Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Kindermenu 2.0

'Het is goed afgelopen, Frank, laat het rusten', Wolfs zet een glas water neer voor zijn vriend. 'Daar gaat het niet om, Floris', hij neemt nog een slok wijn, 'ze had het risico niet mogen nemen'. Wolfs zucht diep. Ja, het was niet slim van zijn partner om alleen naar Dr. Tiedemann te gaan, maar ze heeft de aanval van de kannibaal overleefd en ze is oké. Het was kantje boord, maar ze zijn allebei oké. Eva en de baby. 'Ze denkt alleen maar aan zichzelf, ze is zo ontzettend ego-'. 'Eef!', Wolfs staat zo snel op, dat zijn stoel naar achter valt, 'Eva!'. Hij rent naar zijn beste vriendin die met haar armen om haar buik geklampt de trap afstrompelt terwijl het bloed langs haar benen naar beneden sijpelt. 'Wolfs', snikt Eva zachtjes, 'het is niet goed'. Hij legt zijn handen op haar gezicht, 'het komt allemaal goed, lieverd. We gaan naar het ziekenhuis'. 'Godverdomme, Eva!', terwijl Wolfs Eva handig optilt, staat Frank wankelend op, 'je hebt het voor elkaar hoor! Je hebt onze baby vermoord!'. Als blikken konden doden, zou Frank nu morsdood geweest zijn. En in elke andere situatie had Wolfs hem een flinke klap verkocht. Maar daar is nu geen tijd voor. Nu is enkel Eva belangrijk. Eva en haar ongeboren kindje.

'En?', zodra de dokter haar kamer uitstapt, schiet hij haar aan. 'Mevrouw is enorm geschrokken, maar oké', Wolfs voelt zijn borst wat ontkrampen. 'En de baby?', 'voor zover we kunnen zien is de baby ook gezond', een opgeluchte lach ontsnapt uit zijn mond. 'De bloeding lijkt een gesprongen bloedvaatje in de baarmoedermond te zijn', legt de arts uit, 'kan komen door de stress, maar voor de zekerheid houden we mevrouw vannacht nog even hier'. 'Mag ik naar haar toe?', de vrouw knikt vriendelijk. 'Dank u wel', hij schudt snel haar hand en loopt dan de kamer in. 'Wolfs...', mompelt ze zachtjes, terwijl er een kleine glimlach op haar spierwitte gezicht verschijnt. 'Hey lieverd', hij pakt een stoel en gaat bij haar bed zitten. 'Hoe voel je je?', hij neemt haar hand in de zijne en als vanzelf vervlechten hun vingers zich met elkaar. Ze haalt haar schouders op, 'het gaat wel. Ik moet hier blijven, vannacht'. 'Ik hoorde het', zachtjes streelt hij over haar hand, 'als je wilt, blijf ik bij je'. 'Nee joh', ze slaat haar ogen neer, 'dat hoeft niet'. 'Het is echt geen probleem, Eef', 'je kunt op jouw leeftijd toch niet een hele nacht in een stoel doorbrengen', grinnikt ze, 'dan moeten ze jou opnemen morgen'. 'Dat zal wel meevallen', grijnst hij flauwtjes.

'Heb je al wat van Frank gehoord?', hij geeft haar het bekertje thee en de stroopwafel die hij uit het apparaat in de hal heeft gehaald. Ze bijt op haar lip en schudt haar hoofd. 'Klootzak', hij zegt het bijna geruisloos, maar Eva kent haar partner goed genoeg om precies te horen wat hij zegt. 'Wolfs...', ietwat onzeker steekt ze haar hand naar hem uit. 'Sorry', mompelt hij terwijl hij haar hand vastpakt, 'ik... hij doet alsof jij expres jezelf en jullie kind in gevaar hebt gebracht. Het maakt me zo ontzettend boos'. 'Dat weet ik', ze knijpt zachtjes in zijn hand. 'Hij behandelt je zo disrespectvol, Eef', gefrustreerd haalt hij een hand door zijn haar, 'hij...'. 'Wolfs', ze legt haar hand op zijn wang en als zijn ogen de hare vangen, wordt hij gelijk een stuk rustiger. Heel even lijken ze in elkaars ogen te verdrinken, maar dan voelt Eva de knoop in haar maag weer, die ze al sinds vanmiddag voelt. Ze laat haar hand van zijn wang glijden en slaat haar ogen neer.  'Ik moet je iets vertellen', fluistert ze. 'Hé', hij legt zijn vinger onder haar kin en tilt haar gezicht voorzichtig op, 'je kunt me alles vertellen'. 'Ik... Vandaag...', ze haalt een keer diep adem en sluit kort haar ogen. 'Eva?', ongerust kijkt hij haar aan, 'wat is er aan de hand?'. Ze slikt en een traan ontsnapt uit haar ooghoek, 'ik ben niet zwanger van Frank'. Niet-begrijpend kijkt hij haar aan, 'hoe bedoel je?'. 'Toen ik vanmiddag werd geholpen op de eerste hulp, heb ik mijn eerste echo gehad', ze durft hem amper aan te kijken. 'Je eerste echo?', verbaasd kijkt hij haar aan, 'dat had toch al veel eerder gemoeten?'. 'Eigenlijk wel...', ze zucht nog eens, 'ik stelde het uit, omdat...'. 'Omdat wat?', vraagt Wolfs. Ze zucht nog eens diep en probeert haar tranen weg te knipperen. 'Omdat het in Amsterdam is gebeurd, Wolfs', het is even stil. 'Wolfs?', voorzichtig kijkt ze hem aan. 'Je bedoelt...', zijn ogen zijn groot en zijn wenkbrauwen zitten bijna tegen het plafond. Ze knikt kleintjes. Hun nacht samen nadat Wolfs' undercover avontuur goed was afgelopen heeft geresulteerd in een liefdesbaby die nu al 14 weken lang in haar buik groeit. 'Die ene keer?', ze knikt nog eens. 'Oh, Eef', hij neemt haar gezicht in zijn handen, 'we worden papa en mama'. 'Als je niet wi-', 'Eva, nee', hij schudt zijn hoofd, 'dit is alles wat ik wil'. Langzaam verdwijnt de frons van haar gezicht en spiegelt haar glimlach die van haar partner. 'We worden papa en mama', glimlacht ze flauwtjes. Zachtjes veegt hij de laatste traan van haar wang, 'ik hou van je, Eef'.