Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

krijgt...

'Wolfs, ik ben weg!', snel glipt ze de deur uit. Ze zet er flink de pas in. Snel haar gebit laten checken en dan weer met haar partner achter de criminelen aan. 'Eef, wacht even!', als hij zijn hoofd om de hoek van de hal steekt, is zijn huisgenote al bijna de straat uit. 'Je hebt nog geen antwoord gegeven...', prevelt hij, tegen niemand in het bijzonder. Ze is er niet over begonnen gisteren. Over het cadeautje dat hij in haar schoen heeft gestopt. Of nou ja, cadeautje... Het huzarenstukje moet nog komen. Als hij het durft, ten minste. Op dit moment zou hij het liefst de reservering afzeggen. Hij wil haar meenemen naar Witloof. Een restaurant gewoon bij hen in de straat. Met echte Vlaamse frieten, en Antwerps stoofvlees. Niet iets waar je hem voor wakker mag maken, maar iets waarmee hij denkt Eva een groot plezier te kunnen doen. Met een zucht laat hij zich op een keukenstoel vallen. Zijn koffie is al op, maar hij hoeft pas over een halfuurtje weg. Eerst Eva ophalen en dan naar het bureau. Hij heeft helemaal geen zin meer in vandaag. Het leek zo'n goed idee. Het is tijd, daar was hij van overtuigd. Maar zo zeker van zijn zaak is hij niet meer. Misschien had hij het haar gewoon op de man af moeten vragen. Niet zo omslachtig moeten doen. Terwijl hij in gedachten is verzonken, kruipt de tijd voorbij. Als het eindelijk tijd is om zijn collega op te halen, staat hij met tegenzin op. Hij sleept zichzelf de trap op en trekt zijn laarzen aan. 'Verdomme', net als zijn collega zo'n 24 uur eerder, moppert hij als er iets in zijn schoen zit. Hij trekt hem weer uit en houdt hem op z'n kop. Er rolt een klein stukje papier uit. Hij bukt en pakt het strak opgerolde a4'tje op. Zijn hart zit inmiddels in zijn keel. Hij blaast zijn adem, die hij onwillekeurig heeft ingehouden, uit en opent het briefje. Midden op het blad, staan vier korte zinnetjes, waar hij zachtjes met zijn vinger overeen gaat.

Lieve Floris,

Sint en Piet willen even laten weten,

Dat Eva graag met je gaat eten.

Liefs, Sint en Piet

Hij moet het een paar keer lezen, maar dan verschijnt er een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Ze gaat mee. De grijns wordt een stukje groter. En de aanhef... Floris. Ze noemt me Floris... Ineens is daar die knoop in zijn maag. Vanavond moet het gebeuren. Nerveus haalt hij een hand door zijn haren. Erop, of eronder.

'Het was lekker', ze glimlacht ongemakkelijk, terwijl ze de steel van het ongebruikte wijnglas door haar vingers laat rollen, 'dank je wel'. 'Wil je nog een toetje, of...', 'Eva...', hij vouwt zijn hand om de hare en kijkt haar, zoekend naar woorden, onzeker aan. 'Geen toetje?', ze haalt haar hand uit de zijne en pakt de menu kaart. 'Ik, eh...', 'ze hebben crème brûlée, dat vind je lekker, toch?', hij slaakt een diepe zucht. 'Sorry', mompelt ze, 'wat wilde je zeggen?'. 'Eva, ik...', hij haalt eens diep adem, 'ik zou mijn gevoelens weer kunnen verbergen... Maar ik wil dit niet langer, Eef'. Hij voelt hoe haar vingers de zijne weer vinden en zachtjes over zijn huid strelen. 'Wat ik voor jou voel, Eva...', hij slikt, richt zijn blik op en kijkt haar doordringend aan, 'dat is niet in woorden uit te drukken'. Hij neemt haar handen iets steviger in de zijne, haar betraande ogen schitteren in het kaarslicht. 'Ik weet dat ik nu de kans loop om alleen achter te blijven', ook hij houdt het amper droog, 'en dat is wel het laatste wat ik wil'. 'Je raakt me niet kwijt, Wolfs', fluistert ze. 'Gelukkig', hij glimlacht flauwtjes, 'want als jij weg zou gaan, zou je mijn hart met je meenemen'. Ze knijpt zachtjes in zijn hand, iets wat hem net dat kleine beetje moed geeft om door te praten. 'Ik ga het je gewoon zeggen, nu', hij schraapt zijn keel en wrijft zachtjes met zijn duimen over haar zachte huid, wat hem een beetje weet te kalmeren, 'ik hou van je, Eva. Zo on-tie-ge-lijk veel'.

To be continued...