ze zwaait met haar zakmes en lijkt volledig in haar element. Er verschijnt een kleine glimlach rond zijn mond, wat een moordvrouw. Hij moet grinniken om de dubbelzinnigheid van zijn woordkeuze. 'Van Dongen, volgens mij is je nieuwe partner er', hij schrikt op uit zijn gedachten en ziet hoe de jonge rechercheur zich omdraait. Heel even lijkt ze te schrikken, maar al snel is er geen spoortje emotie meer van haar gezicht te lezen. Met ferme passen loopt ze naar het bruggetje. Ze negeert zijn uitgestoken hand en klimt handig over de houten balustrade. 'Van Dongen', ze steekt haar hand uit en kijkt hem ijskoud aan. 'W-wolfs', stottert hij. Haar hand is alweer uit de zijne gegleden terwijl hij nog wat knullig met uitgestoken arm op het bruggetje staat. 'Kom je nog? Of moet ik het in mijn eentje oplossen', roept ze voor ze in de auto stapt. De man die haar zojuist op zijn aanwezigheid gewezen had, staat inmiddels naast hem op het bruggetje. 'Ik zou maar opschieten als ik jou was', hij geeft hem een vriendschappelijke klap op de schouder, 'en eh... Gecondoleerd hè, jongen. Van Dongen is er niet eentje om zonder handschoentjes vast te pakken'. Hij slikt en draait zich om. 'Wolfs!', hoort hij haar gefrustreerd mopperen. De man knikt in de richting van de vrouw en snel loopt hij naar de draaiende auto. Nog voor hij zijn portier heeft dicht kunnen doen, drukt ze het gaspedaal al in. De toon is gezet.

'Eva, ik... Eh...', ze eten een broodje op het Vrijthof. Heel de morgen hebben ze amper met elkaar gesproken. Elke keer als hij iets wil vragen of zeggen onderbreekt ze hem. Zij heeft de leiding over het onderzoek, dat is wel duidelijk. Vragend kijkt ze hem aan. 'Vrijdagavond...', mompelt hij. 'Het was een fout, Wolfs', ze wendt haar blik af. Hij slikt. Nog nooit heeft hij zich zo verloren gevoeld in de aanwezigheid van een vrouw. Normaal staat hij zijn mannetje wel. Is hij degene die het hart van de ander breekt, maar nu... Ik ken haar amper, doe normaal man! 'Oh...', fluistert hij. Ze kijkt opzij en ziet weer diezelfde pijn in zijn ogen. De pijn in die prachtige hemelsblauwe kijkers, die haar die vrijdag ook al zo diep raakte. 'Sorry...', haar blik verzacht. 'Ik bedoel...', ze zucht diep en slaat haar ogen ten hemel, 'dat is vast wat je wilde zeggen. Dat vrijdagavond een fout was'. Verbaasd kijkt hij haar aan. 'Niet?', haar stem klinkt breekbaar. Hij schudt zijn hoofd, 'niet van mijn kant, in ieder geval'. 'Oh...', is het nu haar beurt om sprakeloos te zijn. 'Maar je kent me amper', hij haalt zijn schouders op. 'Jij mij toch ook', ze knikt. Een tijdje staren ze voor zich uit. Plots merkt hij een verandering in haar houding. 'Het kan niet', de strakke blik is weer terug. 'Wat niet?', hij trekt een wenkbrauw op. 'Dit', ze knikt naar hem, 'vrijdagavond. Seks. Wij'. Hij slikt, maar gaat toch schoorvoetend akkoord, 'het kan niet'. 'Nee...', ze sluit haar ogen, 'het kan niet'. 'Eva?', op het moment dat haar ogen de zijne ontmoeten gaat het fout. Voor ze het weet drukt ze haar lippen op de zijne. Geschrokken trekt hij zijn hoofd terug. 'Sorry...', ze wendt haar blik af. Hij schudt zijn hoofd en teder legt hij zijn vingers onder haar kin. 'Het kan niet', voorzichtig draait hij haar gezicht richting het zijne, 'maar ik wil het wel'. Doordringend kijkt hij haar aan. 'Ik ook', ze bijt verlegen op haar lip. Een waterige glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Je bent prachtig', zachtjes kust hij haar perfecte lippen.