Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Mama (2)

Iets langer, zoetsappiger en dramatischer dan gepland maar here you go...

'Zo', hij ploft naast haar neer op de bank, 'ze ligt heerlijk te slapen'. 'Gelukkig', met een zucht laat ze haar hoofd tegen zijn schouder vallen. 'Wil je me nu dan alsjeblieft vertellen wat er in dat mooie koppie van je omgaat?', hij slaat zijn arm om haar heen en met zijn duim streelt hij zachtjes over haar bovenarm. 'Het spijt me, Wolfs, dat Noa dat heeft moeten zien', ze legt haar hand op de zijne, 'ik wilde haar niet van streek maken'. 'Doe niet zo mal', hij trekt haar dicht tegen zich aan en laat zijn lippen over haar slaap strelen, 'ze moet leren dat het niet erg is om te huilen. Dat het goed is om je emoties te laten zien'. 'Ze is nog zo klein...', mompelt ze, terwijl ze haar gezicht in het kuiltje van zijn nek verstopt. 'Drie jaar oud alweer, morgen', hij voelt hoe ze al haar spieren aanspant als hij die woorden uitspreekt. 'Hé', hij schuift een stukje op en neemt haar gezicht in zijn handen, 'wat is er nou?'. Een snik ontsnapt uit haar mond en nog voor de eerste traan over haar wang rolt, voelt ze zijn veilige armen al stevig om zich heen. 'Oh, lieverd toch', zachtjes wiegt hij haar heen en weer. 'S-s-sorry', snikt ze, nog altijd vechtend tegen haar gevoelens. 'Sssh, geen sorry, dat is nergens voor nodig', hij begraaft zijn neus in haar haren, 'huil maar lekker uit, laat het gaan. Dat is goed voor je, Eef, dat heb je vanmiddag ook niet gedaan'. Hij had heus wel door dat ze zich tegen haar verdriet verzette om hun dochter te ontlasten. Maar voor hem hoeft ze zich niet groot te houden en dat weet ze na al die jaren. 'Het doet zo'n pijn, Wolfs...', ze geeft eindelijk toe aan haar emoties. Opgelucht dat ze zich voor hem openstelt sluit hij zijn ogen, 'ik weet het, lieverd, ik weet het'. Zijn vrouw kruipt volledig in hem weg. Een tijdlang fluistert hij haar troostende woordjes toe en langzaam maar zeker wordt ze weer rustig. 'Kopje thee?', hij veegt voorzichtig de laatste tranen van haar wangen. 'Graag'. Hij glimlacht flauwtjes en drukt teder zijn lippen op de hare, 'komt eraan'. Terwijl Wolfs bezig is in de keuken, haalt Eva een paar keer diep adem. Hoofdschuddend haalt ze een hand door haar losse haren, ze snapt niet waarom ze haar gevoelens niet eerder met hem gedeeld heeft. Waarom ze het zover heeft laten komen. Ze kan met alles bij hem terecht, dat weet ze best. Nu ze haar tranen heeft laten zien, kan ze hem ook vertellen wat haar dwarszit. 'Gaat het?', hij streelt zachtjes over haar wang, voor hij weer naast haar komt zitten. 'Jawel', ze tovert een waterige glimlach op haar gezicht en neemt dankbaar de warme kop thee in ontvangst. 'Het is gewoon zo confronterend', begint ze aarzelend, zonder hem aan te kijken. 'Noa wordt drie... en...', bijtend op haar lip slaat ze haar ogen ten hemel, 'toen ik drie was, ging mijn moeder weg...'. Wild knipperend probeert ze de weer opkomende tranen tegen te houden. 'Oh, Eef...', hij neemt haar stevig vast en kust elk stukje huid waar hij bij kan, 'het spijt me zo'. 'Ik snap er niets van, Wolfs. Hoe kon ze dat nou doen? Ik was verdomme drie! Hield ze dan niet van mij, van Maus? Ik zou Noa nooit achter kunnen laten. Nooit! Dat kleine meisje, onze lieve meid, ik hou zóveel van haar, Flo. Hoe kan een moeder dat nou doen?'. Hij slikt en knijpt zijn ogen stevig dicht. Hij kan niet anders dan haar situatie op zichzelf betrekken. Hij heeft ten slotte óók zijn kind achtergelaten. 'Misschien dacht ze dat jullie beter af zouden zijn zonder haar?', mompelt hij, denkend aan Fleur. 'Beter? De enige die beter af was, was zijzelf! Mijn vader kon eindelijk zijn gang gaan! Zij had ons moeten beschermen! Nu kwam het op Maus neer en... en...', de tranen stromen inmiddels weer onophoudelijk over haar gezicht. 'Eef, lieverd', hij neemt haar gezicht in zijn handen. 'Het was fout. Je moeder had jullie niet achter mogen laten en hij had met zijn poten van jullie af moeten blijven. Ze zaten allebei fout', 'ik had eerder in moeten grijpen', de pijn in haar ogen bijt zich vast in zijn ziel, 'ik had zoveel ellende kunnen voorkomen als ik jaren eerder naar de politie was gegaan'. 'Je was een kind, Eef', hoofdschuddend streelt hij over haar wangen, 'je hebt gedaan wat je kon. Je hebt het beter gedaan dan iemand ooit had kunnen voorspellen. Je hebt je broer beschermd, je hebt hem én jezelf uiteindelijk uit zijn klauwen weten te redden en je hebt een prachtig leven opgebouwd. Je bent een onwijs lieve, sterke vrouw, je hebt een goede carrière en een heerlijk kind. Tegen alle verwachtingen in heb jij iets van je leven gemaakt, lieverd, en daar mag je reuzetrots op zijn'. 'Ik wil niet dat Noa ooit iets van die pijn voelt, Wolfs, ik wil niet dat ze zich ooit ongewenst voelt, of... of...', 'Noa zal nooit ervaren wat jij hebt moeten meemaken, Eef', hij drukt zijn lippen op de hare, 'en jij bent een geweldige mama voor ons meissie. Ze had zich geen betere kunnen wensen, liefje. Ik ben zo trots op jou'. 'Ik hou zoveel van haar, Floris', piept ze, 'ik snap het gewoon niet...'. 'Het is ook niet te begrijpen, Eef', hij slaat zijn armen weer om haar heen en laat haar rustig uithuilen op zijn borst, 'en ik kan je vertellen dat je moeder van je hield, maar jij weet net zo goed als ik dat je dat toch niet van me aanneemt'. Ze slikt en duwt zich een stukje van hem af, 'dan was ze niet weggegaan. Dan had ze ons meegenomen'. Meewarig kijkt hij haar aan, terwijl hij haar wangen zachtjes streelt. 'Lieve, lieve, lieve Eva', hij tilt haar kin op als ze haar ogen neerslaat, 'ik kan natuurlijk niet voor je moeder spreken, maar weet dat wij ontzettend veel van je houden. Noa en ik. Fleur en Maus. Marion en Romeo. Wij houden allemaal zo oneindig veel van jou. En ik weet dat dat het niet goedmaakt. Maar hopelijk helpt het een beetje tegen de pijn. Ik hou van je, Eva van Dongen, en nooit, maar dan ook nooit, laat ik je nog gaan'. Zijn woorden ontroeren haar diep en ze kan niet anders dan hem om de hals vliegen, 'ik hou ook van jou, Floris Wolfs'.