Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Liefde, lust en linguine (4)

'Jullie hebben wát gedaan!?', 'u laat zich leiden door emoties', 'pardon!?', woest gooi ik het dossier op het bureau van Mechels. De Italiaanse vrouw haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Haar arrogantie stuit me tegen de borst. Ze dacht dat ze Eva wel even om haar vinger zou kunnen winden, dat ze van alles los zou laten over Boesmeer tijdens hun etentjes, maar ze zat er natuurlijk volledig naast. Eva praat niet over haar gevoelens, zeker niet met zo'n tuttebel. 'Dit heeft niets met emoties te maken, dit heeft te maken met vertrouwen. Ik wil dat jullie ermee stoppen!', 'wat 'n onzin, meneer Wolfs, u laat zich leiden door uw gevoelens voor uw partner', 'jij arro...'. Voor ik haar verbaal kan aanvliegen, onderbreekt Mechels me, 'mevrouw Arletti, zo is het wel genoeg'. 'Het ligt gevoelig, dat begrijp ik', ik bal mijn handen tot vuisten als ik de valse glimlach op het gezicht van de brunette zie, 'maar ik ga ervan uit dat jullie professioneel genoeg zijn om in te zien dat er niets anders opzit dan voorlopig mee te luisteren met de gesprekken tussen Eva en Davide Ferrara'. Radeloos kijk ik naar mijn chef, maar aan haar blik te zien gaat ze mee in de redenatie van Sophia. 'Dit kunt u toch niet toestaan, het gaat om Eva, Frieda', ik moet haar ervan overtuigen dat dit moet stoppen. 'Het is nou eenmaal niet anders, Wolfs, we kunnen geen enkel risico nemen', mijn chef kijkt me streng aan. 'Risico?', gefrustreerd haal ik mijn handen door mijn haren, 'risico!? Sinds wanneer is Eva een risico? Ze is mijn partner! Ik leg bijna dagelijks mijn leven in haar handen, ik vertrouw haar blind!'. 'Dat is misschien juist het probleem', Sophia tikt met haar vinger op het dossier op het bureau, 'Eva heeft het regelmatig over haar werk bij David Boesmeer, en ook over u, meneer Wolfs. Zij is het lek'.

***

'Ho', met haar jasje in haar hand botst ze tegen me op, 'waar ga je heen?'. 'Lunchen', 'oh, wacht even dan, dan ga ik mee', misschien kan ik niet voorkomen dat ze wordt afgeluisterd, maar zo kan ik haar tenminste nog een beetje beschermen. 'Wolfs...', 'wat?', met opgetrokken wenkbrauw probeer ik zo onschuldig mogelijk te kijken. 'Ik ga lunchen met Sophia', 'dan ga ik gezellig mee', met een flauwe glimlach probeer ik haar te overtuigen, 'het is werk'. Verslagen haal ik een hand door mijn haar, 'oké, prima, wat jij wil. Ik zie je straks'. 'Wolfs, wat doe je nou moeilijk?', zuchtend slaat ze haar armen over elkaar. 'Kom', ik vouw mijn hand om haar pols en trek haar mee de kantoortuin door, de trap af, naar de kluisjes. 'Jezus man', met een snauw rukt ze zich los als we eenmaal buiten gehoorsafstand van collega's zijn, 'wat heb jij?'. 'Zie je het dan niet?', 'wat?', 'dat ze niet te vertrouwen is!'. 'Ach wat een onzin Wolfs', met ogen die vuurspuwen kijkt ze me aan, 'jij bent gewoon jaloers'. 'Eva, alsjeblieft', ik laat mijn duim over haar wang glijden, maar ze wendt haar blik af. 'Ze luistert je af, Eef!', wanhopig kijk ik haar aan. 'Je bent gek, Wolfs', kil kijkt ze me aan voor ze me de rug toekeert, 'knettergek'. Met een knal komt mijn vuist in aanraking met de kluisjes, 'verdomme!'.