Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Long covid?

Tja, ik heb de afgelopen weken alle seizoenen gebinged, en dus weer wat inspiratie. Helaas is m'n talent voor titels nog steeds bar slecht ontwikkeld, dus mocht iemand een cursus aanbieden; ik houd me aanbevolen!

Heel even laat hij zijn vinger over de goudkleurige drie gaan, voor hij zachtjes op haar deur klopt. Als hij geen teken van leven krijgt, opent hij voorzichtig de deur, 'Eef?'. Haar slaapkamer is volledig in duister gehuld. Voor zijn ogen aan het donker zijn gewend, is haar regelmatige ademhaling het enige wat weggeeft dat ze wel degelijk in haar bed ligt. 'Eva', hij gaat op de rand van haar bed zitten en legt zijn hand op haar schouder. 'Eef, word eens wakker', met z'n vingers gaat hij zachtjes over haar warm aanvoelende wang. 'Mmm', ze knijpt wat met haar ogen voor ze ze langzaam opent. 'Dag schoonheid', glimlacht hij. 'Hey', mompelt ze, 'tisser?'. 'Je hebt weer een gat in de dag geslapen', zijn bezorgd staande ogen wenden zich geen moment van haar af. 'Zullen de naweeën van onze corona infectie wel zijn', ze komt wat moeizaam overeind en wrijft in haar ogen. 'Het is meer dan een maand geleden, Eef', zegt hij hoofdschuddend. 'Misschien heb ik wel long covid', antwoordt ze schouderophalend. 'Ja, misschien', hij streelt een pluk haar uit haar gezicht. 'Wolfs, niet doen...', het is dat ze nog rode wangen heeft van de slaap, anders zou haar partner gelijk weten wat deze simpele geste met haar doet. 'Waarom ga je niet even langs de huisarts?', 'dat hoeft niet', ze slaat de deken van zich af en gaat met haar rug naar hem toe zitten. 'Eva, toe, dit gaat toch zo niet langer', 'Wolfs, hou erover op', ze staat op en loopt naar haar kledingkast. Nu zijn het Wolfs' wangen die rood kleuren. Zijn bloedmooie partner draagt enkel een slipje en een hemdje; hij kan zijn ogen niet van haar afhouden. 'Zou je me even alleen kunnen laten?', ze slaat haar armen beschermend om zich heen, 'dan kan ik me aankleden'. 'Oh, ehm, ja', hij kucht wat ongemakkelijk, 'ja, natuurlijk. Ik, eh... ik zet een kopje thee voor je'. 'Dank je wel', ze glimlacht verlegen en bijt zachtjes op haar lip. Waar ben ik mee bezig.

~

'Eva, ben je daar?', 'hier!', ze komt achter het keukeneiland vandaan. 'Hey', haar collega loopt op haar af en legt een arm om haar schouder. 'Mar!', 'ach Eef, we hebben het allebei pas gehad', ze knort een beetje en drukt alsnog een kus op haar wang. 'Ja, maar toch', mompelt Eva, 'wat nou als ik het weer heb'. 'Weer?', 'ja, ik ben zo moe de laatste tijd', ze kiest een fles rode wijn uit en houdt 'm vragend voor het gezicht van haar vriendin. 'Lekker', knikt ze. 'Is Wolfs daarom telkens alleen op kantoor?', 'ja... Ik hou het gewoon niet vol', met een gefrustreerde blik vult ze de waterkoker, 'misschien heb ik wel gewoon pech, en ben ik er voorlopig niet vanaf, dat hoor je ook steeds vaker'. 'Ja, dat zou kunnen', Marion neemt plaats aan de grote houten tafel, 'of, eh...'. 'Of wat?', Eva leunt met haar onderarmen op een stoel en kijkt haar vragend aan. 'Of hebben jij en Wolfs het misschien heel gezellig gehad toen jullie die twee weken samen in quarantaine doorbrachten', grinnikt ze zachtjes. De brunette voelt hoe een dieprode kleur via haar hals naar haar wangen kruipt en slaat snel haar ogen neer. 'Eva van Dongen!', met grote ogen kijkt ze naar de vrouw tegenover zich, 'dit meen je niet!'. Snel draait de rechercheur zich om, om zich op het maken van haar kopje thee te storten. 'Is het echt? Zijn jullie samen?', nieuwsgierig kijkt ze naar haar jongere collega. 'Hè, Marion, gadverdamme, natuurlijk niet', wat klungelig schenkt ze het hete water in een kop. 'Eva', Marion is inmiddels opgestaan en legt een hand op haar schouder, 'mij hou je niet voor de gek hoor'. Ze zucht diep en legt haar hoofd in haar nek, 'we zijn één keer met elkaar naar bed geweest, één keer'. 'En nu? Heb je al een test gedaan?', Eva schudt haar hoofd. 'Eef...', voorzichtig draait Marion haar om, 'zou je dat niet eens doen dan?'. 'Denk je echt? Ik bedoel dat kan toch niet?', fluistert ze, terwijl er een traan over haar wang loopt, 'het voelt niet hetzelfde als toen...'. 'Ach meisje toch', Marion trekt haar tegen zich aan, 'het komt wel goed'.

~

'Hey, Eef, nog wakker?', 'hey', zenuwachtig pulkt ze aan de armbanden om haar pols, 'ja, ik eh... Ik wil even met je praten'. 'Oh?', hij pakt een whiskyglas en zet het op tafel. 'Wil je ook iets?', vragend kijkt hij haar aan. Als zijn ogen de hare ontmoeten kan ze zich niet langer inhouden en barst ze in tranen uit. 'Eef, meisje', snel loopt hij naar haar toe, 'wat is er, lieverd?'. 'Ik, eh...', ze probeert zich concentreren op zijn grote, warme hand die geruststellend over haar rug wrijft. 'Ik heb geen long covid', heel even kijkt ze hem aan, voor ze haar ogen neerslaat. 'Ben je bij de huisarts geweest?', een angstig gevoel bekruipt hem, 'ben je ziek, Eef? Is het ernstig?'. 'Nee, nee', ze neemt zijn handen in de hare, 'ik ben niet bij de huisarts geweest en ik ben niet ziek'. 'Wat dan, Eef?', onderzoekend kijkt hij haar aan, 'je maakt me bang'. 'Sorry...', fluistert ze, voor ze een paar keer diep ademhaalt. 'Eva', hij tilt haar kin een stukje op en kijkt haar diep in de ogen, 'wat is er met je?'. 'Weet je nog die ene keer... Toen in quarantaine, dat wij... Nou ja, je weet wel', verlegen bijt ze op haar lip. 'Je bedoelt...', 'ja', mompelt ze. 'Ik, eh... Ik...', hij knijpt zachtjes in haar handen. 'Zeg het maar, Eef', hij kijkt haar geruststellend aan. Onzeker kijkt ze hem aan, 'ik ben zwanger, Wolfs'.