Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

(On)Verwacht

3 oktober, 18.34 uur

'Eef, doe nou niet zo eigenwijs. Laat me hem bellen', ze verplaatst het koude washandje van haar voorhoofd naar haar nek. 'Nee, Marion. Hij heeft al meer dan een half jaar niets van zich laten horen. Ik hoef hem niet meer te zien. Nooit meer', haar gezicht vertrekt weer en Marion laat het even rusten. 'Je hoeft dit niet alleen te doen, Eva. Ik weet zeker dat als hij wist dat...', 'Marion, stop. Hou erover op, of ga weg', de vrouw zucht en kijkt hoofdschuddend naar haar jongere collega. Wat is ze toch eigenwijs. 'Ik ga nog even in bad', moeizaam komt ze overeind. 'Neem je je telefoon mee? Laat me weten als je me nodig hebt, ik maak beneden iets te eten voor je', ze knikt en loopt naar de badkamer.

3 oktober, 18.45 uur

Terwijl ze wacht tot de pasta gekookt is, loopt ze onrustig door de keuken van De Ponti. Om maar wat afleiding te hebben, staart ze naar het prikbord waar van alles op hangt. Haar aandacht wordt getrokken door een groezelig papiertje. Ze haalt het van het bord af en weet uiteindelijk te ontcijferen wat er op gekrabbeld staat. Met ingehouden adem houdt ze de telefoon tegen haar oor. 'Wolfs', als er wordt opgenomen is ze even van de leg. 'Hallo?', 'Ja, Wolfs, sorry. Je spreekt met Marion', dit keer volgt er een stilte aan de andere kant van de lijn. 'Sorry Marion, ik heb geen...', 'Wolfs, Eva heeft je nodig. Ik weet dat ze je pijn heeft gedaan, maar ik weet ook hoeveel ze voor je betekent. En jij voor haar. Dit is het moment om dat te laten zien, Wolfs. Als je echt van haar houdt kom je naar De Ponti. Nu', ratelt ze. 'Wat is er aan de hand, Marion? Is Frank er niet?', ze hoort de angst in zijn stem. 'Frank is dood, Wolfs', 'wat?', er klinkt ongeloof in zijn stem. 'Al een half jaar'. 'Dat kan niet', mompelt hij. 'Wolfs...', ze zucht. 'Is Eva oké?', ze slikt. Nee, Eva is niet oké. 'Kom nou maar gewoon', en met die woorden hangt ze op. Een paar minuten later schrikt ze op van het geluid van haar telefoon. Snel grijpt ze het ding van het aanrecht. Ze slaakt een diepe zucht. De timer. De pasta is klaar.

3 oktober, 18.58 uur

'Eva?', ze klopt op de deur van de badkamer. Geen reactie. Voorzichtig opent ze de deur. Als ze door een kiertje naar binnen gluurt, ziet ze een hoopje ellende op de grond tegen het bad aanzitten. 'Hé, lieverd, wat is er nou? Ik dacht dat je in bad ging?', ze loopt naar haar toe en zet het bord op de grond. 'Ik kan dit toch helemaal niet', snikt ze. 'Tuurlijk wel, we helpen je toch', ze wrijft stevig over haar armen. 'Ik wil het niet Marion. Ik kan niet zonder...', de blik in haar verdrietige blauwe ogen raken haar diep in haar ziel. 'Je kan het niet zonder Wolfs?', ze schudt haar hoofd en Marion trekt haar dicht tegen zich aan. 'Het komt wel goed, lieverd', er rolt een traan over haar wang en ze drukt zachtjes een kus in haar haren, 'het komt wel goed'. 'Zal ik het bad nog even voor je vol laten lopen?', ze knikt lichtjes. 'Kom, eet jij dit lekker even op dan kom ik je zo halen', ze helpt haar overeind en stuurt haar de slaapkamer in.

3 oktober, 22.03 uur

'Ik heb haar gebeld, ze komt er aan', ze ziet de angst in haar ogen. 'Eef, het komt goed hè, je kan dit', ze knijpt even in haar hand. 'Ik wil het niet Marion', ze kijkt haar meelijdend aan. Ze veegt een traan van haar wang en streelt een lok haar achter haar oor. 'Eva, jij hebt al zoveel overwonnen. Dit kan jij ook. Echt waar', ze ziet het gezicht van de jonge vrouw betrekken. 'Er komt er weer een', piept ze. 'Rustig in en uit blijven ademen', ze wrijft over haar onderrug. 'Het doet zo'n pijn', snikt ze. 'Ik weet het lieverd. Maar het is het allemaal waard, echt waar', weet ze uit ervaring.

