Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Kind

Angela is jarig, daar hoort een verhaaltje bij natuurlijk! Snel een kort verhaaltje geschreven voor ik de lange reis naar Limburg ga maken ;) Het gaat weer over baby's... Sorry! Hopelijk heb ik snel andere inspiratie haha... De meeste tekst uit de conversatie komt uit aflevering 1 en aflevering 5 van seizoen 6!!

"Ontslag, de Ponti verkopen... Je geeft toch niet je hele leven op voor dat kind?", "dat kind?", vol walging kijk ik hem aan, "weet jij wel wat je zegt?". Is dit dezelfde man waarmee ik een maand geleden de fijnste nacht in jaren beleefde? De man waarop ik zo verliefd ben? Mijn beste vriend? De liefde van mijn leven? Of is dit de man die zijn partner bedroog? Die zijn dochter achterliet bij zijn vakantieliefde. De man die wegloopt voor zijn problemen? "Ik wil gewoon dat alles blijft zoals het is, Eef", "dat kan niet, Wolfs, het is al niet meer zoals het was", zucht ik. Niks is zoals het was... Nee. Dat kun je wel zeggen. Alles is anders. Sinds ik zijn stem eindelijk weer hoorde na maanden van radiostilte, is alles anders...

"Ik wist wel dat je van Frans Bauer houdt", die stem. Ik herkende hem uit duizenden. "Wolfs!", ik draaide me om en pakte hem stevig vast. "Eindelijk iemand die blij is om me te zien", God. Hij moest eens weten. "Ben je terug?", mijn hart maakte de gekste sprongen in mijn borstkas. Nog nooit was ik zo blij om iemand te zien. "Ja", ik kneep mijn ogen stijf dicht en trok hem nog iets dichter tegen me aan. Zo blij dat hij er weer was. Al snel liet hij me los, om zijn hand over mijn arm te laten glijden en hem dan uitnodigend naar me uit te steken. "Ik wist niet dat jij danste", zei ik, waarna ik me door hem tegen zijn borst liet trekken. Het was zo fijn hem weer dicht bij me te hebben. Hem te kunnen ruiken, aan te kunnen raken. Ik voel me zo geborgen in zijn armen. "Als Frans Bauer het vraagt, dan dans je", even daarvoor keek ik nog met enige jaloezie naar het verliefde koppel op het podium. Nu had ik mijn eigen liefde aan mijn zijde. Na het up beat nummer volgde een langzaam nummer en al snel bouwde er een broeierige spanning op. Ik wist niet dat hij danste, maar ik wist wel meer niet. Dat die avond eindelijk zou gebeuren waar ik stiekem al zo lang op hoopte, bijvoorbeeld. Dat seks zo ongelooflijk goed en fijn kon zijn. Dat hij mij net zo hard had gemist als ik hem. Dat hij net zoveel van mij houdt als ik van hem. En dat ik vanochtend, 4 weken later, een positieve zwangerschapstest in mijn handen zou hebben.

"Je kan toch helemaal niet stoppen, Eva", zijn stem brengt me weer terug in het heden, "je houdt van je werk". "Jezus, Wolfs!" gefrustreerd gooi ik mijn armen in de lucht. "Ja, ik hou ook van mijn werk", doordringend kijk ik hem aan, "maar ook van jou! En ons kind". Even is het stil. Doodstil. "J-je houdt van mij?", "ja, Floris", ik zet een stap in zijn richting, "ja. Wat dacht je dan?". Ietwat verloren haalt hij zijn schouders op, "ik ben hartstikke verliefd op jou, dat weet je toch wel?". Ik leg een hand op zijn wang en streel zachtjes met mijn duim over zijn baardje, "jij toch ook op mij?". Heel even kijkt hij me ongelovig aan, voor hij onzeker knikt, "heel erg...". "Nou dan...", zachtjes druk ik mijn lippen op de zijne. "Je hebt ook gelijk", hij laat zijn voorhoofd tegen het mijne rusten, "sorry Eef, ik weet niet wat me bezielt. Ik...". "Het geeft niet. Ik heb ook dingen gezegd die ik niet meen. Ik wil hier helemaal niet weg... En wat betreft mijn ontslag... Misschien moet ik daar ook nog eens over nadenken", mompel ik. "Heel graag", hij kust mijn voorhoofd en slaat zij armen stevig om me heen, "we kunnen allebei minder gaan werken. En Fleur wil vast ook wel oppassen. Het komt wel goed, Eef". "Dus we gaan dit doen?", hoopvol kijk ik hem aan. "Wij gaan dit doen, lieverd. Wij gaan samen dit kindje opvoeden", zijn ogen twinkelen, "ons kindje".