Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

... bedankt! (2)

'Kijk eens', hij zet een beker dampende thee voor haar neus en laat zijn hand via haar nek naar haar schouder glijden, waar hij zachtjes in knijpt. 'Dank je wel, Wolfs', ze glimlacht kleintjes en kijkt hem kort aan. 'Frank zal zo wel naar beneden komen', hij probeert haar gerust te stellen, 'hij blijft nooit lang boos op je'. Ze haalt haar schouders op en klemt haar handen stevig om de warme mok. 'Toch?', vraagt hij haar, al ze een poosje stil blijft. Een tijdlang staart hij haar aan, maar ze doet al het mogelijke zijn blik te ontwijken. Na een diepe zucht, besluit hij nog één poging te wagen. 'Wat is er gebeurd, Eva?', 'ik wil het er niet over hebben, Wolfs', ze zucht diep en neemt een slokje van haar thee. 'Praat met me, Eef. Ik wil je alleen maar helpen', hij reikt naar haar hand, 'ik zie je niet graag zo'. Als ze zijn bezorgde, liefdevolle blik vangt, voelt ze het bloed naar haar wangen stromen. 'Hoe?', ze vraagt naar de bekende weg. Ze weet dat haar relatie met Frank hen beide pijn doet. 'Zo verdrietig, zo ongelukkig...', zachtjes streelt hij met zijn duim over haar vingers, 'je verdient zoveel meer, Eef'. 'Frank is goed voor me', zegt ze, ook al weet ze best dat dat niet is wat hij bedoelt. 'Natuurlijk. Dat ontken ik ook niet. Hij is geweldig. Waarschijnlijk beter voor je dan...', hij valt even stil. 'Dan wie, Wolfs?', ze verstrengelt haar vingers met de zijne en kijkt hem vragend aan. 'Laat maar...', hij laat zijn hand uit de hare glijden en maakt aanstalten de keuken uit te lopen. De breekbaarheid in zijn stem zorgt ervoor dat er een knop omgaat in Eva's hoofd. Ze heeft Frank al pijn gedaan vandaag en ze wil Wolfs die pijn besparen. 'Wolfs', ze staat op en legt haar hand op zijn borst. 'Beter voor me dan wie?', 'Eef...', zijn stem klinkt hees. 'Beter voor me dan... Jij?', fluistert ze. 'Ja...', mompelend laat hij zijn voorhoofd tegen het hare rusten. 'Wolfs, ik...', 'ik weet het Eef', zijn stem trilt en staat op het punt van breken, 'je houdt van Frank'. 'Ja...', ze ademt diep uit en hij wil zich terugtrekken, 'wacht, Wolfs'. Ze legt haar armen in zijn nek, 'ik hou van Frank...'. Hij knijpt zijn ogen stijf dicht en als er een traan ontsnapt, veegt Eva die teder weg. 'Maar ik hou ook van jou, Floris Wolfs. Ontzettend veel'. 'Eva...', 'echt Wolfs, ik hou zó veel van jou. Ik krijg je niet uit m'n hoofd. Overdags niet, maar ook niet in mijn dromen. Toen Frank bij me in bed kroop vanavond... Ik zei jouw naam, Wolfs', zijn ogen worden groot. 'Maar...', 'jouw naam, niet de zijne. Want ik ben verliefd op jou. Ik hou van jou'. 'Je bent met Frank, Eva', probeert hij nog halfhartig. 'Hij verdient beter. Iemand die voor de volle honderd procent voor hem gaat. Niet iemand als ik. Niet iemand die hem ziet als broer, of een fijne vriend. Ik zal altijd van hem houden, Wolfs, maar ik kies voor jou. Ik hou van jou. Ik hoor bij jou'. Hij kan zich niet langer inhouden en drukt zijn lippen op de hare voor een korte, maar betekenisvolle kus, 'ik hou ook zoveel van jou, Eef...'. Zachtjes kust ze nogmaals zijn perfecte lippen, 'ik dacht dat ik een foutje maakte, toen ik jouw naam zei, maar ik denk dat het, het beste is wat ons ooit is overkomen'. Grinnikend laat hij zijn hand over haar wang glijden, 'foutje, bedankt', mompelt hij tegen haar lippen voor hij de zijne er liefdevol op drukt.

Einde