Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Mama (1)

'Mama verdrietig?', het meisje snapt er niets van. Ze schrikt een beetje van de tranen die over de wangen van haar moeder lopen. Dit heeft ze nog nooit gezien: haar moeder is eigenlijk altijd vrolijk. Soms wat streng en ook weleens een beetje boos, maar nooit verdrietig. Toch? Met een grote frons op haar gave gezichtje kijkt ze de vrouw onderzoekend aan. 'Mama au?', zou dat het dan zijn? Iets anders kan ze niet verzinnen. 'Kus erop?', op het moment dat de peuter haar handje op de hare legt, gaat het zachte gesnik van haar moeder over in een hartverscheurend gehuil. 'Mama!', angstig glijdt het kind van haar stoel, om zich aan haar moeders benen vast te klampen. 'Sorry, poppie', snikkend trekt ze het meisje bij zich op schoot. 'Mama niet huilen', fluistert ze in haar oor terwijl ze diep in Eva's armen wegkruipt. 'Sorry, No', ze knuffelt het meisje stevig, maar de tranen blijven komen. Ze heeft deze emoties jarenlang weten weg te stoppen, maar sinds de geboorte van haar dochter wist ze dat dit zou gaan gebeuren. Op het moment dat ze de voordeur open en weer dicht hoort gaan, verstijft ze een beetje. 'Wie heeft er zin in...', verslagen laat hij de witte tas die hij triomfantelijk in de lucht had gestoken naar beneden zakken. 'Eef?', snel loopt hij op hen af, 'Wat is er aan de hand?'. Hij tilt hun dochter van Eva's schoot en zet haar op tafel. 'Eva?', voorzichtig legt hij zijn handen om haar middel om haar omhoog te trekken, 'wat is er, schatje?'. 'Mama doet huilen', piept het meisje dat hem met grote ogen aankijkt. 'Ik zie het, lieverd', hij geeft de peuter een aai over haar bol terwijl hij zijn vrouw sussend heen en weer wiegt. 'Is mama boos?', hij voelt hoe Eva hard in zijn jasje knijpt en neemt haar nog wat steviger vast. 'Nee, dat denk ik niet, meissie', hij wrijft ondertussen zachtjes over Eva's rug, 'toch, Eef?'. Tussen haar snikken door weet ze amper een woord uit te brengen, maar het lukt haar wel haar hoofd te schudden. Ze kan zichzelf wel wurgen, ze vindt het verschrikkelijk dat haar meisje dit moet zien. 'Zie je Noa, mama is niet boos', hij drukt zijn lippen op Eva's slaap en glimlacht geruststellend naar hun dochter, 'alleen een beetje verdrietig'. De grote blauwe ogen van het kind vullen zich met medelijden. 'Mama niet verdrietig zijn', het meisje gaat op de tafel staan en strekt haar armpjes uit. 'Kom hier', hij maakt een arm los van zijn vrouw en betrekt hun prinsesje in de omhelzing, 'mijn twee mooie meiden'. 'En Fleur ook!', 'ja, Fleur is ook mijn mooie meid', grinnikend gaat hij met zijn neus over de wang van de bijdehante tweejarige. Vader en dochter keuvelen wat, terwijl Wolfs Eva niet loslaat en ook Noa haar handje over de arm van haar moeder laat glijden. Het vrolijke gekwetter van haar peuter en de warme stem van haar man zorgen dat ze langzaamaan rustiger wordt. 'Sorry, ik...', mompelt Eva als ze na een tijdje wat gekalmeerd is. 'Geeft niet', hij drukt zachtjes een kus op haar voorhoofd, voor hij haar kin een stukje optilt, om haar met zijn lieve blik gerust te stellen. Ze glimlacht dankbaar en kust hem kort op zijn lippen. 'Noa ook kussie!', 'kom hier dan', ze herhaalt hetzelfde ritueel met haar dochter en hoopt dat ze dit voorval snel zal vergeten. Tevreden, maar toch ook bezorgd, kijkt Wolfs toe hoe de twee heerlijk knuffelen. Als Eva zijn blik vangt, schenkt ze hem een waterige glimlach, 'later?'. 'Later', hij slaat zijn armen nog eens om de twee heen en geniet van het moment.

Wat denken jullie? Waarom is Eva verdrietig? Wordt vervolgd!