Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Ander (2)

'Ik weet het niet, Fleur', hij zucht, 'Eva is ziek, ik wil na het werk eigenlijk even bij haar gaan kijken'. Marion kijkt met opgetrokken wenkbrauw naar de man die al vijf minuten met zijn dochter aan het discussiëren is. 'Is Eva ziek?', vraagt ze, als hij eindelijk heeft opgehangen. Zonder haar aan te kijken haalt hij zijn schouders op, 'ze neemt niet voor niets een vrije dag op'. 'Ze leek me niet erg ziek, toen ik net in De Ponti was', hij draait zich met een ruk om. 'Je was net in De Ponti?', ze knikt en kijkt hem geïntrigeerd aan. Als ze haar blik afwendt en verder gaat met het zetten van koffie, staat hij op en loopt hij naar haar toe. 'Marion', hij neemt de kop koffie uit haar handen, 'heb je Eva gezien?'. 'Ja, dat zeg ik toch', verbaasd kijkt ze hem aan. 'Hoe is het met haar?', ze schrikt een beetje van de wanhoop in zijn stem. 'Wat is er aan de hand, Wolfs. Je hebt haar vanmorgen toch zeker nog gezien?', hij haalt zenuwachtig een hand door zijn haar. 'Ik, eh...', nerveus draait hij van haar weg. 'Wolfs?', bezorgd pakt ze zijn arm beet, 'wat is er gebeurd?'. Hij wrijft met zijn handen over zijn gezicht en kijkt haar dan doordringend aan, 'ik heb haar gezegd dat ik van haar hou'. Zijn collega knort zachtjes, 'sorry', mompelt ze als ze zijn verwarde blik ontmoet. 'Maar wat is nou het probleem, Wolfs? Dat weet ze toch al lang?', ze moet haar best doen niet in de lach te schieten. 'Het is niet grappig, Marion', woest geeft hij een klap tegen de wand waar ze tegenaan staat, 'ik ben haar kwijt'. 'Wat een onzin, Floris Wolfs', haar priemende vinger tikt tegen zijn borst, 'verman je!'. 'Ik kan niet zonder haar, Marion' zijn woede is als sneeuw voor de zon verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een zeldzame kwetsbaarheid, 'wat moet ik nou?'. Zijn handen die als een kommetje om zijn neus zijn gevouwen, laat hij hopeloos naar beneden zakken. 'Het zal wel meevallen, toch', ze klopt wat ongemakkelijk op zijn schouder. Hij schudt zijn hoofd, zij rolt met haar ogen. Ze heeft medelijden met de man, maar snapt niet dat hij zo blind is. Dat hij niet ziet dat Eva net zo gek op hem is, als hij op haar. Ze wrijft zachtjes over zijn rug, 'ga jij nou maar naar Fleur straks, dan zal ik eens met Eva gaan praten'.

'Fleur?', hij zucht en duwt de deur verder open. Zijn dochter heeft hem gevraagd om gelijk uit zijn werk te komen, maar nu hij er is, doet ze niet open. 'Hallo? Fleur?', hij loopt via het halletje de woonkamer in. 'Ben je in de keuken?', hij hoort het gerammel van potten en pannen. 'Fleur, geef eens antwoord', hij steekt zijn hoofd om de deur van de keuken. 'Oh, hé', als de schaars geklede vrouw zich omdraait, valt zijn mond open, 'ben je er al'. 'Eef, ik... Wat...', stamelt hij. 'Je bent vroeg', zonder te verblikken of verblozen schuift ze de schaal in de oven, waardoor hij enorm goed zicht heeft op haar nauwelijks bedekte billen. 'Ik, eh...', nog steeds heeft hij zijn stem niet teruggevonden. 'Zal ik even praten?', ze gaat met haar benen kruislings op de reeds gedekte tafel zitten, 'dat had ik gisteren namelijk al moeten doen'. Zijn wangen kleuren rood en hij kan niet anders doen dan knikken. Ze vouwt haar handen in elkaar en staart naar haar draaiende duimen, 'ik ben inderdaad verliefd', mompelt ze. 'Maar er is geen ander', verlegen kijkt ze op, 'jij bent de enige, Floris Wolfs'. 'Eef...', hij stapt op haar af, net op tijd legt hij zijn hand op haar wang om de traan die uit haar oog ontsnapt op te kunnen vangen. 'Eva, ik...', ze schudt haar hoofd, 'ik was nog niet klaar'. Ze bijt op haar lip, 'ik hou ook van jou, Wolfs. Ik wil jou. Alleen jou'. Hij kan zich niet langer inhouden en schiet naar voren. Wild ontmoeten zijn lippen de hare. Hij proeft haar tranen op zijn tong en intensiveert de zoen. Net als hij denkt dat ze zich zal verliezen in zijn zoen, duwt ze hem een stukje van zich af. Geschrokken kijkt hij haar aan. Terwijl ze met haar vinger over zijn lip gaat, glijdt ze van de tafel. Ze loopt naar de deur en knoopt haar schort los. Ze gooit het ding in zijn richting, waardoor ze nu in enkel haar lingerie voor hem staat. Vastgenageld aan de grond kijkt hij recht in de ogen, 'je bent zo mooi, Eef'. Met een kleine glimlach stapt ze op hem af. 'Ja?', ondeugend bijt ze op haar lip. Voorzichtig knikt hij, terwijl hij zijn hand over haar wang laat glijden. 'Kom', speels trekt ze wat aan zijn revers, 'we hebben best nog even tijd voor een voor een voorgerechtje'. Ademloos laat hij zich door haar naar de slaapkamer leiden. Gebeurt dit echt?