4 oktober, 00.14 uur

Als er na vijf minuten nog niet open wordt gedaan, steekt hij zenuwachtig de sleutel in het slot. 'Hallo?', hij loopt de keuken in. Het is duidelijk dat er vanavond nog mensen zijn geweest, maar nu is er niemand. 'Eva?', niks. Als hij de trap naar boven neemt, hoort hij stemmen. Het klinkt paniekerig en hij versnelt zijn pas. 'Ze moet naar het ziekenhuis', het is een stem die hij niet herkent. 'Nee', deze stem kent hij maar al te goed, 'nee, ik wil niet. Marion, alsjeblieft'. De pijn die hij in de stem hoort doorboort zijn hart. In een splitsecond maakt hij een besluit en zonder zichzelf aan te kondigen opent hij de deur. Hij blijft stokstijf stil in de deuropening staan. Hij kan zijn ogen niet geloven. Hij had zich verschillende scenario's voorgesteld, maar dit... 'Eef...'. Drie hoofden draaien zijn richting op. 'Nee, ga weg', de paniek in haar stem maakt hem alleen maar meer vastbesloten. Hij loopt verder de kamer in, zich zeer bewust van de onbekende vrouw die hem met open mond aanstaart. 'Meneer, u heeft haar toch gehoord? Ga weg', hij negeert de woorden en kruipt op het bed. 'Nee, Wolfs...', ze schudt haar hoofd wild heen en weer en de tranen lopen over haar wangen. 'Sssh, het is goed lieverd. Je kunt dit', voorzichtig gaat hij achter haar zitten. 'Wolfs...', even lijkt ze nog tegen te stribbelen, maar als zijn handen de hare aanraken neemt ze ze stevig vast. De vrouw kijkt vragend naar Marion, die geruststellend knikt. Wolfs knikt naar de vrouwen tegenover zich, ze heeft hem aan zich overgegeven. 'Oké, Eva. Je moet nu echt gaan persen anders komt je kindje in moeilijkheden', de ernst in haar stem is overduidelijk. 'Je kunt het, liefje', hij fluistert lieve woordjes in haar oor en eindelijk doet ze wat er van haar gevraagd wordt. 'Heel goed, Eva. Nog een keer', glimlacht de verloskundige, ze is blij dat de vrouw zich een beetje lijkt te ontspannen in de armen van de vreemde man.

4 oktober, 00.27 uur

'Ja, geweldig Eva. Nog één laatste keer', nog een keer perst ze met alle kracht die ze nog in zich heeft. 'Daar is 'ie dan', overweldigt kijkt ze naar het mannetje dat op haar borst wordt gelegd. 'Hij is prachtig, Eef', fluistert hij in haar oor, 'ik ben zo trots op je'. Hij drukt een kus op haar schouder, het nieuwe leven doet hem de pijn van haar keuze voor Frank even vergeten. De longen van het ventje werken prima en Eva kan niet geloven dat zij dit kleintje zojuist op de wereld heeft gezet. Terwijl de verloskundige wat testjes doet en Marion voorzichtig een mutsje op zijn hoofdje zet, blijft ze maar naar haar kindje staren. 'Een mooie gezonde jongen', constateert de arts. 'Is dit echt?', fluistert ze. Marion schiet in de lach, 'je hebt het geweldig gedaan, Eef'. Alles is zó klein. 'Wie mag de navelstreng doorknippen?', vraagt de verloskundige. Eva slikt even. Voor een moment wendt ze haar blik van haar kindje af en ontmoet ze zijn prachtig blauwe ogen. De ogen die het ventje hopelijk van hem geërfd heeft. 'De papa', fluistert ze. Ze ziet zijn ogen groot worden. 'Eef... Je bedoelt?', ze knikt. Er rolt een traan over haar wang, 'het spijt me'. Ze wendt haar blik weer af, maar voelt al snel zijn warme hand op haar wang. Voorzichtig draait hij haar gezicht richting het zijne. Geëmotioneerd kijkt hij haar aan, 'Eef...', ze slaat haar ogen neer. 'Dit is de mooiste dag van mijn leven', ze kijkt op en zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare.