Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Vast (2)

'Eef...', met een mengeling van medelijden en verbijstering kijkt hij haar aan, 'niet doen'. Ze slaat haar ogen neer om te verbergen hoeveel pijn die twee woordjes haar doen. 'Je gaat niet dood', hij tilt haar kin op en veegt de tranen van haar wangen. 'Ik dacht...', ze zucht diep, 'ik dacht dat... Dat ondanks dat je het niet zegt, ik het in je ogen kan zien'. 'Wat kan zien?', zijn duim blijft zachtjes over haar zachte huid strelen. 'Nee, laat maar', ze wil zich omdraaien maar voelt al snel zijn sterke hand om haar pols. 'Eva, wat dacht je te zien?', zijn smekende ogen zoeken tevergeefs de hare. 'Dat jij ook van mij houdt', mompelt ze. 'Natuurlijk hou ik van jou', fluistert hij, 'heel erg veel, zelfs'. 'Waarom wil je dan niet dat ik je kus?', ze richt zich op en voor een splitsecond kan hij recht in haar gebroken hart kijken. 'Ik dacht dat je dat deed omdat...', 'omdat wat?', ze zet een stap dichter naar hem toe en kijkt hem vragend aan. 'Gewoon...', hij haalt een hand door zijn grijze haren, 'weet ik het. Omdat je denkt dat je dood gaat en nog één keer wilde zoenen. Of omdat je me zielig vindt, ofzo'. Ze schudt haar hoofd, 'dat is het niet', 'wat dan?'. 'Ik wil gewoon dat je me vasthoudt', 'natuurlijk wil ik je vasthouden', hij trekt haar dicht tegen zich aan. 'Wolfs', ze wurmt zich uit zijn armen, 'niet zo'. 'Hoe bedoel je, niet zo?', onbegrijpend kijkt hij haar aan. 'Ik wil dat je me vasthoudt alsof we meer dan alleen vrienden zijn', ze bijt op haar lip en voelt haar wangen rood kleuren, 'of eigenlijk, niet alsof... Want dat zijn we toch? Meer dan vrienden...'. 'Eef, waar komt dit vandaan?', 'wat maakt het uit?', hoofdschuddend draait hij zich om, 'je maakt me gek, weet je dat!?'. 'Hoe bedoel je?', 'je weet dondersgoed dat ik verliefd op je ben, Eva', hij slaat hard tegen een archiefkast aan, 'en als wij hier straks uit zijn, dan ga jij rustig verder met je leven, terwijl ik...'. 'Terwijl jij, wat?', 'terwijl ik wegkwijn in liefdesverdriet', hij brengt zijn hand naar zijn gezicht en begint zachtjes te snikken. 'Wolfs...', zachtjes laat ze haar hand over zijn arm gaan. 'Eef, alsjeblieft...', hij zet een stap opzij. 'Floris Wolfs', dit keer legt ze haar hand stevig op zijn schouder om hem vervolgens ruw naar achter te duwen zodat ze tussen hem en de metalen stelling in komt te staan, 'ik hou van jou. En als dit onze laatste nacht op deze wereldbol is, dan wil ik die doorbrengen samen met jou'.